Íslendingaþættir Tímans - 18.05.1983, Blaðsíða 14

Ólöf Sigfúsdóttir,
Aðalbóli
Faedd 22. fcbrúar 1894
Dáin 17. apríl 1983
Aðfaranótt sunnudagsins 17. þessa mánaðar
andaðist á sjúkrahúsinu á ilvanimstanga Ólöf
Sigfúsdóttir, húsfrcyja frá Aðalbóli, eftir alllanga
legu og heilsulcysi hin síðustu ár. Hún var fædd
22. febrúar 1894 á Rófu í Miöfirði (nú Uppsölum)
og því rúmlega 89 ára er hún lést. Á Rófu bjuggu
foreldrar hennar rausnarbúi um langt árabil og
þar.ólst hún upp ásamt sex systkinum.
Sigfús Bergmann, faðir hennar, var fæddur 22.
ágúst 1845, dáinn 15. október 1928, sonur Guð-
■mundar bónda í Gafli í Víðidal, Jónssonar bónda í
Nýpukoti og Neðri-Torfustöðum Þórðarsonar.
Kona Guðmundur í Gafli og móðir Sigfúsar var
Guðrún Guðmundsdóttir bónda á Síðu. en móðir
Guðrúnar og kona Guðmundar á Síðu var Guðrún
dóttir Sigfúsar Bergmanns.bónda á Þorkelshóli.
Kona Sigfúsar Bergmanns á Rófu var Ingibjörg
fædd 32. mars 1861, dáin 16. febrúar 1923.
Faðir hennar var Jón bóndi Levý að Egilsstöðum
Eggcrtssonar bónda og hreppsstjóra á Þernumýri
Jónssonar bónda Þorsteinssonar.
fáorðu minningargrein. En þegar ég hugsa til
liðinna ára og genginna samverustunda, bregður
bliki fyrir sjónir sem birtu leggur frá. Við áttum
saman óglcymanlegar stundir á hestbaki þegar
því varð við komið og á næðisstundum á heimilum
okkar, bar margt á góma. Við ræddum nýjar
bækur, liðna atburði, menn og málefni hins
daglcga lífs.
Þó man ég hann kannski best sem hinn
stórbrotna höfðingsbónda. scm ekki vílaði fyrir
sér að rétta náunga sínum hjálparhönd með svo
stórmannlegum hætti, að fáhcyrt var. Sá sem
hjálparinnar naut. var þó sá eini sem vissi til þess
að Bjarni hefði komið þar við sögu. Því var hann
ekki aö flíka.
Kannske þekkti ég þessa hlið á Bjarna á Fossi
manna best. Ég get hennar hér af ríku tilefni. en
tíunda það ekki frekar.
Nú skiljast lciöir um sinn. Heimili Bjarna mágs
míns og Rúnu mágkonu minnar hefur fengið
annan og óvæntan svip. En minning okkar, vina
hans, um þann sérs; ^ rcit, sem þau systkin
höfðu skapað á mörkum byggðar og öræfa, er
ógleymanleg og fyrnist aldrei.
Bjarni lést á sjúkrahúsi í Reykjavík aðfaranótt
fyrsta sumardags. Hann hafði veikst skyndilega og
dró hratt til úrslita, hraðar en nokkurn óraði fyrir.
Hann var borinn til grafar í Tungufclli 30. apríl
sl. Hann hafði kosið sér legstað við hlið móðursyst-
ur sinnar og í nánd við foreldra sína. Þannig var
Bjarni, sterkur í lífi sínu og samkvæmur sjálfum
sér. Síðasta ákvörðun hans urn hvílustað að lífi
loknu vitnar um það.
Drottinn blessi för hans um ný og óþekkt svið.
Hafi hann þökk fyrir líf sitt og litríkt starf.
Steinþór Gestsson.
14
Jón Levý drukknaði 1. júlí 1869. Kona hans var
Margrét Jónsdóttir bónda í Hindisvík Sigurðsson-
ar frá Stöpum.
Veturinn 1912-1913 stundaði Ólöf nám í
skólanum á Hvítárbakka. Var þó ekki algengt á
þeim árum að stúlkur færu í aðra landsfjórðunga
til námsdvalar.
Vorið 1920 giftist hún eftirlifandi manni sínum.
Benedikt Jónssyni frá Aðalbóli. Þar byrjuðu þau
búskap það sama vor og bjuggu þar um 50 ára
skeið.
Þeim varð tveggja sona auðið; Jón sem lengi bjó
í Höfnum á Skaga og Aðalbjörn. ráðunautur. í
Vestur-Húnavatnssýslu. nú á Hvammstanga.
Kynni okkar Ólafar heitinnar eru nú orðin æði
löng. Ungur að árum réðist ég í kaupavinnu til
þeirra að Aðalbóli. Um dvölina þar vil ég aðeins
segja þetta: Óvíða hef ég kunnað betur við mig
og ber þar margt til; frjálslyndi og glaðværð
húsbóndans og rausn Og röggsemi húsfreyjunnar.
Þar ríkti íslcnsk gestrisni svo sem bcst verður á
kosið, þetta sérkennilega tákn íslenskrar bænda-
menningar. Þá er mér skylt að minnast og þakka
alla þá umönnun og hlýju scm hún sýndi Sigrúnu
heitinni dóttur minni. Slíkri mannkosta konu
gleymir maður aldrei.
Nú að leiðarlokum þakka ég góð kynni sem
aldrei bar neinn skugga á um hálfrar aldar skeið.
Blessuð sé minning hennar.
Eftirlifandi eiginmanni. sonum, ættingjum og
öðru vensiafólki votta ég samúð mína.
Jónatan Jakobsson.
t
Amma okkar, Ólöf Sigfúsdóttir, hefur kvatt
þennan heim. Hún var dugmikil kona og ekki sátt
við að kveðja. Hún var alla tíð hraust þar til fyrir
þremur árum að hún lagðist inn á sjúkrahús í
fyrsta sinn, 86 ára gömul. Því miður náði hún sér
aldrei að fullu eftir aðgerð sem hún gekk undir og
var erfitt fyrir svo kraftmikla og vinnusama konu
að standa frammi fyrir því að geta ekki lengur
hugsað um heimili. Hún bar þó ætíð þá von í
brjósti að geta aftur sest í húsmóðursætið á heimili
þeirra afa en það hafði hún gert með sóma í rúm
60 ár. Slík von hefur án efa gefið henni aukið þrek
og lengri lífdaga.
Lengst af stýrði amma stóru sveitaheimili á
Aðalbóli í Miðfirði með höfðingjabrag. Hún lét
sér annt um heimilisfólkið sem sést m.a. vel á því
að fyrstu 15-20 búskaparár sín fór hún fyrst allra
á fætur til að færa hinu útivinnandi fólki morgun-
kaffi í rúmið. Okkur þykir vænt um þá hlýju sem
felst í orðum aldraðs manns sem lengi dvaldi á
Aðalbóli, en hann sagði að hvergi hefði honum
liðið betur en hjá henni Ólöfu.
Gestrisni ömrnu og afa var rómuð. Gestkvæmt
var á Aðalbóli og oft glatt á hjalla. Þar áttu margir
notalegar stundir og þáðu góða aðhlynningu.
Mcnn komu oft þreyttir og kaldir af heiðinni og
voru fegnir því atlæti sem þeir nutu er heim að
Aðalbóli kom. Borð voru hlaðin hvers kyns
góðgæti, en amma hafði einkar gaman af matar-
gerð. Hér voru knýtt vináttubönd er héldust æ
síðan. Fólk hefur sýnt þakklæti sitt með því m.a.
að heimsækja þau oft í Skipholtið þegar þau
bjuggu þar á efri árum. Þau voru vinaföst og
vinamörg. Varla leið sá dagur að ekki kæmi
einhver í heimsökn. Ekki sakaði að gestir spiluðu
bridge og var oft tekið spil.
Amrna bar mikla umhyggju fyrir sínum nán-
ustu, sonunum tveimur, Jóni og Aðalbirni, og
fjölskyldum þeirra. Synirnir voru komnir á
unglingsár þegar lítil stúlka, Sigrún Jónatansdóttir
kom að Aðalbóli og dvaldi þar að mestu leyti þar
til hún lést aðeins sjö ára gömul. Amma tók miklu
ástfóstri við hana og var missirinn mikið áfall fyrir
ömmu svo og aðra ástvini. Tregaði hún Sigrúnu
litlu. sólargeislann sinn, alla ævi.
Við systurnar eigum fallegar minningar um
ömmu. Hún lét sér afskaplega annt um okkur alla
tíð. Við voruni oft hjá henni á sumrin þegar við
vorum litlar stelpur og má með sanni segja að hún
hafi kennt okkur að vinna. Hún hafði einstakt lag
á að fá börn og fullorðna til verka. Hún var ósínk
á hrós og hvatti þannig til frekari afreka og
vinnusemi.
Amma hafði yndi af söng, tónlist og dansi og
hvatti okkur systurnar til að læra á hljóðfæri með
því að gefa okkur orgel. góðan grip. Orgelið var
góður heimilisvinur og ómmissandi þegar gest.i
bar að garði og lagið var tekið. Þetta framlag
ömmu hefur verið okkur gleðigjafi síðan.
Amnta sýndi námi okkar og störfum mikinn
áhuga og hafði metnað fyrir okkar hönd. Slíkt var
íslendingaþættir