Íslendingaþættir Tímans - 26.05.1983, Side 7

Sigrún J. Einarsdóttir
Fædd 25. febrúar 1938
Dáin 26. apríl 1983
Hún Sigrún okkar er dáin
Lífsganga hennar, örðug síðasta spölinn, er á
enda. Við taka bjartir stígar hins æðra heims.
Við hin sem göngum áfram, stöldrum við
óvissari um framtíðina en áður, með spurningu á
vörum sem við fáum líklega aldrei svar við. Af
hverju? Dauðinn tók Sigrúnu frá okkur. Það gat
hann. En við eigum eitt eftir sem hvorki hann né
nokkuð annað fær tekið frá okkur. Minninguna
.um elsku Sigrúnu okkar sem var svo róleg og góð.
Þá minningu eigum við nú og munum eiga óskerta
allt okkar líf.
Minnisstæð eru okkur samtöl hennar við
vini sína sem spurðu um líðan hennar. Þá fyllist
maður stolti yfir að hafa þekkt Sigrúnu, sem ekki
vildi íþyngja sínum nánustu, heldur bera byrðina
ein, hún sat þjáð af sjúkdómnum og sagði
brosandi að sér liði vel, en spurði um líðan
annarra í staðimi.
Það var alltaf notalegt að hafa Sigrúnu og
Astráð á heimilinu.
Við kveðjum Sigrúnu svo rík af minningum en
samt svo fátæk í tómleikanum.
Ástráður, lóhanna, Sigga og Magnús!
Érfitt er að fá stryrk í svo mikilli sorg. En þó má
finna huggun í orðum Matthíasar Jochumssonar:
En andinn vitjar vor aftur
og ylur að hjartanu snýr;
þá sjáttm vér gegnum svalandi tár,
hve sorgin er fögur og dýr.
Vér sjáum, hvar sumar rennur
með sól yfir dauðans haf
og lyftir í eiltfan aldingarð
því ölltt, sem Drottinn gaf.
austur að Eiðum þar sem hún hóf kennslustörf, og
þar og á Hallormsstað kenndi hún hannyrðir þar
til hún varð að láta af störfum vegna veikinda fyrir
um ári síðan.
Á Eiðum kynntist hún eftirlifandi manhi sínum
Ástráði Helgfell Magnússyni frá Uppsölum. Þeim
várð þriggja barna auðið, þau eru: Sigríður Júnía
19 ára, Magnús 17 ára og Jóhanna 15 ára. Að þeim
öllum er sár harmur kveðinn við fráfall elskulegrar
eiginkonu og móður.
Sigrún var mikill listunnandi. Hún hafði mikla
ánægju af tónlist, myndlist og góðum bókum.
Við höfum ávallt haft mikla ánægju af dvöl
Sigrúnar og Ástráðs á heimili okkar,en skuggi
hefur verið yfir heimsóknunum síðasta árið vegna
sjúkdóms tiennar. Og við fjölskyldan minnumst
elskulegra samverustunda á heimili þeirra. Fyrir
tæpu ári fórum við til spánar ásamt þeim og
nutum ferðarinnar með þeim á aflan hátt, og þó
Sigrún væri þá orðin veik gerði hún sitt besta til
að allir nytu ferðarinnar sem best.
Ástráði er mikill sómi af umhyggju sinni og
fórnfýsi í veikindum hennar. Betri hjúkrun hefði
hún ekki getað fengið. Að sjá Ástráð hjúkra
Sigrúnu var kennslustund í kærleika.
Að leiðarlokum sem þessum vill hugurinn
staldra við og fá mann til að líta yfir farinn veg.
Og þegar við kveðjum Sigrúnu hinstu kveðju er
okkur þakklæti efst í huga, því hjálpsemi hennar
og gleði var slík að gott var með henni að vera.
Við kveðjum hana með söknuði, þökkum góða
samfylgd og félagsskap og biðjum henni blessunar
Guðs á hennar nýju vegferð.
Guð blessi fjölskyldu hennar.
Dídí og Steini
Ágústa Sigríður
Guðj ónsdóttir
Guð blessi þig elsku Sigrún okkar.
Þorsteinn og Berglind.
t
Elsku Sigrún okkar er látin.
Hún lést að heimili sínu þriðjudaginn 26. apríl,
aftir erfiða sjúkdómslegu.
Við minnumst Sigrúnar sem glæsilegrar og
heilbrigðrar konu en ekki síður sem sjúkrar konu
sem bar sig eins og sú ein er skynsemina hefur,
síglöð og jákvæð.
Sigrún var dóttir Sigríðar Júníusdóttur og
Einars G. Guðmundssonar. Hún ólst upp með
wóður sinni og stjúpföður, ásamt tveimur hálf-
systrum, í Vestmannaeyjum. Ung að árum fór
hún að heiman í Kennaraskóla íslands, þar lagði
hún stund á hannyrðir. Fór síðan til Noregs og
dvaldi þar í einn vetur við nám. Síðan lá leiðin
Islendingaþættir
Fædd 16. júní 1903
Dáin 28. apríl 1983
Hún Sigríður Guðjónsdóttir lést í Landspítalan-
um 28. apríl s.l. Mér kom andlát hennar ekki á
óvart, svo og öðru sem þekktu hana. Því að hún
hafði verið sjúk lengi. En lengstaf var hún heima
í litla húsinu sínu að Þrastargötu 5 á Grímstaða-
holtinu. Sigga var vinmörg. Þess vegna var afar
gestkvæmt hjá henni. Oft kom égog mitt fólk þar,
og nutum við ætíð góðra veitinga. Gistum þar
einnig. Slíks er gott að minnast.
Ég rek ekki ættir Sigríðar í þessari litlu grein,
það gera væntanlega aðrir sem þar um eru fróðari.
Veit ég þó að æskuslóðir hennar voru Hvalfjörður
og nágrenni hans. Bar hún hlýjan hug til þessara
byggða, enda er þar óvenjuleg náttúrufegurð.
Sigríður eða Sigga á Þrastargötu, eins og hún
lifir í hugum þeirra sem þekktu hana, lætur eftir
sig tvö börn, en þau eru - í aldursröð: Ása
Skaftadóttir, húsfreyja í Breiðholti í Reykjavík,
og Sigurjón Fjeldsted, skólastjóri Hólabrekku-
skóla í Reykjavík og borgarfulltrúi. Eiga þau bæði
afkomendur. Barnabörnin veittu henni mikla
lífsfyliingu, enda voru þau tíðir gestir á Þrastargöt-
unni. Nú er litla húsið autt. Nú er Sigga ekki lengur
á stjái til að hella upp á könnuna og bera fram
veitingar gestum og gangandi. Ég undraðist oft að
Sigga skyldí hafa fjárhagslegt bolmagn til að
standa straum af öllum þeim gestagangi sem á
henni mæddi. Aldrei kvartaði hún.
Ég sem þessar línur rita, þekkti Siggu á
Þrastargötu í rúm 30 ár. Hún eltist að ytra útliti
eins og við gerum öll á efri árum. En Sigga var
ætíð ftin sama inn við beinið: artarleg, veitul,
gestrisin og hlý. Og þá held ég að eigi við hin
fleygu orð Hávamála, þegar Siggu er minnst að
leiðarlokum:
Orstír deyr aldregi,
hveim sér góðan.getur.
Við hjónin sendum aðstandendum Siggu á
Þrastargötu innilegar samúðarkveðjur. Blessuð
sé minning hennar.
Auðunn Bragi Sveinsson
7