Íslendingaþættir Tímans - 09.02.1983, Blaðsíða 10

NG
Sigurlína Margrét
Ásbergsdóttir
Fædd 29. júlí 1948
Dáin 13. janúar 1983
Drottinn, gcf þú dánum ró,
hinum Hkn, sem lifa.
Hetja er fallin. Langvinnu stríði er lokið.
Ættingjar og vinir sitja hnípnir.
Upp í hugann hrannast minningar liðinna ára,
bæði hér í Rcykjavík, á hátíðum austur á Selfossi
og í Hreppum, einkum að sumar- og haustlagi,
á hjáleigum okkar, Miðnesi og Hraunbæ.
Sigurlína Margrét hét hún fullu nafni, alltaf
nefnd Lína í daglegu tali.
Línu kynntumst við fyrst fyrir fjórtán ár'um, er
Ólafur bróðir minn og mágur, kynnti hana fyrir
okkur sem vin sinn - seinna varð hún eiginkona
hans og áttu þau þrjú mannvænleg börn, Solveigu,
Hjalta og Maríu Karen, öll á barnsaldri.
Bæði komu Lína og Óli úr þannig umhverfi, að
þau mátu heimilið mikils og voru vön sterkum
fjölskylduböndum. Slík uppeldisáhrif skapa
trygga og góða vini og áttu þau þá í ríkum mæli.
í veikindum Línu kom það svo greinilega í Ijós.
Óli og Lína höföu nýlega komið sér upp hlýlegu
heimili í nýbyggðu húsi í Selásnum - þar voru
allir aufúsugestir og nutu glaðværðar húsráðenda
og örlætis. Paðan sást vel austur í Árnesþing -
þar upp til fjalla var helgisetrið þeirra-staðurinn.
sem fjölskyldan átti sitt afdrep í nálægð frænda
til hinstu hvíldar í Arneskirkjugarði þann 18.
desember í miður góðu veðri. En vinir hans og
sveitungar létu þaö ckki aftra sér frá að fjölmenna
við útför hans til að tjá honum hinstu þökk sína
og aðstandendum hans samúð sína með hið
ótímabæra fráfall hans. - Nýi prcsturinn okkar.
Einar Jónsson jarðsöng. Þrátt fyrir stutt kynni
hafði hann ótrúlega vel fundið inn á mannkosti
Ölvers og flutti hugnæma og sanna útfararræðu
yfir honum.
Með Ölverergóðurdrengurgenginn fyriraldur
fram. Foreldrar hans. ættingjar. nágrannar og
aðrir, sem höfðu af honum nokkur kynni sakna
hans. Hann var hinn góði og trúi þjónn. sem í
cngu brást. - Þegar, húsbóndinn herra himinsala.
hefur opnað dyr sínar fyrir honum finnst mér við
hæfi að hann ávarpaði hinn nýkomna gest á þessa
lcið: „Þú varst trúr yfir litlu. Yfir meira mun ég
setja þig. - Gakk þú inn í fögnuð hcrra þíns.“
Ég kveð þennan vin niinn og sveitunga með
þakklæti. Öldnum foreldrum hans, systkinum og
öðrum vandamönnum votta ég samúð mína.
Bæ 9. jan. 1983.
Guðmundur P. Valgeirsson
10
og vina á Hæli, og nutu þau öll dvalar þar, enda
mikil náttúrubörn og dýravinir.
Því miður hafði um allmörg ár fylgt Línu sem
skugginn sjúkdómur, sem hún barðist hetjulegri
baráttu við og heyrðist aldrei kvarta undan, en
nefndi þó oft -svo okkur hinum þótti óþægilegt.
Oft höfðum við á orði í sumar er leið, hversu
vel alit gengi hjá Línu, en sjúkdómurinn virtist
fylgja myrkrinu fast eftir í haust. Hann seig sífellt
á eins og svartnættið, hvolfdist síðan grimmilega
yfir og hlífði hvergi. Þessvegna var okkur mjög
brugðið á jóladag, er fjölskyldan var öll saman-
komin á heimili okkar, að víkingurinn okkar,
þessi glaðsinna stúlka, sem ætíð tók þátt í
umræðum af einurð og festu, var aðeins skugginn
af sjálfri sér.
Ég sé enn veika brosið á sigruðu andlitinu,
þegar ég bauð hcnni valið sæti við jólaborðið. Það
voru reyndar engin andmæli - engin stuna, en
augun og brosið veika gáfu allt til kynna.
Að leiðarlokum viljum við þakka samfylgdina
og kynnin góð. Sérstaklega viljum við þakka
aukið inntak lífsins, sem hún gaf okkur með
fordæmi sínu í baráttu sinni.
Við biðjum algóðan Guð að vernda og styrkja
Óla og börnin þeirra þrjú nú á sorgarstundu svo
og alla þá, sem um sárt eiga að binda.
../ kyrrð var stríð þitt Itáð og fall þitt liljótt
- þú hetja í krossför lýðsins, sofðu rótt
Margrét og Kristján Guömundssnn
+
Frómasta fegurð geði,
foreldra sinna gleði,
frjáls og frár var andi
sem firrtur væri bandi
moldar mannlegrar.
(Bjarni Thorarensen)
Það var kyrrð í lofti árla morguns 13. janúar
s.l., en dökk kólguský voru í landsuðri og um
miðmorgun brast á með fannkomu. menn hafa
frá upphaíi orðið að sætta sig við það hlutskipti
að veðrið breytist óháð vilja okkar. En það að í
lífinu skiptist á skin og skúrir og enginn fær ráðið
örlögum sínum eiga menn erfiðara með að sætta
sig við.
Á þessa staðreynd vorum við óþyrmilega minnt
þennan sama morgun er Sigurlína Margrét
Ásbergsdóttir lést á Landspítalanum aðeins 34 ára
að aldri. Við sem bárum þá von í brjósti að öll él
birti upp um síðir urðum að sætta okkur við það
hlutskipti að lúta lögmálum þess veruleika er við
lifum í, hversu erfitt sem það er.
Ég kynntist Línu í Menntaskólanum í Reykja-
vík árið 1965. Hafði hún komið til náms í
skólanum haustið 1964, er foreldrar hennar,
Sólveig Jónsdóttir og Ásberg Sigurðsson fluttu
heim frá Kaupmannahöfn. Kynni okkar hófust
með þeim hætti, að ég hafði í einn kennslutíma
vörslu með fatageymslu nemenda. Er kennslutími
átti að byrja kemur Lína til mín, kynnir sig og
við tökum tal saman, er varði alla kennslustund-
ina. Eftir þessar samræður okkar urðum við góðir
vinir og eftir að hún giftist æskuvini og frænda
mínum, Ólafi Hjaltasyni, árið 1970 styrktust
vinaböndin varanlega. Þau tengsl er mynduðust
milli fjölskyldna okkar síðar voru afar náin og
ánægjuleg. Þær ótal samverustundir með Línu er
nú standa skyndilega fyrir hugskotssjónum verða
okkur minnisstæðar.
Lína var vinur vina sinna, trölltrú og trygg, hún
var félagsvera fram í fingurgóma sem hafði unun
af að umgangast fólk. Hún var alin upp á miklu
menningarheimili og gestkvæmu, sem hún mat
mikils, og úr þeim æskubrunni hafði hún bergt
þann mjöð er einkenndi fas hennar og framkomu
alla tíð. Lína var frjálsleg í framkomu, hispurs-
laus, glettin og glaðvær og kunni sannarlega að
umgangast fólk. Persónutöfrar hennar, gáfur og
víðtæk þekking á margvíslegum þáttum mannlegs
lífs voru þess valdandi að á mannamótum var sem
allir drægjust að henni, og í glöðum hópi var hún
manna glöðust og um hana ríkti aldrei nein
lognmolla. Skap hennar var stórt en gott, hún var
einörð og ákveðin en blíðlynd og brosið var
sérlega milt, fallcgt og aðlaðandi.
Hún átti sérlega auðvelt með að greina hismi
frá kjarna hvers máls og kom sá eiginleiki sér vel
í starfi hennar sem fréttamaður. Lína hafði
fastmótaðar skoðanir á flestum dægurmálum, sem
hún gat rökstutt af innstu sannfæringUjOg oft var
erfitt að vera á andstæðri skoðun. í stj'órnmálum
fylgdi hún Sjálfstæðisflokknum að málum og fór
pólitískur áhugi hennar vaxandi á síðustu árum.
í huga hennar voru hreinskipti og heiðarleiki
aðalsmerki baráttunnar, en hún þoldi illa þá
undirferli og undirhyggju sem oft einkennir
stjómmálin.
{ einkalífi sínu var Lína hamingjumanneskja.
Hún var fræðandi. þolinmóð og elskuleg móðir
og hún og Óli samstiga í öllum sínum gerðum.
í rúm 5 ár barðist Lína við þann sjúkdóma er
að fékk lokum yfirhöndina. Allir sem til þekktu
undruðust og dáðust að þreki hennar og krafti.
Óhætt mun að fullyrða að við þessar aðstæður
sýndi hún nánast ofurmannlegan sálarstyrk og
Islendingaþættir