Íslendingaþættir Tímans - 19.01.1980, Blaðsíða 9

Benedikt Einarsson
Siðustu kveöju sendi ég kærum bróöur
óHnum og veit,að hin systkini okkar sem
eftir lifa taka einnig undir hana.
Benedikt lést i svefni aðfaranótt 24.
október sfðastliðinn. Góðu og göfugu lífi
var lokið, og má segja með sanni, að
hfjóðlátt andláthanshafi verið i samræmi
v*ð allt hans dagfar.
Hann var fæddur 12. janiiar 1895 i
Gamlagarði I Borgarhöfn i Suðursveit.
Poreldrar okkar voru hjónin Guðný Bene-
diktsdóttir frá Sléttaleiti i Suðursveit og
Einar Pálsson frá Hofsnesi i öræfum.
Benedikt hlaut nafn móðurföður sins
bónda á Sléttaleiti Einarssonar. Hann
liktist föður okkar i sjón, og sitt glaða geð
mun hann hafa sótttil hans, en hógværð-
'na til móður og góðvildina til beggja.
Arið 1901 þegar hann var 6 ára, voru
foreldrar okkar að flosna upp af rýrðar-
k°ti sem þau höfðu flust að fyrir ári,
Geirsstöðum á Mýrum. Þá var prestur að
Bjarnanesi i Nesjum séra Þorsteinn
Benediktsson. Hann bauðst til að taka
Benedikt sem fósturson og þótti ekki fært
barnsins vegna að hafna þvi boði. ,,Eng-
'nn skilur hjartað”, stendur þar, og það
uiá segjast hér, að móðir okkar að
uiinnsta kosti sá, að ég held, mest eftir
Benedikt þeirra barna sinna, sem þau
órðu að láta i fóstur. Eftir að hafa kynnst
honum seinna á lifsleiðinni og eðliskost-
um hans, þó lái ég henni það ekki. Að
sjálfsögðu hefur það ekki heldur verið
sársaukalaustfyrir sex ára dreng að vera
skilinn frá foreldrum og systkinahópi. En
svona var nú lifiö i þá daga.
Séra Þorsteinn fluttist seinna að Krossi
> Landeyjum og gerðist sóknarprestur
þar, en foreldrar okkar fóru 1903 alla leið
austur að Brú á Jökuldal, þaðan árið eftir
á Vopnafjörð og svo 1910 til Eskifjarðar,
þar sem þau dvöldust upp frá þvi til ævi-
•oka. Þeim auðnaðist aldrei að sjá Bene-
dikt, eftir að þau fluttust úr Skaftafells-
sýslu.
Areiöanlega hefði Benedikt ekki getað
fongið betri fósturfööur en séra Þorstein,
eins og siðar kom i ljós. Um fermingar-
aldur fór Benedikt að förlast sjón og
ágerðiststöðugt.Fóstrihans kostaði hann
þá til Danmerkur i von um, að læknar þar
gætu ráðið bót á, en það kom fyrir ekki.
Hm 25 ára aldur var Benedikt orðinn al-
blindur.
En nú sannaðist hið fornkveðna, að þeg
ar neyðin er stærst er hjálpin næst. Fyrir
heimili séra Þorsteins stóð gæöakona að
lafni Halla Bjarnadóttir, og með henni
var dóttir hennar Sigriður Sveinsdóttir á
Bku reki og Benedikt. Eftir lát séra Þor-
islendingaþættir
steins eða um 1925 fluttust þær mæðgur til
Reykjavikur og Benedikt með þeim.
Dvaldist hann á heimili þeirra meðan
Halla lifði, en um tima á sumrum hjá
vinafólki að Fitjakoti undir Eyjafjöllum
og gekk þar að ýmsum störfum, svo sem
heyskap.
Arið 1930 giftist Sigriður dóttir Höllu
Þórði Magnússyni, hinum ágætasta
manni, og bjuggu að Nönnugötu 1 B. A
þeirra góða heimili var Benedikt til
dauðadags. Þórður er látinn fyrir hálfu
þriðja ári. Sigriður býr enn á sama stað,
komin á niræðisaldur. Hjá henni dvelst
ungur maður, Lárus Ágústsson.sem veriö
hefur þeim öllum þar sem besti bróðir.
Öfáar eru orðnar komur minar á
Nönnugötu til þessa ágæta fólks, allt frá
1945, að ég fyrsthitti þennan kæra bróður
minn. A heimili Sigriðar og Þórðar var
gott að koma, þvi að þar rikti allt i senn
friður, kærleiki og kurteisi. Hef ég aldrei
heyrt heimilisfólk þar tala höstuglega
hvert til annars.
Við systkini Benedikts þökkum þessu
sómafóiki öll gæði og umhyggju fyrir
hjálpsemi þeirra og tryggð. Honum sjálf-
um þökkum viðgott fordæmi i öllu lifi sinu
og biðjum honum blessunar.
„Þar biða vinir i varpa, sem von er á
gesti”, segir skáldið, og þvi hefur Bene-
dikt trúað. Hver mundi þá hafa beðið hans
með meiri eftirvæntingu en móðir okkar,
sem elskaði hann fyrst af öllum?
Borghildur Einarsdóttir
frá Eskifiröi
Guðmundur Axelsson
murari
F. 14.3. 1915
D. 21. 9. 1979
Skært geta leiftrin logaö.
Liðin og myrkvuð ár
birtast i blárri móðu,
sem bros í gegnum tár.
Bak við heilaga harma
er himinninn alltaf blár.
D. Stefánsson.
Hann var fæddur 14. marz 1915 i
Melgerði við Akureyri. Næstelzta barn
hjónanna Lilju Hallgrimsdóttur og Axels
Guðmundssonar, er lengst bjuggu i Stóra-
Gerði i Hörgárdal.
Alls urðu börn þeirra 6, og eru 4 á lifi.
Stefánia og Sigriður, er búsettar eru I
Kópavogi og Ingvar og Lilja, búsett i
Reykjavik. Ein systirin, Anna, andaðist
1942, aðeins tuttugu og þriggja ára að
aidri, en hún var fædd sama mánaðardag
og Guðmundur.
Snemma þurfti Guðmundur að fara að
vinna fyrir sér, en þau störf, er hann
fékkst við um ævina, voru aðallega vega-
vinnustörf framan af, búskapur og
múrverk. Vegna dugnaðar og vandvirkni
við hið siðarnefnda hlaut hann múrara-
réttindi og starfaði sem slikur æ siðan.
Hamhleypa var hann til allra verka og
var ekkert lát á þvi meðan hann lifði.
Guðmundur kvæntist þýzkri konu, Anný
Gústafsdóttur, sem reyndist honum frá-
bær lifsförunautur. Þau eignuðust 5 efni-
leg börn, Axel, Lilju, Ragnheiði, Loga og
Olgu, sem enn er ófermd. Dætrum
Annýjar frá fyrra hjónabandi, Jóhönnu og
Guðrúnu, gekk hann i föðurstað.
Guðmundur var alltaf vakinn og sofinn að
hugsa um heimilið og vinna þvi allt hið
bezta. Hann var það sem sagt er, drengur
góður, vildi ætið rétta hjálparhönd, þar
sem hann vissi að þess væri þörf, og þá
ekki alltaf af miklum efnum.
Alltaf þráði hann norður i sveitina sina,
en örlögin högðuðu þvi þannig, að hann
bjó lengst af á Suðvesturlandi, siðustu 10
árin i Keflavik. Þar undi Guðmundur sér
vel og hefði átt að geta farið að hægja á
sér með vinnu og njóta árangurs erfiöis
sins. En þá veiktist hann skyndilega og
andaðist á Grenásdeild Borgarspitalans
hinn 21. september eftir stutta en stranga
legu 64 ára gamall.
Konu hans, börnum og öðrum venzla-
mönnum votta ég og fjölskylda min inni-
lega samúö, og óska Guðmundi mági min-
um fóðrar ferðar á ókunnum leiðum.
Þorbjörg Guðmundsdóttir.