Íslendingaþættir Tímans - 08.07.1978, Síða 5

Sigríður Gísladóttir
húsfrú, Skálmarbæ
F*dd 8. des. 1886
Ddin 21. júlí 1977
Höggvið er rjóður.
Hnigin til jarðar
sú eik sem lengst
og styrkast stóð.
E.B.
Dessi orð Einars Benediktssonar komu
d^dr ihugþegar ein af okkarmerku skaft-
fellsku aldamótakonum hefur lokið langri
®vi sinnihérá jörð. Húnléztá St. Jóseps-
sPitalanum i Hafnarfirði fimmtudaginn
21 • júlí.
Sigriður var fædd i Gröf i Skaftártungu
8- desember 1886, dóttir þeirra merku
^rafarhjóna Þuriðar Eiriksdóttur frá
Hlið og Gisla Gislasonar bónda i Gröf.
Dau voru bræðrabörn að skyldleika.
Duriður var dóttir Eiríks Jónssonar og
^onu hans Sigriðar Sveinsdóttur Pálsson-
ar læknisi Vik. Gisli var sonur Gisla Jóns-
^nar eldri frá Hlið og seinni konu hans
Hristinar Simonardóttur. Þau Grafarhjófi
Duriður og Gisli eignuðust þrjár dætur.
^griðurvarelzt.Ragnhildi misstu þau tiu
ra gamla. ölöf var yngst þeirra systra
■'dn giftist Jóhannesi Árnasyni og bjó eftir
oreldra sina i Gröf, og er nú ekkja þar.
'griður ólst upp á mannmörgu heimili
oreldra sinna. Þar var alltaf margt
Vuinufólk. öllum sem voru í Gröf þtítti
v®nt um Siggu, þvi öllum vildi hún góð
vera.
^ þeim árum var stórt bú i Gröf að talið
Var d þeim tima. Vandist Sigriður þvi
Jdtt við öll störf, bæði úti og inni og ekki
‘Our voru henni útistörfin hugleikin. Föð-
r hennar var ákaflega kært að hafa hana
e& sér við alla skepnuhirðingu, enda
^0rn fljótt i ljós að hún var mikill dýravin-
’ sem siðar verður að vikið.
^ Sigriður var sérstaklega félagslynd,
féla
var einn af stofnendum ungmenna-
gsins Bláfjalls, sem stofnað var árið
I ‘ Grafarstofunni og var þar góður og
s,erkúr félagi. Ég man hana vel á
emrntisamkomum, er hún spilaði á
okurn°n'*tuna ^r'r Hansi og dreif
aur krakkana út á dansgólfið, hvað við
eftn(Hr með henni. Ef til viU eigum við
Um'r a& hitta hana afhir, er við flytj-
°U hl mdðuna miklu, sem hún hefur
er fe®ar farið á undan okkur. Ef svo fer,
þnr vinu að fagna.
Jón Þóröarson
vrnu að fagna.
Is|endingaþættir
vorum henni þakklát eftirá, þvi þegar út i
dansinn var komið þá var björninn unn-
inn. Og eigi siður man ég hana á málfund-
um ungmennafélagsins. Þar tók hún oft
skörulega til máls. Einnar ræðu hennar
minnist ég sérstaklega. Þar var þá til um-
ræðu dýraverndunarmál, sem ung-
mennafélögin beittu sér töluvert fyrir á
þeim árum, þar hélt hún mikla og eftir-
takanlega ræðu, sem ég tel að við
unglingarnir höfum haft gott af að hlusta
á. Liðan allra dýra var hennar hjartans
mál. Sigriður var skarpgreind kona eins
og hún átti kyn til, var skemmtileg i við-
ræðum og hélt vel á sinum málstað, og
oftast enduðu umræðurnar um kýr og
hesta. Hún var mikil hestakona og sat vel
hest, enda voru þá margir fallegir og góð-
ir reiðhestar i Gröf. Hún átti þá mikið fal-
legan og góðan reiðhest rauðblesóttan að
lit, sem hún sat þá oft á.
Arið 1911 giftist hún Vigfúsi Gestssyni
eldrafrá Ljótarstöðum og fengu þá jörð-
ina Skálmarbæ i Álftaveri til ábúðar, þá
25ára gömul. Þar átti hún eftir að eignast
marga góða og fallega hesta og góðar kýr,
þvi maður hennar var mikill hestamaður.
Mun margur muna hann á Hervar sinum.
Það var oft tekið til þess hvað Skálmar-
bæjarhestarnir voru fallegir og vel með
farnir, og þar eru fallegir og góðir reið-
hestar enn.
1 'Skálmarbæ búnaðist þeim vel. þvi
bæði voru dugleg. Urðu þau þar mjög vin-
sæl. Gestrisni þeirra var við brugðið, var
ekkerttil sparað að láta gestum vel liða.
Þá var munað eftir hestum ferðamanna.
Alltaf var Vigfús vel birgur af heyjum.
Kom það sér oft vel fyrir ferðamenn, mun
húsmóðirin þá oft hafa séstúti við að gæta
að liðan hesta ferðamanna, hvort þeir
hefðu nóghey á meðan'staðið var við eða
ef henni fannst eitthvað athugavert við
liðan þeirra. Þá var umhugsunin um aö
reyna að bæta úr þvi, og var hún þá óspör
á að finna að þvi sem henni fannst ábóta-
vantfrá hendi eiganda, með ljúfmannlegu
e$ ákveðnu fasi. Þar áttu dýrin sinn góða
málsvara.
Þau hjón eignuðust þrjá syni: Gisla
fæddan 1912, Gest fæddan 1914 og Jafet
Kristin fæddán 1922.
Eftir Kötlugosið 1918,,er Skálmarbæjar-
hraunin urðu óbyggileg, keypti Vigfús
jörðina ásamt ábúðarjörð sinni. Skálmar-
bæjarhraun voru þá búin að vera i byggð i
41 ár, fyrstur byggði þar Runólfur Gunn-
steinsson 1858. Eftir það rak hann þar
stórt bú á þeirra tima visu, þó við erfið-
leika væri þar að etja, þar sem stórvatn
skar i sundur jarðirnar, en þau voru bæði
dugleg og unnu mikið, og eftir að synir
þeirra komust upp,fór að hægjast um hjá
þeim, þvi þeir voru snemma duglegir
verkmenn. Oftast voru unglingar hjá
þeim hjónum á sumrin, fleiri og færri, og
alltaf sóttust þeir eftir að fá að koma aft-
ur. Það sýnir að þar hefur þeim liðið vel,
enda voru bæði hjónin sérstaklega lipur
og góðviðbörn, ogsvomunþarennvera.
Árið 1949 missti Sigriður mann sinn 69
ára að aldri. Það var henni þungt áfall.
Hjónaband þeirra var sérstaklega far-
sælt. En hún tók þvi með sinni sérstöku ró
og festu. Eftir það bjó hún með sonum sin-
um, sem voru henni sérstaklega góðir og
eftirlátir og vildu allt fyrir hana gera.
Eftir áttræðisaldur fór heilsa hennar að
bila, og átti-hún þá mjög erfitt með fóta-
vist, var þá oftast við rúmið. Það hef ég
heyrthafteftir konu i Alftaveri, að þó hún
hefði átt tiu dætur hefðu þær ekki getað
hugsað betur um hana en synir hennar
gerðu. Þaö var góður vitnisburður. Arið
1975 i desember var hún flutt frá heimili
sinu á Borgarspitalann i Reykjavik þá
orðin mjög lasburða ogsiðar á St. Jóseps-
spi talann i Hafnarfirðiog þar dvaldi hún á
annað ár, þar til kallið kom við sérstak-
lega góða umhiröu og hjúkrun. Kærar
þakkir eru þvi fólki hér með færðar fyrir
það og öllum þeim sem á einn eða annan
hátt sýndi henni vinsemd 1 hennar löngu
legu. Og nú þegar ég er að ljúka þessum
fátæklegu minningarorðum um mina
5