Íslendingaþættir Tímans - 19.01.1980, Blaðsíða 11

Marinó Guðjónsson
Fæddur. 18. september 1903
Dáinn 6. júli 1979.
Sól skein f heiöi þann 12. júlí s.l. þegar
viö kvöddum Marinó GuBjónsson, hinstu
kveBju. ÞaB átti sannarlega vel viö. begar
ég hugsa aftur i timann, til hinna glööu
*skudaga í Bilasmiöjunni, man ég ekki
eftir ööru, en aö alltaf hafi skiniö sól.
Rigningar og haröir vetur voru ábyggi-
lega ekki til þá, aö minnsta kosti festist
þaö ekki i minningunni.
Yfirleitt var sól I sinni, og það ekki sízt
hjá Marinó vini minum, sem kunni öllum
mönnum betur aö gleöjast meö glööum.
Enhannkunni lika aö láta i té samúö sina
á sinn hógværa og ljúfa hátt.
Það reyndi undirrituö og er ævinlega
Þakklát fyrir þá vináttu, sem henni
hlotnaöist óveröugri. Er hugurinn reikar
aftur i tlmann á skrifstofu i Bilasmiöj-
^nni, þar sem viö höföum útsýn tii
Esjinnar og fleiri göfugra fjalla, finn ég
®tlö til ofurlftis saknaöar, og er sá horf-
*nn, sem setti mikinn svip á störf
Þessarar skrifstofu. Marinó var þannig
naaöur, aöþaö var alvegsama hvort hann
var aö tala við „stelputryppi” um lands-
•ns gagn og nauösynjar eöa viröulega
bilaeigendur og forstjóra.
Allir áttu aö hafa skoöun á málum.
Hannsagöi oft ,,Það er ekki hægt aö lita á
neitt mál frá einni hliö”.
Bilasmiðjumenn voru gleöi- og söng-
menn miklir, var þvi oft glatt á hjalla I
•nerkileg kona. Fríö haföi hún verið. List-
leng til handanna, söngvin á kvæðavisu og
kunni hverjum betur „stemmur”. Til
hennar sótti Jón Leifs suma dýrgripi sína.
Guðrún nálgaðist að vera förukona i
fUtækt sinni og ók mjög seglum eftir vindi.
Eitt af þvl sem henni var best gefið, var
sagnalist, einkum hinna nærgöngulustu
Sagna. Þar var af auöi að ausa en engri
fUtækt. Nærvera hennar var skóli sem
sagði sex.
Aldrei vissi ég minna hvaö dreif á daga
s'griðar en þau ár sem hún var á Hjöllum
hja dóttur sinni. Þar kom, að Þórður
tengdasonur hennar veiktist af berklum
°g fór á heilsuhæli. Heimiliö leystist upp,
*eiðir skildi hjá Þórði og Þóreyju en
s'griöur vó allt uppá sinn veika arm:
Húnsetti saman heimili fyrir dótturdætur
sinar þrjár og Gunnar son sinn og Páll
‘y'gdi henni eins og ætiö, bróöir hennar.
Se'nast man ég Sigriöi hér fyrir vestan
‘947, eins og fyrr er aöeins vikiö aö.
Aðeins við og viö skiptumst við á orðum
naeðan þessi barátta var ströngust, en það
v'ssi ég, að þá lagði hún mikiö á sig og
neytti allra krafta.
Þegar Klemens Kristjánsson á Sáms
sföðum var oröinn tengdasonur Sigriðar
'slendingaþættir
Hjálmarsdóttur, þá lærði hann manna
best að meta mannsparta hennar og varð
henni innan handar. A Framnesveginum
mun ævi hennar hafa batnaö, enda fóru
fósturbörnin senn að fljúga úr hreiðrinu
og ævi Palla mállausa var á enda.
Sigriður Hjálmarsdóttir bar byrðar
fjögurra kynslóða og þess er ég viss, að
eitthvað hélt hún I hönd með fimmtu
kynslóðinni. Til að inna þvilikt ævistarf af
höndum með heiðri og sóma þarf mikiö
þrek og sterkan vilja.
Sigriður var snillingur i höndunum eins
og þær mæðgur allar. Hún var gædd fleiri
listhneigðargáfum. Þannig lá opið fyrir
henni að leika á hljóðfæri. Telpan I
hjáleigukotinu gekk beint aö stofu-
orgelinu á prestsetrinu og lék á það töfr-
um tekin. Þessi hæfileiki féll og i hlut
sonar hennar.
Sigriður hafði ekki yfirburði i friöleik en
sómdi sér með ágætum, stæöileg kona og
vel vaxin, bar góðan þokka meö
tiginmannlegu yfirbragöi. Mest finnst
mér þó núorðið til um skarpstyrk hennar,
skarpskyggni, dug og æðruleysi. Oft miðl-
aði hún samferðafólkinu þessu angurbiiöa
brosi sem var sérkenni hennar. Stundum
var það bros i augunum lika, en stundum
mannfagnaöi hjá þeim. Minnist ég
margra ánægjustunda íþeim hópi. Aldrei
fór þó sú gleði fram úr hófi hjá vini
minum Marinó, hans létta og glaöa lund
sat i fyrirrúmi.
Þegar hann sveiflaöi ungri „piu” I vals
og sagöi aö „tjúttiö” væri aö eyöileggja
valstaktinn, var hann tæplega sextugur.
Já, þar var nú ekki kynslóöabiliö. Sumt
fólk er þannig af guöi gert aö viö
gleöjumst ætiö er viö hugsum til þess,
þannig var Marinó.
Þvi langar mig aö þakka honum fyrir
samferöina, og vináttuna á þeim árum,
sem ungir hugirmótast. Ég hugsaöi ekki
um þaöþá.en veröur tiöhugsaö til þess nú
hvaðþaö er mikilgæfa hverjum ungiingi
að hefja störf á slikum vinnustaö, sem
Bilasmiöjan var.
Miglangar aö þakka hinum góöu vinum
þar, liima daga, og vináttu sem aldrei
fyrnist yfir.
í des. sl. lágu leiöir okkar Marinós
saman i afmæli Arna Pálssonar, þá
sungum við Marinó saman i síðasta sinn,
á vissan hátt var þaö viö hæfi aö þannig
væri okkar kveöjustund.
Eiginkonur og fjölskyldu sendi ég
minar innilegustu samúöar kveöjur.
Sigriöur Gunnlaugsdóttir.
áttu augu hennar til aö sjá i gegnum
nærstadda og þeir hlutu aö finna aö hugur
þeirra var lesinn. Kona meö gáfur af
þannig tagi átti oröiö mikla lifsvisku
samfara allri sinni dýrkeyptu lifsreynslu.
Ég var handgenginn Brandsstaöafólk-
inu á barnsárunum, þvi oft var þar að fá
hjálparhönd. Jón Nielsson kom fyrst
hingað á bæ og hér kynntust þau. Hann
var mér barni afargóöur og áriö sem þau
voru mér samtiöa hér á minu bernsku-
heimili varð til aö rótfesta fyrri vináttu.
Máltækið segir aö svo fyrnast ástir sem
fundir. Það ásannast misvel, ef ég má
dæma eftir hugar þeli minu, þvi sam-
blandi af vinarþeli og viröingu gagnvart
Siggu frá Brandsstööum, sem ekki hefir
fölskvast á mörgum löngum áratugum.
Það var langur og bjartur sá vordagur
fyrir fáum árum, þegar ég var festur
hennar á Baldursgötu 29. Seinast sáumst
við á skirdag 1978, ef ég man rétt, i
samkvæmi fyrir roskna sýslunga hjá
Barðstrendingafélaginu. Mikiö bar hún
aldurinn vel áttræö erfiöiskonan. Bein,
mjúk i hreyfingum, brosiö og röddin héldu
ellinni enn i fjarlægð. Mikiö er gott aö
muna slika konu og mikiö er sjálfsagt aö
heiðra minningu hennar lifs og liöinnar.
Játvaröur Jökull Júliusson.
n