Íslendingaþættir Tímans - 26.05.1983, Blaðsíða 3

Ottó Björgvin Árnason
Fæddur 28. júní 1919
Dáinn 23. apríl 1983
Liðinn vetur hefur orðið mörgum þungur í
skauti, fyrstu sumardagarnir kaldir og víðast
snjóþungir, meginhluti landsins hulið frostgljáð-
um fannkyngi skrúða og þrátt fyrir komu sumars
virðist vorið fjarri. En þótt kuldalegt sé um að
lítast munu hlýir straumar og geislar frá skini
hækkandi sólar taka völdin, landið afhjúpast
klakakufli og íklæðast blómum skrýddri gróður-
skikkju. Hin sígildu orð munu rætast að aftur
kemur vor í dal.
Á þriðja degi þessa nýbyrjaða sumars kvaddi
Ottó vinur minn þennan jarðneska heim ogengill
dauðans sveif með sál hans á vængjum vorsins til
fegri heima þar sem eilífðin sjálf er alein til. Að
þessu sinni var dvöl hans á sjúkrahúsi stutþaðeins
rúm vika þar til yfir lauk. Hann stundaði vinnu
sína þar til t' marsmánuði, en þá var þrekið á
þrotum og fór það ekki fram hjá neinum sem til
þekktu, hressandi viðmót og líflegar viðræður
urðu aðeins svipur hjá sjón. Ég sem þessar línur
rita hefi þekkt Ottó s.l. fjörutíu ár. Fyrst lágu
leiðir okkar saman í byggingarvinnu hér í borg-
inni. Hann var þá í fríi frá sjómennsku um
stundarsakir, en að öðru Ieyti varsjómennskan þá
hans aðalstarf. Mér er minnisstætt hvað hann var
glaður og hress, skemmtilegur og hvers manns
hugljúfi, bráðduglegur, kappsámur og ósérhlíf-
inn. Hann var glettinn og spaugsamur.smástríðinn
og hrekkjóttur en hrekkir hans komu öllum í gott
skap en særðu engan.
í febrúar 1948 lágu leiðir okkar aftur saman á
B.S.R. og höfum við verið þar starfsbræður síðan
í rúm 35 ár. Það er langur tími sem segir stóra
sögu ef hún væri sögð en minningin ein verður svo
margt að geyma, en hún er líka gott veganesti ef
staldrað er við og litið yfir farinn veg.
Lífsbraut Ottós var ekki alltaf böðuð í rósum
heldur oft þyrnum stráð. Við læknisskoðun 1945
kom í ljós að hann var með berkla í lungum og
þurfti að dvelja á Vífilsstöðum þó ekki væri það
Eftir það gekk hann aldrei heill til skógar og þurfti
oft að dvelja á Vífilsstöðum þó ekki væri það lengi
í einu, einnig átti hann við erfiðan magasjúkdóm
að stríða á tímabili. En þrátt fyrir heilsubrest lét
hann aldrei deigan síga, stundaði bílstjórastarfið
af kostgæfni. Þrifnaður og snyrtimennska var
honum í blóð borið og eru það eiginleikar sem
henta þeim vel sem veita öðrum þjónustu. Ekki
var hann efnishyggjumaður þótt hann væri sjálf-
stæður efnalega, greiðvikinn með afbrigðum og
mátti ekkert aumt sjá. Það var hans mottó að
hjálpa og líkna en ekki að troða skóinn niður af
náunganum. Hann hafði ákveðnar skoðanir og
gat verið þéttur fyrir ef fast var deilt, en sáttfús og
drengskaparmaður til orða og verka.
Ottó var fæddur á Möðruvöllum í Hörgárdal
28. júní 1919, sonur hjónanna Árna Árnasonar
sjómanns og Bjargar Ottósdóttur. Faðir hans var
Eyfirðingur en móðir hans vestan úr Bolungarvík
en þaðan fluttu þau að Möðruvöllum, áttu' þar
íslendingaþættir
heima um stundarsakir, en síðan lá leiðin til
Akureyrar og þar áttu þau heima upp frá því. Á
Akureyri eru því æskustöðvar Ottós. Ottó var
sjötti í röðinni af 10 systkinum. Mörg dóu ung og
aðeins tvö á lífi af þessum stóra hóp. Hann ólst
upp í foreldrahúsum á erfiðum tímum þegar ekki
þótti sjálfsagður hlutur að hafa nóg að borða,
klæðnað og húsnæði, skorturinn var oft á næsta
leiti og hver þóttist góður sem gat séð sér og
sfnum farborða. Ungir fá ekki skilið í dag hvað
fólkið í landinu þurfti áður fyrr að leggja hart að
sér til að afla brýnustu nauðsynja. Nauðsynjar
sem þykja sjálfsagður hlutur í dag. Ungur vann
Ottó við.öll venjuleg störf bæði til sjós og lands.
En sjómennskan heillaði hugann og fljótlega fór
hann að vinna á togurum og var einnig f siglingum
sem þá var sóst eftir. Eins og áður segir var
sjómennskan hans aðalstarf á meðan heilsan
leyfði. Ekki mun Ottó hafa hlotið aðra menntun
en skyldunám í barnaskóla. Á þeim árum gátu
fæstir veitt sér það sem þeir höfðu mesta löngun
til, en starfið og lífið sjálft er reynsluríkur skóli.
Um tvítugsaldur flutti hann hingað til Reykjavík-
ur og átti hér heima upp frá því. Eftir að hann
kom frá Vífilsstöðum 1946 keypti hann sér vörubíl
og stundaði vínnu með hann í eitt ár, en sú vinna
reyndist honum of erfið svo hann skipti um og fór
að keyra leigubíl á B.S.R. fyrst sem launþegi, en
fljótlega keypti hann sér bíl og gerðist sjálfseignar-
bílstjóri og hélt því starfi upp frá því. Hann var
mikill stuðningsmaður SÍBS og með bílstjórastarfi
sínu veitti hann þeim samtökum mikla þjónustu.
1. desember 1945 giftist hann eftirlifandi konu
sinni Guðrúnu Jónsdóttur ættaðri úr Strandasýslu
frá Bæ í Hrútafirði. Þau eiga eina dóttur Guðrúnu
gift Richard O’Brien tölvufræðing,eru búsett hér
í borg og eiga eina dóttur bama. Þau hjónin Ottó
og Dúna eins og hún er oftast kölluð hafa búið s.l.
25 ár í Gnoðavog 32. Þá íbúð eignuðust þau nýja
og hafa búið þar síðan. Þau voru gestrisin og góð
heim að sækja, falleg umgengni á lítilli íbúð ber
húsmóðurinni gott vitni og þarna hefi ég fundið
vermandi viðmót umvefja mig frá húsbændanna
hálfu. Ég stend f mikilli þakkarskuld við þessi
heiðurshjón og aldrei sér maður betur en þegar
leiðir skilja hvað maður hefur mikið misst. Bakvið
hlýtt og þétt handtak bjó heiðríkja hugans og
fölskvalaus vinátta. Ég tel það mér til ávinnings
að hafa notið trausts og vináttu þessa góða drengs.
Heilsubrestur um áratugi jafnhliða bílstjóra-
starfi sem útheimtir mjög langan vinnudag gerðu
það að verkum að sumarfríin urðu hvorki mörg
eða löng og aðrir frídagar færri en skyldi. En einu
sleppti hann aldrei ef unnt var að koma því við,
en það var að fara einn eða fleiri laxveiðitúra á
hverju sumri og var þá oft farið norður í
Hrútafjarðará. Fallegu umhverfi með fengsælum
veiðiám unni hann mjög, þangað sótti hann hvíld
frá annríki líðandi stundar. Ottó var sterkur
hlekkur í samtökum okkar á B.S.R., hann skildi
það vel að samtakamátturinn er sterkasta aflið til
stórra átaka og því væri rétt og skylt að styrkja þau
öfl sem vildu gera vel. Sigð dauðans hefur höggvið
stórt skarð sem vandfyllt verður í raðir okkar á
B.S.R., létti og hlýi hláturinn er hljóðnaður,
fallega og hýra brosið horfið okkur sjónum, en
minningin lifir þó maðurinn hverfi. Við hjónin
þökkum langa og trausta vináttu, jafnframt vott-
um við eiginkonu, dóttur og fjölskyldu hennar
dýpstu samúð, megi algóður guð veita þeim þrek
í þungri raun.
Ég kveð hann svo að síðustu með þessum
sígildu ljóðlínum eftir „Listaskáldið góða“
Flýt þér, vinur, í fegra heim,
krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
Jakob Þorsteinsson.
3