Íslendingaþættir Tímans - 26.05.1983, Page 2

Þeyr Fjölmsson
Mín síðasta minning um Heiðar er þó sú Ijúfasta
f’annig er mál með vexti að ég stunda nú
framhaldsnám í Bandaríkjunum. Ég var svo
lánsöm að geta farið heim til íslands í jólafríinu,
og lá þá leið mín sem oftar í Sunnuhlíðina.
Ferðalangurinn var auðvitað spurður spjörunum
úr og við spjölluðum um heima og geima yfir
rjúkandi súkkulaði og „jólabakkelsi". Einlnern
veginn hefur Heiðari litla skilist að í útlegðinni
fengi ég stundum heimþrá. Aðeins viku eftir að ég
kvaddi ísland aftur, fékk ég hraðbréf með póstin-
um, löngu fyrr en ég hafði þorað að vona að fá
Ifnu að heiman.Bréfið var stílað þann 18. janúar,
aðeins þremur dögum eftir að ég fór utan, og
byrjaði þannig: „Hæ Hæ. Ég ætla að skrifa þér
nokkrar línur, ég hef nú ekki mikið að segja en ég
ætlaði að skrifa svo þér leiddist ekki.“ Síðan kom
stuttur, en greinargóður pistill um gang mála
heima á Akureyri. Bréfið endaði svo á þennan
veg: „nú hef ég ekki meira að segja bæ bæ, þinn
vinur Heiðar, skrifaðu aftur". Þetta stutta bréf
yljaði mér úm hjartaræturnar og með glöðu geði
skrifaði ég litla vini mínum strax aftur. Hann hafði
skynjað að ég saknaði allra heima, og eins og
venjulega var hann fyrstur á vettvang til að hjálpa.
Fyrir það er ég innilega þakklát og bréfið ætla ég
að geyma til minningar um lítinn vin sem kvaddi
of snemma.
Það er svo ótrúlegt að Heiðar, eins sterkur og
lifandi og hann var, skuli ekki vera á meðal okkar
lengur, og það er víst að við munum öll sakna
hans. Sárastur er þó missirinn fyrir foreldra hans
og systkini. Kæru Lára og Fjölnir, Vala, Pála,
Finnur pg Eva Dögg, þó stórt skarð hafi nú
verið rofið í fjölskyldu ykkar sem ekki verður
bætt, skulum við öll sameinast um að varðveita
minninguna um Heiðar Þey.
Með þessum kveðjuorðum til vinar míns sendi
ég öllum sem þótti svo vænt um Heiðar mínar
innilegustu samúðarkveðjur og bið góðan Guð að
vera með ykkur öllum.
Erna H. Gunnarsdóttir
Elín
Guðmundsdóttir
Heiðar
Fæddur 8. ágúst 1973
Dáinn 22. mars 1983
Þriðjudaginn 29. mars var borinn til grafar lítill
vinur minn, Heiðar Þeyr Fjölnisson til heimilis að
Sunnuhlíð 2, Akureyri. Ég kynntist Heiðari og
fjölskyldu hans fyrir um það bil tveimur árum.
Hann var þá átta ára. Mér er óhætt að fullyrða að
sjaldan hef ég fyrir hitt kraftmeira og viljasterkara
barn en Heiðar. Iðulega þegar gesti bar að garði
í Sunnuhlíðina var Heiðar fyrstur á vettvang með
sitt alkunna „Hæ!“. Þar á eftir fylgdi gjaman
spurningaregn sem ég átti stundum fullt í fangi
með að svara. Núna þegar hann hefur kvatt koma
endurminningarnar frá okkar of stuttu kynnum
upp í hugann. Einhverju sinni gaf ég Heiðari nýjar
gallabuxur. Eins og krakka er vani, dreif hann sig
strax í buxurnar og spígsporaði svo um cldhús-
gólfið heima hjá sér til að sýna okkur, en varaðist
þó að beygja hnén til að skemma ekki brotin í
buxunum. Eg brosti í laumi og gat ekki hugsað
mér betri þakklætisvott heldur en ánægjuna sem
skein úr andliti hans.
Einhver skemmtilegasta minningin sem ég á um
Heiðar, er frá Illugastaðarétt í Fnjóskadal haustið
1981. Heiðar hafði þá komið í heimsókn ásamt
systkinum sínum, til afa og ömmu á Reykjum til
að vera við réttirnar. Þegar kom að því að draga í
dilka tók Heiðar heldur betur við sér, því allra síst
mátti hann vera eftirbátur annarra. Oft urðum við
þó að taka viljann fyrir verkið (Heiðar var ekki
nema átta ára þá), því ósjaldan sá maður í iljar
Heiðari, skellihlæjandi klofvega yfir einhverja
stóra ána á þeysireið um réttina með Finn, litla
bróður, skríkjandi af ánægju í eftirdragi.
frá Stakkanesi
Fædd 24. desember 1964
Dáin 3. aprfl 1983
Hví fellur sóley þá œskan brosir svo björt
en biðukolla starir fjarrænum sjónum.
Á slíkum tímum veröldin virðist svört
og vorharpan góða slegin svo fölskum tónum.
Margs verður vís sá er náttúrulögbók les
um litfagrar jurtir er blæsveipar örlítið hreyfðu.
Sem lítil hnyðra þú snemma um Stakkanes
snérist við lambfé, og annað sem kraflar leyfðu.
Á góðviðris stundum var gaman í skínandi sól
að ganga á brattann og líta á blómskrúðið dafna
2
og sjá þau undur hve vallgresið von sér ól
með vaknandi lífsþrá, og kröftum að nýju safna.
Jafnvel þótt snjóbreiður hyldi hið græna gras
var gaman að bruna á smásleða niður halla.
Úr snjókorna safni margur leyndardóm las
um lífsöldu gjálfrið, er þær rísa ogfalla.
Hvað ríkir á bak við hið óræða ómælistjald
veit enginn svo gjörla, en gjarnan þvímargir trúa,
að lífsbreytni sérhvers öðlist þar endurgjald
og öllum sæla er þeim megin ná að búa.
Ég sá þig sem smábarn fyrrum, frænka mín góð,
og fylgdist að nokkru með ungmeyjarvexli þínum.
Ætla að tileinka þér þetta litla Ijóð
við lokadægrið, með saknaðarorðum mínum.
Ingimundur á Svanshóli.
íslendingaþaettir