Íslendingaþættir Tímans - 02.03.1983, Blaðsíða 6

Guðný Ella Sigurðardóttir
Fædd 4. maí 1931
Dáin 29. janúar 1983
Tíminn, fjarlægðin og dauðinn er hljóðlát
þrenning en yfirmáta örugg í þeim verkum, sem
hún vinnur. Þar er ekkert til ónýtis gert og engu
á glæ kastað. Fyrir þeirra tilverknað rakna og
losna smám saman gömul vináttubönd, kynni
glaðrar æsku fyrnast og fölna í erfiði og amstri
fullorðinsára og ung og æskuglöð skólasystir, sem
þú eitt sinn þekktir er allt í einu horfin af
sjónarsviði scm kona cnn á miðjum aldri.
Eitthvað á þessa leið voru hugleiðingar mínar,
þegar ég heyrði í útvarpi óvænt tilkynnt lát
bekkjarsystur minnar úr Menntaskólanum í
Reykjavík, Guðnýjar Ellu Sigurðardóttur.
Nú eru rúm 30 ár liðin síðan stúdentaárgangur
okkar útskrifaðist frá hinum gamla og virðulega
skóla vorið 1951. Um þær mundir og næstu
mánuði kynntist ég henni nokkru meira en öðrum
bekkjarsystrum mínum. Það var nú svo, að
feiminn og uppburðarlítill sveitapiltur eins og ég,
sem kom einn síns liðs í hóp, er að miklum
meirihluta var höfuðborgarbörn, sem þekktust
ýmislega innbyrðis, áður en þau komu í mennta-
skóla, var ekkert sérstaklega uppburðarmikill við
skólasysturnar. Einhvernveginn atvikaðist það
nú svo, að ég varð fyrr og frekar málkunnugur
Guðnýju Ellu eða Stellu, eins og hún var nefnd í
hóp bekkjarsystkinanna. Auk hins eðlislæga glað-
lyndis hennar, hlýleika og hispursleysis í fram-
komu og forystuhæfileika réði þar sjálfsagt miklu
um kunnugleika minn við bekkjabróður okkar,
Örnólf Thorlacíus. Þau Stella opinberuðu trú-
lofun sína nokkru eftir stúdentspróf og gengu í
hjónaband hálfu öðru ári eftir prófið. Eg naut
þeirrar ánægju að vcra viðstaddur brúðkaup þeirra
og næstu ár bar mig nokkrum sinnum að garði hjá
þeim. Þar er sérstaklega að minnast sumardga
1959, þegar þau hjón dvöldust við nám í Lundi í
Svíþjóð en ég átti fáeinna vikna dvöl í Kaup-
mannahöfn. Ekki spillti það þá ánægjunni af
fyrstu utanlandsferðinni að bregða sér tvisvar yfir
Eyrarsund og njóta gestrisni og félagsskapar
þeirra hjónanna.
Síðan eru liðnir rúmir tveir áratugir. Dvöl mín
allan tímann eftir stúdentspróf í fjarlægum lands-
hluta hefur á þann hátt, sem getið var í upphafs-
orðum, gert feyskin og forn þau bönd kynna og
kunningsskapar, sem tengdu mið við bekkjarsyst-
kinin.
Sama gilti um þau hjón, Stellu og Örnólf, þótt
miklu stöur skyldi en með flest önnur úr hópi
bekkjarsystkinanna. Árin líða við samstur og
brauðstrit, aðeins stöku sinnum eru rifjuð upp
gömul kynni. Svo kemur óvænt andlátsfregn og
allt í einu er ljóst, að horfin er ein úr hópnum,
sem þú eignaðist sameignlegar minningar með á
hinum óviðjafnanlegu og ógleymanlcgu árum,
sem í huganum geymast sem bestu ár ævinnar.
Þau vitja nú aðeins í andblæ minninganna. Stellu
er nú aðeins hægt að kveðja með því að setja
nokkur orð á blað. Þeim skal nú senn lokið, enda
marki ófullkomleikans brennd.
Að endingu skal aðstandendum öllum vottuð
innileg samúð og þó allra helst gömlum félaga og
vini, eftirlifandi eiginmanni. Þökk sé honum ög
henni, sem nú er horfin fyrir sólskinsstundir á
vordögum ævinnar, þegar haustkyrrðin færist nú
hægt en óaflátanlega nær og nær.
Guðmundur Gunnarsson.
Magnús Ketilsson
Fæddur 15. ágúst 1918
Dáinn 15. febrúar 1983
Það var fagur dagur og veðurblíðan með
eindæmum er mér bárust þær fregnir að Magnús
væri allur. Hann bjóst skjótt til brottfarar, þó svo
að ekki væri maður grunlaus um að heilsa hans
væri farin að gefa sig. En það mátti aldrei ræða og
var Maggi alltaf jafn hress og glaðvær.
Magnús var fæddur og uppalinn í Bolungarvík
og átti stóran hóp systkina. Hann lifði tímana
tvenna og hans líf var vinna og aftur vinna og ekki
fyrir sjálfan sig, heldur aðra. Það var líka fagur og
minnisstæður dagur er Magnús kom fyrst heim í
Gnúpufell. Það var um vor, fyrir tæpum 9 árum.
Ég var ein heima og hafði sleppt út kvígukálfi,
sem auðvitað voru regin mistök, því kusa varð óð
og hljóp um víðan völl. Þá renndi í hlaðiðMagnús
Ketilsson og var eitt fyrsta verk hans heima í
Gnúpufelli að handsama kálfinn en svo sannarlega
ekki það síðasta. Síðan hefur Maggi verið nær
samfellt heima og verið foreldrum mínum
ómetanlegur, og er nú mikill harmur að þeim
kveðin.*
Já þau eru æði mörg atvikin sem rifjast upp og
verður mér alltaf minnisstætt er ég var á ísafirði
sumarið 1978. Það sumar varð Maggi sextugur og
var hann staddur í Bolungarvík. Einn daginn stóð
6
hann inni á gólfi hjá mér og spurði hvort ég vildi
ekki koma í kaffi út í Bolungarvík. Kaffi, - jú ég
hélt nú það. Er ég fór að huga að,heimferð um
kvöldið rétti hann að mér lyklana að bílnum
sínum og sagði, haná, þú getur farið á honum
þangað sem þér sýnist. Þá vissi hann það að mig
langaði að skoða mig um á Vestfjörðum og var þá
ekki kaffiboðið aðal ástæðan, heldur hitt að geta
lánað bílinn. Svona var Maggi, alltaf mættur á
staðinn ef hann hélt að hann gæti gert eitthvað
fyrir mann. Og oft bæði fyrr og síðar lánaði hann
bílinn sinn, sem var raunverulega það eina sem
hann átti. Maggi var ekki auðugur af veraldlegum
gæðum og kærði sig hreint ekki um þau en hann
var aftur á móti vel auðugur af andlegum verð-
mætum og hugsaði fyrst og fremst um aðra til
síðustu stundar og hans tilfinningar og þarfir
skiptu þar engu máli. Það er ómetanlegt að hafa
fengið að kynnast slíkum manni. Maggi var einn
úr fjölskyldunni og er nú skarð fyrir skildi. Við
systkinin söknum hans sárt, en vitum þó að hann
er enn hjá okkur þó að við sjáum hann ekki lengur.
Um leið og við kveðjum Magga og þökkum
honum allar skemmtilegu stundirnar og allt sem
hann gerði fyrir okkur viljum við votta hinni öldnu
móður hans og systkinum okkar dýpstu samúð.
„Far þú í friði, Friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt. “
(V.Briem.)
Svanhildur Daníelsdóttir.
islendingaþættir