Íslendingaþættir Tímans - 12.01.1978, Blaðsíða 15
Skatastööum, báöir gæddir óvenjuleg-
um'gáfum og óráönum hæfileikum.
Davlö, ráöinn i upphafi aö fara hinn
svo kallaöa menntaveg,heldur i suöur,
en tilviljunin einber, hafi þaö þá veriö
tilviljun, — ræður þvl hins vegar, aö
ErHngur sveigir I austur á vit óviss-
unnar og þeirra örlaga er biöu hans
þar. Svo sem fram hefur komiö hér
fyrr, þá var Erlingur forlagatrúar,
sannfærður um hið fornkveöna, aö eng
inn mætti sköpum renna, og vel má
vera, að sú bjargfasta trú hans hafi
gefið óvenjulegum örlögum hans viss-
an tilgang og um leiö veitt honum þá
fullnægju er dugði honum til innri llfs-
fyllingar og hamingju.
,,Mig vermdi sól”
1 spjalli okkar Erlings, sem áöur
hefur veriö minnst á, bar skáldskap
hans á góma. Þaö var kunnugt, aö
hann var frábærlega hagmæltur, jafn-
vígur á léttar gamanvísur sem hugljúf
lýrisk ljóö, á stundum tregablandin.
Þegar ég spurði hann, hvers vegna
hann heföi ekki lagt meiri rækt viö
þessa gáfu sina, en raun bar vitni um,
sagöi hann, aö þessir skáldþankar,
eins og hann orðaði það, heföu oft leit-
að á sig á yngri árum og hann heföi þá
fundið til djúprar og innilegrar þarfar
til að tjá sig I ljóði. „Ég hrinti þessu
frá mér” sagöi hann, ,,úr þessu varð
ekkert nema hrærigrautur, þaö átti
ekki heima meö búskaparbaslinu.”
Lltiö liggur eftir Erling af ljóöum,
helst ljóðabrot og lausavisur, er hann
sendi vinum sinum og kunningjum
með sendibréfum.
A gamalsaldri sendi hann mér eitt
sinn þær vlsur er ég læt fylgja hér
með, en vísurnar nefndi hann vorhug-
ur — hausthugur
Mig vermdi sól á vori
og vor i hjarta brann
ég lék meö léttu spori
um lifsins bjarta rann
Hve Ijúft var lifs aö njóta
um liöna vorsins stund.
Nú þrái ég hitt aö hljóta:
Hinn hinzta festa blund
t haustSins heljar örmum
er hretin ógna svört,
mér titra tár á hvörmum
og týnd er vonin björt.
Hinsta kveðja.
Persónuleg kynni okkar Erlings
byr juöu ekki f yrr en hann flytur austur
i Fljótsdal, um leiö og kynni hans af
gamla Valþjófsstaöafólkinu, og hafa
þvi haldist æ siöan. Þrem dögum fyrir
andlát hans kvöddumst við og var
hann þá mjög þrotinn aö kraftum, en
fagnaöi aö „vera kominn undir læknis-
hendur Valþjófsstaöafólksins” og mun
þá hafa átt viö Stefán, son minn, er
stundaöi hann um þessar mundir.
Fáa eða enga heimilisvini áttum við
kærari en Erling á Viöivöllum og leyfi
égmér jafnframtaö segja, og hef fyrir
þvi hans eigin orö, aö vináttan við Val-
þjófsstaðafólkiö var honum mikils
virði, einkum þó fyrstu árin er hann
dvaldi I dalnum.
Alltaf var Erlingur jafn kærkominn,
og átti hann oft erindi I Valþjófsstað.
Okkur unga fólkinu var hann gleði-
gjafi og I sumum tilfellum þroska-
kveikja, meö léttri lund, ljúfum söng
og þroskandi viöræöum. Eldra fólkinu
varhann eins og hjálpfús sonur. Fööur
Guðmundur Arnfinnsson
sjötíu ára 26. desember 1976
Fæddist einn á fjörðum vestur,
fjaðradyn við vetrarhriðar.
Þá var jóla lesinn lestur
lengri en bæði fyrr og siðar.
Þrautum, einatt, þótti að gaman,
þroskaðist að vizku og hreysti.
Er frost og byljir fóru saman
forsjóninni alltaf treysti.
Er kyrtli grænum klæðist jörðin
kvikfénað að metta svangan
dreymir þig um Dýrafjörðinn,
dalarós og birkiangan.
Eggert Loftsson
mínum fannst tæplega hægt oröið aö
jarða mann, ef hann ætti ekki von á
þvl, að Erlingur væri viðstaddur og
tæki undir með honum sálminn 1 friöi
látinn hvili hér.er hann söng I hvert
sinn, er hann gekk frá gröf.
Fyrir allt þetta erum við gamla Val-
þjófsstaöafólkiö honum innilega þakk-
lát og biðjum honum og átvinum hans
öllum allrar blessunar guðs.
Enn heyri ég titrandi og fingerða
rödd hans hljóma meö grófum barr-
iton föður mins:
t friöi látinn hvllihér,
nú heim frá leiöi göngum vér.
Ó búum einnig oss af staö,
þvi óöum liður stundin aö.
Þórarinn Þórarinsson
frá Valþjófsstaö og Eiöum
þjóöveg suður um landbrot og Vega-
gerð rikisins sendi verkstjora sinn
austur til aö athuga vegarstæöiö I
samráði við heimamenn. Einhvern
veginn var þ’að svo, að heimamenn er
til ráða voru kvaddir, sáu ekki aðra
leið koma til álita en þá er skemmst
var og Bjarni og Siggeir markað hjól-
förum.Elias reis uppvægur gegn þess-
ari ætlan og fékk verkstjórann til aö
lita á aöra leið, sem sveitinni kæmi aö
meiri notum. Verkstjóri þessi var Jó-
hann Hjörleifsson, skilningsrlkur og
ágætur maður. Viö athugun málsins
féllst hann á sjónarmiö Elfasar og
ákvaö, aö vegurinn skyldi liggja þar
sem hann er, en það er hiö næsta
hverju heimili I sveitinni sem frekast
má verða. Þegar ég á leiö eftir þessum
vegi, kemur mér jafnan Ellas Pálsson
ihug og hvaö viö sveitungarnir áttum
honum mikið aö þakka.
Elias var heilsutæpur mörg hin slö-
ari ár ævinnar.og hlautaö leggjast inn
á spitala I Reykjavik nokkrum sinn-
um. En þó að þrekið yrði undan að láta
réöi kappið og vinnugleðin ferðinni
ótrúlega lengi. Hann andaðist á Land-
spitalanum 4/9 og var jarösunginn að
Prestsbakka á SIÖu 10. s.m. að viö-
stöddu miklu fjölmenni.
Slöastaáriö var Eliasi sérlega þung-
bært, en hann naut góörar aðbúöar á
heimili Jóns Helgasonar, systursonar
sins, og Guðrúnar Þorkelsdóttur konu
hans. Elias mat hana mikils og duldi
ekki öörum þakklæti sitt til hennar
fyrir frábæra hugulsemi og hjúkrun I
veikindum hans. Mér er lika kunnugt
um aö meö sama þakklæti hugsa til
Guörúnar vandamenn Eliasar og vin-
ir.
Að siöustukveö ég Elias vin minn og
frænda, meö þökkum og góöum óskum
I heimkynni nýrrar tilveru.
Þórarinn Helgason
15
islendingaþættir