Íslendingaþættir Tímans - 07.04.1979, Blaðsíða 6

Karl Emil Gunnarsson
„Vinir berast burt me& timans straumi.
Það er bláköld staðreynd, sem ekki
verður umflúin. Og nú hefur timans
straumur hrifið enn þá einn samferða-
mann og vin okkar Húsvikinga brott úr
hópnum. Drengskaparmaöurinn Kalli i
Dvergasteini er látinn. Meö honum hvarf
af sviðinu einn af bestu og traustustu
borgurum Húsavikur bæjar.
Karl Emil Gunnarsson hét hann fullu
nafni, en best var hann þekktur meðal
samborgaranna undir nafninu Kalli i
Dvergasteini. Það nafn lét vel i eyrum
allra þeirra er manninn þekktu.
Karl var fæddur á Vargsnesi i Náttfara-
vikum 22. febrúar árið 1900. Hann andaö-
ist i sjúkrahúsi Húsavikur 10. febrúar s.l.
Útför hans var gerð frá Húsavikurkirkju
24. febrúar.
Foreldrar Karls voru hjónin Gunnar
Jósefsson og Guðrún Jónsdóttir búandi á
Vargsnesi. Þau hjón áttu margt barna, en
ekki mun þar hafa verið annar auður i
garði.
Þegar Karl var tveggja ára fluttu for-
eldrar hans með barnahópinn til Húsavik-
ur. Sjö ára gamall missti Karl móöur
sina, fór hann þá til fósturs hjá móöursyst
ur sinni, Unu Jónsdóttur, og manni henn-
ar, Sigurbirni Guönasyni, er þá bjuggu á
Bangastöðum á Tjörnesi, en siðar á Auð-
bjargarstöðum i Kelduhverfi. Mjög kært
var með Karli og Unu fóstru hans og i
skjóli hennar og manns hennar óx hann
upp til að verða hið gjörvulegasta karl-
menni. A Bangastö&um og Auöbjargar-
stöðum er mikil náttúrufegurð, þar lágu
æskuspor Karls og ég hygg að hann hafi
verið tengdur þeim slóðum sterkum
tilfinningalegum böndum.
Karl hlaut uppeldi, sem honum og
mörgum, sem úr grasi uxu upp úr si&ustu
aldamótum og reyndist hollt, aö liða ekki
skort, en spillast þá heldur ekki af ofgnótt
svo sem nú mun vera alltitt. Hann lærði
aö i viöræðum hans var starfiö i Mjólkur-
samlaginu honum allt.
Reiöar sýndi það i ýmsu, þótt dulur væri
og fáskiptinn i eðli sinu, hve mikla um-
hyggju hann bar fyrir börnum mágkonu
sinnar, sem voru þar daglegir gestir, eins
og það væru hans eigin börn og dáðu þau
hann eins og sina nánustu.
Þótt Reiöarflytti Ur húsi móöur sinnar i
sitt eigið, kom ekki sá dagur aö hann
kæmiekki tilhennarogsásvoum aðhana
vanhaga&i ekkert.
Það er erfitt aö skilja þaö, er svo góöir
ogdugmiklir mennnhverfa frá okkur svo
ungir. Enginn veit sina ævi fyrr en öll er.
Mágkonu minni flyt ég samúðarkveöjur
og biö Guö aö vera með henni og gefa
henni styrk.
Blessuð sé minning hans og megi hann
hvila I friöi.
Birgir Gu&mundsson
6
snemma að taka höndum til verka, verða
óhlifinn við sjálfan sig og gera fyrst og
fremst kröfur til sjálfs sin.
Nokkru innan við tvitugsaldur fluttist
Karl til Húsavikur, og stundaði þar
sjómennsku á sumarvertiðum á úti-
legubátum, en siðari hluta vetrar jafnan
selaróðra með Jóni Sörenssyni, hinni al-
kunnu selaskyttu. Efar vist enginn, sem
mennina þekkir, að þar hafi stundum
verið lagst þungt á árarnar, er sótt var á
sel.
Áriö 1923 kvæntist Karl ágætri konu,
Dagrúnu Jónsdóttur Friðfinnssonar og
Aðalbjargar Benediktsdóttur. Fyrstu
búskaparárin bjuggu þau i leiguhúsnæ&i á
nokkrum stöðum i Húsavik, en um 1930
reistu þau hjónin húsið Dvergastein, sam-
byggt eldra húsi með þvi nafni. Þaö var I
mikiö ráðist fyrir eignalitlar manneskjur
á kreppuárunum, sem þá gengu yfir. Þá
voru heldur engir lánasjóðir, til, sem
frumbýlingar, er hugðust byggja yfir sig,
áttu innangengt i. Og þá var heldur engin
verðbólga til að greiöa niður þær skuldir
er til var stofnað. Með dugnaði og hagsýni
tókst þeim hjónunum aö kllfa skulda-
hamarinn og eignast eigin Ibúð. Dverga-
steinn stendur framarlega á Beinabakka,
og úr vesturgiuggum hússins er ágætt út-
sýni yfir Húsavikurhöfn og Skjálfandaflóa
til Kinnarfjalla. Við þá fögru sjón veit ég
aö Karl hefur unað sér vel á björtum og
friðsælum vor og sumarkvöldum, eftir
langan og strangan vinnudag. 1 Dverga-
steini bjuggu þau hjónin þar til heilsa
þeirra brast fyrir nokkrum missirum og
þau urðu aö fara i sjúkrahús til langdval-
ar.,1 Dvergastein var gott að koma, enda
var þar oft gestkvæmt, þó íbúðin væri
ekki stór var hjartarúmiö þvi meira.
Til starfa hjá Kaupfélagi Þingeyinga
réðst Karl árið 1949 og vann hjá þvi
meðan kraftar entust. Hann hafði i fyrstu
á hendi afgreiðslu skipa, en vann þess á
milli i pakkhúsum félagsins. Skipa-
afgreiðslan var ábyrgðarmikið og eril-
samt starf, þvi skipin voru löngum af-
greidd jafnt á nótt sem degi. Starfið rækti
Karl af mikilli kostgæfni svo aldrei skeik-
aði þar neinu, og svo var raunar um hvert
það starf, sem hann leysti af hendt. Væri
honum falið ákveðið verk mátti alltaf
treysta þvi að það var i góðum höndum.
Þegar Karl lét af störfum við skipaaf-
greiðsluna vann hann nokkur ár I járn og
glervörudeild kaupfélgsins, en siðan hjá
Oliusöludeild svo lengi sem starfskraftar
entust. Þar reyndist hann sami holli og
trausti starfsmaðurinn og annars staðar.
Góður félagsþegn var Karl hverju þvi
félagi, sem hann var i. Allmörg ár var
hann gjaldkeri Ekknasjóðs Húsavikur og
rækti það starf af alúð og kostgæfni. 1
karlakórnum Þrym söng hann I mörg ár
og naut vissulega þess starfs. Mun hann
ekki hafa vantað á margar æfingar kórs-
ins væru ekki einhver alveg sérstök for-
föll.
Hjónaband þeirra Karls og Dagrúnar
var gott og farsælt. Þeim varð þriggja
barna auðið, sem öll eru nú góðir og virkir
þjóðfélagsþegnar. Börn þeirra eru: Aðal-
björg Vilfriður, gift Ólafi Halldórssyni v
handritafræðingi, Gunnar Sigurbjörn
kjötiðnaðarmaður i Reykjavik kvæntur
Kolbrúnu Karlsdóttur og Georg Jón
deildarstjóri hjá Kaupfélagi Þingeyinga
kvæntur Málmfrlði Sigtryggsdóttur.
Ég og kona min áttum þvi láni að fagna,
aö eiga Karl og Dagrúnu að nágrönnum
og vinum um rösklega fjörutiu ára skeið,
þess tima er gott aö minnast og hann er
vert að þakka. Þær eru ótaldar ferðirnar
sem Dagrún átti yfir götuna að lita til
konu minnar i löngu veikindastriði henn-
ar, þær ferðir veröa aldrei að fullu
þakkaðar.
Ég minnist Karls, þegar hann glaöur og
reifur gekk til verka meðan starfsþol og
heilsa var óbiluð, þar var ekkert fum eða
Vettlingatök. En þegar heilsan bilaði og
hann varð aö láta af störfum, virtist mér
sem á hann félli herfjötur, og vist held ég
að þegar svo var komið, hafi dagarnir
orðið honum langir og érfiðir. Mér finnst
ástæða tii þess að gleðjast yfir þvi aö nú
hafa þeir fjötrar rofnaö. Okkur er kennt
og við trúum þvi að bak við þau
landamæri, sem skilja milli lifs og dauöa,
biði þeirra er straumur timans hrifur úr
hópnum nytt athafnasvið, þar sem
persónuleiki hvers einstaklings fái notið
sin. Með það i huga verður hvarf sam-
ferðamannanna og vinanna úr hópnum
ekki örvæntingarefni.
Ég mun ætiö minnast Kalla I Dverga-
steini sem hins bjargtrausta manns og
gulltrygga vinar.
Dagrúnu og öðrum ástvinum hans votta
ég samúö mina.
Þórir Friögeirsson
Islendingaþættir