Íslendingaþættir Tímans - 09.02.1980, Blaðsíða 2
grein og fiskaöi oft þegar aörir fengu litiö.
Seinast réöi hann sig á togara áriö 1947,
á nýsköpunartogarann Helgafell, en þar
varhann 12ármeöÞóröiHjörleifssyni, en
þá var Helgafelliö selt noröur.
Siguröur vann öll algeng störf togara-
sjómanns, en lengst af var hemn
bræöslumaöur, sem var vandasamt verk,
I þvi í þá daga áttu hásetar og öll skips-
höfnin mikiö undir lifrinni og lýsinu, aö
þar væri samviskusamlega staöiö aö
verki.
Þegar biiiö var aö selja Helgafelliö, var
lægöi togaradtgerö.ogpláss ekki á lausu
1 svipinn. Bar Siguröur sig þá i land fyrir
fullt og fast, og réöihann sig til starfa hjá
Aburöarverksmiöju rikisins, sem þá var
aö taka til starfa, og þar vann hann viö
skýrslugeröogálestrai 17 ár, uns hann lét
af störfum fyrir aldurs sakir, þá 74 ára aö
aldri.
Nokkur mannlýsing viröist manni fölg-
in i starfsævi Siguröar E. Ingimundarson-
ar. Hann er lengi á hverjum staö, lyndir
viö samferöamennina og yfirboöara sina.
Hann fór ekki aftur á sjó, þótt beöinn
væri og til hans leitaö meö þaö.
Um þaö leyti sem Siguröur stundaöi
verslunamámiö, kynntist hann llfsföru-
nauti sinum, Lovisu Arnadóttur Blöndal.
Þau giftu sig 17. nóvember áriö 1917.
Lovisa var fædd á Vestdalseyri viö Seyö-
isfjörö 21. desember áriö 1897, og voru
foreldrar hennar þau hjónin Árni Pálsson,
sjómaöur og Kristin Hallgrimsdóttir.
Lovisa missti fööur sinn barnung.en hann
drukknaöi og heimiliö leystist upp. Var
henni komiö i fóstur er hún var aöeins
fimm ára gömul til Halldóru og Magnúsar
Blöndals (1862-1927). Magnús var sonur
Gunnlaugs Blöndals, sýslumanns og konu
hans Sigriöar, sem var dóttir Sveinbjörns
Egilssonar, rektors. Halldóra Blöndai,
kona Magnúsar, var dóttir Lárusar
Thorarensen I Hofi I Hörgárdal. Magnús
haföi umsvif á Akureyri, en fluttist til
Reykjavikur áriö 1908 og geröist ritstjóri.
Lovisa var falleg og elskuleg kona, mik-
il húsmóöir og myndarleg I alla staöi, og
eignuöust þau Siguröurátta börn, sem öll
eru á lifi, nema eitt. Þau eru: Halldóra,
giftStefáni Jónssyni veggfóörara Reykja-
vik, Sigriöur Kristin, gift Magnúsi Jóns-
syni eftirlitsmanni hjá SVR., Ragnheiöur
Lára, gift Trausta Friöbertssyni, fv.
kaupfélagsstjóra, Jón Magnús kaupfé-
lagsstjóri i Mosfellssveit, kvæntur Lilju
Sigurjónsdóttur, Þnlöur, gift Guömundi
Bergssyni, bónda I ölvesi, Sigur.öur Einar
(dó 8 mánaöa), Siguröur Arni prentari
Reykjavik, kvæntur Guörúnu Þórhalls-
dóttur, Haraldur yfirverkfræöingur hjá
Landsimanum, kvæntur Alexlu Gisladótt-
ur.
Lovisa lést áriö 1973, 75 ára gömul.
Frá þeim hjónum eru nú komnar mikl-
ar ættir og munu afkomendur þeirra vera
milli 70 og 80.
Þau Siguröur og Lovisa bjuggu fyrstu
2
búskaparár si'n I Hausthúsum, en fluttu
siöan i Verkamannabústaöina aö Hring-
braut 80, en þeir voru tilbúnir áriö 1932 og
þóttu þá meö þvi besta er geröist 1 ibúöar-
húsnæöi alþýöumanna. Var jafnvel um
þaö skrifaö I blööin aö þar væru baöher-
bergi og rafmagnseldavélar i ibúöum
verkamanna, en slik þægindi þóttu I öfug-1
um takti viötimanr^en þá var kreppa á Is-
landi.
Þarna bjó einnig fjölskylda min, dyr
stóöu andspænis i 25 ár, eöa svo. Ekki
fann fólk þá til þrengsla eins og núna, og
þröngt hefur bekkurinn veriö setinn þar
sem 11 manns voru I heimili I þrem her-
bergjum og eldhúsi.
Aldrei varö ég þrengsla samt var, yfir
heimili Lovisu og Siguröar var einhver
sjaldgæfur þokki alla tiö, og sú allsherjar-
regla er lyftir i siöum og umgengnishátt-
um.
Þetta voru miklir tlmar.
Ég minnist nú æskudaganna. Þá voru
mikil sólskin á sumrum og fiskbreiöa um
alla mela. Sjómenn komu og fóru. Striöiö
skall á. Ég get minnst oröa séra Bjarna
Jónssonar, dómkirkjuprests, sem hann
sagöi einu sinni viö mig, en hann ólst upp
á næsta bæ viö Sigurö, i Mýrarholti:
— Nei, ég hefi ekki veriö á sjó, en ég
hefi séö þá, séö rauöbörkuö seglin bera
viö himin og hvitar jómfrúr I reiöanum.
Séö þá hverfa i djúpiö.
I Verkamannabústööunum bjó fjöldi
togarasjómanna. Viöbörnin sáum þá fara
stórstiga til skips meö sjópokann á öxl-
inni, og viö höföum miklar áhyggjur.
Skipin voru sprengd I striöinu, okkar
menn fórust sumir, aörir liföu af striöiö og
þegar menn komu heim heilir á húfi, fyllt-
ust hjörtu okkar fögnuöi.
Lika höföum viö áhyggjur þegar storm-
urinn geysaöiogsixig I staurum oglinum.
Þá sáum viöfyrir okkur drekkhlaöin skip,
ljóslaus I striöi viö allt i' senn, vitfirrt haf
og veröld, sem ekki var lengur meö réttu
ráöi.
En svo kom aftur betri tiö og miklir
timar, og llfiö gekk sinn vanagang. Börn-
in ihúsinuflúttustburt til aö fara eitthvaö
annaö til aö vera til, og seinast uröu þau
ein eftir.
Hún fór 1973oghann núna sex árum sfö-
ar. Siguröur var meö glæsilegri mönnum
á æskudögum, og hann entist vel.
Aö lýsa gömlum sjómönnum, seinustu
árum þeirra, er oft öröugt. Sverrir Har-
aldsson, listmálari, segir I bók, aö gamlir
sjómenn f Vestmannaeyjum hafi minnt
sig á guöspjallamenn. Þetta er aö sumu
leyti rétt, aöminnsta kosti á þaö viö þá er
hverfa sáttir viö lifiö, veröa i þeim skiln-
ingi börn aftur, aö viö þeim blasir fram-
tiö. Þá menn kveöur maöur glaöur og
þakkar þeim langa samfylgd, árnar þeim
heilla I seinustu feröina, þegar maöur sér
segl þeirra hverfa viö hafsins brún.
Viö fjölskylda mln, móöir og systkini
söknum vina, og tima er koma aldrei aft-
ur.
Jónas Guömundsson.
Ekki eru birtar greinar
sem eru fyrir önnur
blöð en Tímann
Látið myndir af þeim
sem skrifað er um fylgja
greinunum
Islendingaþættir