Íslendingaþættir Tímans - 13.04.1983, Side 7

23E
Vigfús Arnason
Kennari
lamaðist hún mjög illa af mænuveiki og bar þess
ávallt menjar.
16. mars 1934 gekk Guðrún að eiga Ólaf
Jónsson frá Keldunúpi á Síðu í V.-Skapt.. þarsem
foreldrar hans bjuggu. Var Ólafur einn af sextán
systkinum. Hann var dyravörður í stjórnarráðinu
um þrjátíu ára skeið, fram að aldurstakmarki. Jón
Jónasson, faðir Ólafs, var bróðir Bjarna Jónasson-
ar, afa frú Sigríðar á Melstað. Þriðji bróðirinn var
Anes á Brunasandi. Þau hjón Guðrún og Ólafur
eignuðust eina dóttur Jenný að nafni, - kennari
að menntun og atvinnu. Hún er gift Ragnari
Zófaníassyni, og eiga þau þrjú börn, öll uppkom-
in.
(Ofanritað hafa hjónin Ólafur Jónsson og
Jenný Guðrún Laxdal, Grund við Hringbraut,
lesið mér undirrituðum fyrir, og ég ritað jafnóð-
um. Hugsað sem heimild fyrir eftirtímann.)
Helgi Tryggvason
kennari
Hér vil ég undirritaður bæta þeim orðum við,
frá sjálfum mér, að ég var samtíða Jenný Guðrúnu
á farskóla sveitar okkar. Mér þótti hún síður en
svo kjarkmikil þá, en því meir dáðist ég að
stillingu hennar og óbilandi þolgæði. þegar ég
heimsótti hana öðru hvoru á Elliheimilið Grund í
hennar erítðu og langvinnu banalegu. En hún
treysti þeim, sem dauðanum er sterkari og beið
róleg sinnar stundar.
Útför Jennýar var gerð frá Bústaðakirkju en
jarðsett að Melstað við hlið manns hcnnar.
H.Tr.
Þeir sem að
skrifa
miiiningar-
eða
afmælis-
greinar
í íslendinga-
þætti,
eru vinsamlegast
beðnir
um
að skila
véliituðum
handritum
Vigfús Árnason lærifaðir okkar og samstarfs-
maður er látinn. Þó svo að við hefðum verið búin
fyrir löngu að gera okkur grein fyrir því að það
gæti gerst hvenær sem er, sakir þeirra veikinda
sem hann hefur átt við að stríða, kom lát hans
okkur á óvart.
Hann var alltaf svo léttur og starfsamur, og hvar
sem hann kom smitaðist andrúmsloftið af
glaðværð, hinir þungbúnustu svartsýnismenn gátu
ekki annað en brosað í návist hans.x
En við lítum yfir farinn veg og rifjum upp kynni
okkar af Vigfúsi er það ekki í hans anda, að sitja
með hendur í skauti og syrgja fallinn kappa,
heldur eflast við minningu hans og taka upp
merkið þar sem hann skildi við það.
Á undanförnum árum hefur Vigfús haft veg og
vanda af því að byggja upp kennslu í hársnyrti-
greinum. Verknámsskólinn í hárgreiðslu og hár-
skurði við Iðnskólann er fyrt og fremst hugmynd
Vigfúsar og hefur hann fylgt henni fram með slíku
harðfylgi að fílhraustir menn mættu vera stoltir af.
Sú vinna er ómæld sem hann lagði á sig,
kauplaust til að mæta á fundi og tala máli
iðngreinar sinnar, til þess að gera veg hennar sem
mestan. Þar talaði hann ekki aðeins máli meistara
heldur oft á tíðum frekar nemenda, því hann bar
málefni þcirra mjög fyrir brjósti.
Á þessum fundum, sem margir hafa verið háðir
gerði Vigfús óspart grín að veikindum sínum og
er okkur ekki grunlaust um að hann hafi gert það
hvað mest er hann var veikastur. Oft á tíðum tók
hann þá upp hvíta litla pillu og setti hana undir
tunguna, horfði fast á málefnalegan andstæðing
og sagði „Mér veitir ekki af fimmtíma pillu gegn
þér“.
Fyrir utan það að á undanförnum árum hafði
Vigfús unnið ómetanlegt starf að fræðslumálum,
hefur hann sem persónuleiki rist djúpt í sálir
þeirra sem hafa þekkt hann. Siðfræði hans og
tilfinning fyrir lífinu hlýtur að hafa haft áhrif á þá
sem kynntust honum til hins betra.
Ef nemandi sem í skólann kom var minimáttar
á einhvern hátt var hann orðinn skjólstæðingur
Vigfúsar. Þetta var algild regla, sem við gengum
út frá samkennarar hans. Okkur var það því
ekki udnrunarefni er hann tók upp á sína arma
tvo nemendur sem voru heyrnarlausir en vildu
læra hárgreiðslu. Hann lagði á sig kvöldnámskeið
til þess að læra táknmál þeirra og var vakandi yfir
velferð þeirra.
Vigfús var ekki maður sýntiarmennskunnar,
hann lifði eftir sinni sannfæringu og hver sá er
umgengst hann varð auðugur af því, ekki verald-
lega heldur andlega. Þótt við leggjum okkur öll
fram við að halda uppi hans merki, alfrísk,
komumst við ekki í hálfkvist-við hann sjúkan.
Við vottum eiginkonu hins látna og ættingjum
samúð okkar.
Dóróthea og Torfi.
Kveðja frá Iðnskólanum í Reykjavík
Vigfús Árnason var kennari í hárskurði við
Iðnskólann í Reykjavík frá ársbyrjun 1969 og nú
síðustu árin deildarstjóri í þeirri grein.
Hann var eins og sönnum rakara sæmir ekki
einungis meistari í sinni grein heldur meistari í
mannlegum samskiptum bæði til orðs og æðis.
Vigfús var í senn einstaklega skapgóður, kíminn
og jákvæður. Þessir eiginleikar n&u stn vel t
kennarastarfinu og leiddi til góðs samstarfs við
nemendur, sveina og meistara í greininni.
Við samstarfsmenn Vigfúsar vissum að hann
átti við langvarandi veikindi að stríða. Hann var
þó einatt glaður og reifur.
Þannig munum við hann mörg úr góðum
fagnaði skömmu áður en hann veiktist hinsta
sinni.
Skólinn þakkar honum farsæl störf og vottar
eiginkonu og ættingjum samúð sína.
Ingvar Ásmundsson
7