Íslendingaþættir Tímans - 18.05.1983, Blaðsíða 10

Guðmundur Einarsson
Fæddur 7. febrúar 1965
Dáinn 13. apríl 1983
21. apríl sl., sumardaginn fyrsta, kvöddum við
í hinsta sinn bekkjarbróður okkar, Guðmund
Einarsson.
Gummi var fæddur og uppalinn hérna í Þorláks-
höfn og var með okkur í skóla hér öll sín
grunnskólaár.
Þegar við byrjuðum í sjö ára bekk, var hópurinn
ekki stór og allir voru hálf feimnir og uppburðar-
lausir að vera komin í þessa stofnun sem alla
gleypir, þó svo að allir þekktust vel áður eins og
sæmir í litlu þorpi.
Ekki bar mikið á Gumma í þessum hópi, því
hann var í eðli sínu mjög hlédrægur. Þó var hann
ætíð með okkur og alltaf var tekið tillit til orða
hans.
Gummi var mjög jafnlyndur og minnumst við
bekkjarfélagarnir hans ekki í vondu skapi. Þó var
hann ekki skaplaus, því í íþróttum, sem hann
stundaði mikið, sýndi hann staðfestu og keppnis-
skap.
Gummi var mjög virkur í félagslífinu. Hann var
í hestamannafélaginu Háfeta og í ungmennafélag-
inu Þór og var hvarvetna hinn besti félagi. Hann
lék knattspyrnu með Þór í öllum flokkum og
einnig keppti hann í hestamennsku fyrir Háfeta
með góðum árangri.
Að loknu grunnskólaprófi skildu leiðir og fór
Gummi í fjölbrautaskólann á Selfossi þar sem
þá er ég líka þess fullviss, að Hólmfríði hefur
skilað drjúgum áfram á þróunarbrautinni við þau
vistaskipti, sem hún hefur nú haft.
Á þessum krossgötum er margs að minnast. Ég
vil með þessum fátæklegu orðum þakka henni
samfylgdina.
Persónulega eru mér í fersku minni Ijúfar
minningar frá fyrstu kynnum okkar á Ilvanneyri
og vildi ég mega þakka þau öll fyrir hönd
skólabræðra minna allra. Fríða var fyrir okkur hin
Ijúfa, glaðværa og geðþekka stúlka, sem öllum
þótti vænt um.
Síðar á lífsleiðinni urðu samskiptin með öðrum
hætti. Nákomin tengsl fjölskyldna okkar, falslaus
og órofa tryggð systranna og vinátta barnanna
okkar eru dýrar perlur, sem munu geymast.
Þótt jörðin sé frosin og fokið í gömul skjól,
þá fylgirþeim gœfa, sem treysta á ástina og vorið.
Með einum kossi má kveikja nýja sól.
Eitt kcerleiksorð gelur sálir til himins borið.
Hin innsta þrá getur eld til guðanna sótt.
Ein auðmjúk bœn getur leyst hinn Itlekkjaða
fanga.
Svo fögnum þá - og fljúgum þangað í nótt,
sem frelsið ríkir, og sígrœnir skógar anga. “
Blessuð sé minning Hólmfríðar Einarsdóttur.
Halldór Sigurðsson.
10
hann var við nám á málmiðnaðarbraut. Þessi
aðskilnaður var þó ekki meiri en svo, að við
hittumst oft og héldum ætíð tengslum hvert við
annað. Nú kveðjum við Gumma með söknuði, en
jafnframt þakklæti fyrir öll ár vináttu og tryggðar
sem við höfum orðið aðnjótandi. Við sendunt
foreldrum og systkinum hins látna okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Bekkjarfélagar
+
Hann var sonur hjónanna Einars Sigurðssonar,
skipstjóra og Helgu Jónsdóttur, Skálholtsbraut 5.
Þorlákshöfn.
Við urðum harmi slegin er við heyrðum þessa
fregn að hann Gummi, eins og hann var oftast
kallaður, væri dáinn. Hvers vegna, spyrjum við,
en fáum við nokkurt svar við því nú frekar en
áður, við svipaðar aðstæður?
Það er erfitt að sætta sig við dauðann, en aldrei
þó eins og þegar hann ber að dyrum hjá æskufólki
í blóma lífsins. Gummi var aðeins 18 ára gamall og
átti því mikið eftir. Það er stórt skarð að missa
hann úr nágrenninu, þannan unga og brosnýra pilt
sem bar með sér góðmennsku og traust. Barngóð-
ur var hann með afbrigðum og mátti ekkert aumt
sjá. Það verða því margir sem sakna hans, en
mestur verður missirinn hjá foreldrum og systkin-
um sem sjá á eftir góðum og traustum dreng, en
þau eiga Ijúfar endurminningar um hann og það
er mikil huggun. Við undirrituð þekktum hann
ekki að öðru en góðu, og alltaf fannst okkur gaman
að hitta Gumma, hann kom manni alltaf í gott
skap með sinni brosmildu framkomu. Við eigum
því indælar endurminningar um hann.
Elsku Helga, Einar, Ármann, Eydís og Sóley,
innilegar samúðarkveðjur sendum við ykkur og
öðrum aðstandendum.
Sigga, Þröstur og synir
t
Um og eftir 1960 fluttumst við hingað til
Þorlákshafnar víðsvegar að, vinahópur myndað-
ist, konur stofnuðu saumaklúbb, eiginmennirnir
tóku þátt í félagsskapnum og síðan börnin okkar
jafnóðum og þau komust til vits og ára. En nú
í dag kveðjum við einn úr barnahópnum, Guð-
mund Einarsson, eðeins 18 ára að aldri.
Hann var sonur hjónanna Helgu Jónsdóttur og
Einars Sigurðssonar, Skálholtsbraut 5, Þorláks-
höfn.
Við munum hann sem lítinn dreng með Ijósu
lokkana, þegar hann settist við eldhúsborðið hjá
mömmu og spjallaði, því margt er það í tilverunni
sem litli drengurinn þurfti að ræða um og fá svör
við, allt frá því hann fór að tjá sig með orðum og
þar til hann fer sem ungur maður í síðustu ferðina
í Fjölbrautaskólann á Selfossi þar sem hann
stundaði nám og var á leið heim að loknum
skóladegi er slysið skeði.
Aldrei finnum við mennirnir betur hve varnar-
lausir og smáir við erum, eins og þegar hörmuleg
slys gerast fyrirvaralaust í hraða og tækniafli
nútímans. Aldrei betúr, hvað augnablikið er stórt
og skiptir miklu í nútíð og framtíð.
Gummi var hvers manns hugljúfi í þess orðs
fyllstu merkingu, alltaf í sama góða skapinu,
brosandi og glaður og sérstaklega vinnusamur af
svo ungum manni að vera, enda ágætlega laginn
við það sem hann tók sér fyrir hendur. Eftirtektar-
vert var hvað hann átti gott með að lynda við sér
eldra fólk og má þar nefna mjög gott samband við
ömmu hans í Reykjavík.
Knattspyrnan var eitt af áhugamálum hans og
var hann góður Iiðsmaður í knattspyrnuliði UMF
Þórs, sem hefur staðið sig með prýði á undanförn-
um árum.
Mörg sumur dvaldi Gummi hjá ömmu og afa í
Hvammi, fór á vorin fullur tilhlökkunar að dvelja
á því góða heimili yfir sumarið og takast á við þau
störf sem sveitin ein býður upp á, kom svo aftur
heim útitekinn og fullur af lífsgleði.
Hestamennskan var honum í blóð borin og var
ánægjulegt að fylgjast með hvað gott lag hann
hafði á hestunum svo af bar í alla staði. Það var
líf og fjör, þar sem þeir fóru saman ferfættu
vinirnir og Gummi, enda sóttu litlu krakkarnir
fast að fá að fara í hesthúsin með honum. Það var
raunar ekki bara fjörið í kringum hestana sem dró
börnin svona oft til hans, pað var miklu fremur
hans sérstaka viðmót við þau. Litlu systur sinni
íslendingaþættir