Íslendingaþættir Tímans - 09.02.1983, Blaðsíða 4

að í sumum tilfellum talar þögnin langt um
skýrara máli en nokkur orð fá gert.
Gunnar Markússon.
t
Margar eru samverustundir okkar Ingimundar
við ýmis tækifæri, í gleði, sorg og starfi.
Einhverju sinni barst í tal tilurð þess að hann
flutti til Þorlákshafnar.
„Hann Egill sagðist þurfa að senda mig til
Þorlákshafnar." Það var árið 1955. Sú sendiferð
var landnámsferð þótt nokkrir hafi þegar verið
komnir.
Ingimundi var falið að annast verkstjórn á
móttöku og vinnslu sjávarafla. Að öðru leyti
kveikti hann tónlistarlíf sem hann ræktaði og bar
uppi til dauðadags. Vegna aðdáunar hans á tónlist
hafa margir góðir listamenn heimsótt byggðarlag-
ið, og naut hann þar aðstoðar Jónasar sonar síns.
Það er ánægjulegt að geta þess, að Sigríður Ella
Magnúsdóttir „debútcraði" í Þorlákshöfn á sínum
tíma við undirleik Jónasar. Þetta er aðeins eitt
dæmi. Oft og mörgum sinnum hefur Jónas glatt
og hlýjað hjörtu okkar Þorlákshafnarbúa.
Svona voru feðgamir.
Það landnám sem Ingimundur tók þátt í verður
aldrei nógu þakkað, hvað þá það sem hann
afrekaði síðustu árin.
Ég vona og bið þess að tónlistarlíf í Þorlákshöfn
haldi áfram að eflast og dafna. Þannig getum við
best geymt minningu Ingimundar.
Margréti, börnunum svo og öðrum aðstandend-
um færi ég og fjölskylda mín fyllstu samúðarkveðj-
ur.
Svanur Kristjánsson.
t
Nú er liðinn Ijúfur dagur
langa nóttin skollin á,
getur enginn geisli fagur,
gegnum sortann brotist þá.
Ójú, guð sem gefur Ijósið
geislum stráir œfihrósið.
Eitthvað þessu lík var hugsunin, sem smaug í
gegnum huga minn, þegar náinn samstarfsmaður
og vinur, Ingimundur Guðjónsson varð bráð-
kvaddur að kvöldi hins 4. desember sl. í
Þorlákskirkju í Þorlákshöfn. Hann var á æfingu
hjá Söngfélagi Þorlákshafnar, kórnum sem hann
stofnaði og stjórnaði í meira en 20 ár. Ingimundur
lagði sig allan fram í því starfi, fórnfýsi hans og
sjálfsagi voru slík að einstakt má telja. Aldrei
fannst honum of miklum tíma né kröftum eytt í
söngstarfið. Og nei var ekki til í hans munni ef
leitað var til hans um söng eða annan greiða.
Tilfinning hans fyrir fögrum tónum var honum í
blóð borin, og einnig viljinn til að miðla öðrum
þar af. Hann var organisti Hjallakirkju í Ölfusi
og formaður sóknarnefndar, organisti I Stranda-
kirkju í Selvogi og framkvæmdastjóri kirkju-
byggingar Þorlákskirkju í Þorlákshöfn. Öll voru
þessi störf honum hjartans mál og unnin sam-
kvæmt því. Þjónustustörfin, sem hann innti af
4
Baldvin Sigurvinsson
Gilsfjarðarbrekku
Fædddur 16. mars 1904
Dáinn 3. nóv. 1982
■ Baldvin Sigurvinsson, bóndi á Gilsfjarðar-
brekku í Geiradalshreppi andaðist í Borgarspítal-
anum í Reykjavík 3. nóvcmber s.l. Hann var
jarðsunginn frá Garpsdalskirkju í heimasveit
sinni laugardaginn 13. sama mánaðar.
Baldvin var fæddur 16. mars árið 1904 í
Hvítadal í Saurbæjarhreppi sonur hjónanna,
Sigurvins Baldvinssonarog Katrínar Böðvarsdótt-
ur. Ungur fór Baldvin til föðursystur sinnar,
Elínborgar í Stykkishólmi, en þar dvaldi hann
fram á fullorðins ár.
Fyrri kona Baldvins var Kristbjörg Bjarnadótt-
ir. Með henni átti hann tvo sonu. Þau hjón bjuggu
í Stykkishómi nokkur ár þar til þau fluttu til
Keflavíkur ásamt fóstru Baldvins, en þar slitu þau
hjúskap sínum eftir stutta sambúð.
Frá Keflavík flytur Baldvin vestur að Belgsdal
í Saurbæ og kvænist þar öðru sinni, Ólafíu
Magnúsdóttur, árið 1942. Árið 1947 festa þau
kaup á jörðinni Gilsfjarðarbrekku í Geiradals-
hreppi og hefja þar búskap. Þar bjuggu þau svo
allan sinn búskap eða þar til Baldvin veiktist og
varð að fara í sjúkrahús fyrir tveimur árum.
Olaftu og Baldvin varð sex barna auðið, sem
öll eru fulltíða og búin að stofna heimili.
Þegar þau hjón tóku við Gilsfjarðarbrekku var
húsakostur þar fremur lélegur nema fjárhúsið sem
var nýbyggt. Baldvin byggði gott íbúðarhús,
stækkaði fjárhús og hlöðu og byggðu fjós með
heýhlöðu áfastri, þá jók hann verulega ræktun á
jörðinni.
Baldvin var félagslyndur maður, hann starfaði
lengi í kirkjukór Garpsdalssóknar og var í
sóknarnefnd í mörg ár.
Heimilið á Gilsfjarðarbrekku bar vott um
sérstaka snyrtimennsku og góða umgengni, þau
hjónin voru gestrisin og ávallt var gott að vera
gestur þeirra.
Baldvin sýndi hetjulund í veikindum sínum, en
hann var tíðum mikið þjáður síðustu árin, hann
kvartaði ekki, sýndi ölium, sem komu að
sjúkrabeði hans hlýlcgt viðmót og var þakklátur
þeim er heimsóttu hann.
Hann fékk notið einstakrar umhyggju eigin-
konu sinnar, sem stundaði hann af dæmafárri
fórnfýsi til hinstu stundar.
Vegna starfa minna voru samskipti okkar
Baldvins samfelld um tuttugu og fimm ára skeið.
Á það samstarf bar enga skugga.
Baldvin á Gilsfjarðarbrekku naut almennra
vinsælda í héraði. Hans verður því jafnan minnst
með hlýjum hug, vinsemd og þakklæti.
Olafur E. Ólafsson
hendi fyrir byggðarlag sitt verða seint metin að
verðleikum. Og sætið, sem nú er autt, verður
vandfyllt. Hér í Þorlákshöfn er skarð fyrir skildi
við fráfall hans. Öll vissum við að Ingimundur
gekk ekki heill til skógar en skaphöfn hans leyfði
ekki að hann sparaði krafta sína. Hann gerði
miklar kröfur, og fékk miklu áorkað, því að hann
höfðaði jafnan til hins góða í fari samferðamanna
sinna. En mestar kröfur gerði hann til sjálfs sín.
Ingimundur var einlægur trúmaður og átti stóra
og viðkvæma sál. Hans heitasta ósk var að sjá
kirkjuna sína hér rísa fagra og fullbúna. Og
síðustu kröftunum var eytt til þess að ganga svo
frá henni að hægt væri að minnast þess nú á þessari
aðventu að miklum og glæsilegum áfanga er náð,
og kirkjan er tilbúin undir tréverk. Hinn 5.
desember sl. átti að hafa guðsþjónustu í kirkjunni
í fyrsta sinn. En Ingimundur lifði ekki þann dag.
Hann skipulagði allt sem gera átti og var gert þrátt
fyrir allt.
Síðasta söngæfingin var hafin. Einn sálmur
hafði verið sunginn þegar kallið kom. Og
svanurinn sveif á braut frá „hópnum sínum“ með
lofsöng til hanssem öllu ræður í huga og hjarta sér.
Þannig er sælt að kveðja þetta jarðlíf. Ég trúi
því að hans starfsfúsa sál fái nú meira að starfa
guðs um geim.
Og nú að leiðarlokum þakka ég af alhug fyrir
lærdómsrík kynni og samstarf og við hjónin
þökkum honum áratuga vináttu. Við biðjum guð
að blessa og styrkja eiginkonuna og börnin hans
svo og ástvini alla. Blessuð sé minning hins látna
heiðursmanns.
Ragnheiður Ólafsdóttir
islendingaþættir