Íslendingaþættir Tímans - 15.06.1983, Blaðsíða 5

Katrín Stefánsdóttir,
frá Syðri-Vík
Fædd 15. mars 1920
Dáin 21. nóvember 1982
Þann 21. nóvember s.l. lést á Landspítalanum
í Reykjavík Katrín Stefánsdóttir frá Syðri-Vík í
Landbroti, 62ja ára gömul.
Andlátsfregn hennar liljómaði svo ótrúlega í
eyrum þeirra sem þekktu hana að þeir trúðu henni
naumast. Það hlaut að vera einhver misskilningur
að hún Katrín í Vík, þessi dugmikla og hrausta
kona hefði verið lögð að velli langt fyrir aldur
fram.
En dauðinn spyr ekki um slíkt. Jafnvel þó
vissan um hann sé nánast það eina, sem við vitum
að fyrir okkur eigi að liggja, þá kenrur hann okkur
oft á óvart.
Katrín fæddist í Arnardrangi í Landbroti 15.
mars 1920. Foreldrar hennar voru Ma'rgrét Davíðs-
dóttir og Stefán Þorláksson, sem þar bjuggu
sæmdarbúi. Þar ólst hún upp ásamt 6 systkinum
sínum.
Hér verður ekki rakin æviferill Katrínar, enda sú
sem þessar línur ritar alls ófróð um hann.
Katrín giftist Rögnvaldi Dagbjartssyni frá Syðri-
Vík árið 1944 og þar bjuggu þau síðan. Á heimili
þeirra hjóna áttu heima auk fóstursonarins, Guð-
bjartar, tvö fullorðin systkin Rögnvaldur, Guðlaug
og Dagbjartur, sem þörfnuðust mikillar uinönnun-
’ ar. Guðlaug lést 20. febrúar s.l. Þá hafði hún verið
rúmliggjandi að mestu síðan í ágúst.
Það var talsvert álag á Katrínu að annast sjúkling
auk annarra verka. Katrín hafði dvalið í Reykjavík
nokkra daga þegar kallið kom. Erindi hennar
þangað hafði aðallega verið „til að létta sér upp“,
eins og hún orðaði það sjálf, en einnig til að gangast
undir smávægilega læknisrannsókn. Sú rannsókn
hafði ekki leitt neitt alvarlegt í Ijós og kom Katrín
úr henni kát og hress að vanda. Tveim dögum síðar
var hún látin.
Ég kynntist Katrínu fyrst fyrir 15 árum er við hjón
hófum búskap í nábýli við hana. Af þeim kynnum
hefði ég síst viljað rnissa. Strax á fyrstu búskapar-
dögum okkar kom hún í heimsókn og bauð fram
hjálp sína. Þannig var hún alltaf, boðin og búin til
að rétta öðrum hjálparhönd, hvort heldur var til
þess að takaá móti kálfi, geraslátur eðaannað, sem
hún taldi að hún gæti orðið að liði við.
Katrín var mesti dugnaðarforkur til vinnu og var
þá sama að hverju hún gekk. Hún vann nærsamfellt
í 25 ár við haustsláfrun í sláturhúsinu á Kirkju-
bæjarklaustri og ét sér oft ekki muna um að vinna
þar tveggja manna verk.
í kvenfélagi Kirkjubæjarhrepps hafði hún starfað
í áratugi og er þar nú skarð fyrir skildi þar sem á
þessu ári létust 2 aðrar konur úr félaginu. Önnur
þeirra hafði lokið sínum starfsdegi, en hin var, eins
og Katrín, kölluð burt úr fullu starfi, fyrir aldur
fram.
Katrín var einstaklega barngóð og hændust börn
því jafnan að henni. Þau voru ófá bæjarbörnin, sem
dvalið höfðu hjá þeim Syðri-Víkurhjónum á sumrin
og sum þeirra einnig á vetrum.
Hún átti auðvelt með að skilja þau og var þeim
góður félagi. Af öllu góðu í fari Katrínar mat ég þó
mest lundarfar hennar. Þar var aldrei neinn tóm-
leika að finna. Hún hafði alltaf áhuga á líðandi
stund og sagði jafnan það sem henni bjó í brjósti
umbúðalaust.
Hún var fjörkálfur hinn mesti og var því jafnan
kátt í kringum hana. Þær eru margar ánægjulegar
minningar sem hún bætti í sjóð sveitunga sinna.
Ég og fjölskylda mín munum ætið minnast
hennar Katrínar frá Syðri-Vík með virðingu og
þökk.
Ég bið algóðan Guð að veita eftirlifandi manni
hennar og heimilisfólki styrk og blessun.
Nágranni.
Sigríður Steinunn
Ingimundardóttir
Fædd ll.júní 1962. Dáin 13.apríl 1983.
Að heilsast og kveðjast
hér um fáa daga.
-dð hryggjast og gleðjast
það er lífsins saga.
Það kom eins og reiðarslag yfir mig er ég frétti
að elskuleg frænka mín hefði dáið á svo sviplegan
hátt, í blóma lífsins. Hvers vegna er dauðinn
svona miskunarlaus. Við fáum engin svör við því.
Sigrfður Steinunn var dóttir hjónanna Steinunnar
Hermannsdóttur og Ingimundar Reimarssonar
®>n af 5 börnum þeirra. Það er mikið áfall að missa
ham sitt, sem miklar framtíðarvonir eru bundnar
V|ð, á besta skeiði lífsins. Sigga eins og hún
Var kölluð af ættingjum og vinum, vann hug
íslendingaþættir
og hjörtu allra sem hún umgekkst með sinni léttu
lund og hlýhug að hjálpa þeim sem bágt áttu. Hin
látna var heitbundin Auðni Óskari Jónassyni og
ætluðu þau að byggja nýbýli í sveit, en hann var
fjarri heimili sínu að afla sér tekna, því mikils þarf
við er stofna á heimili, hún var nú á leiðinni að
sækja hann er slysið varð. En hér sannaðist það
sem fyrr, að enginn ræður sínum næturstað.
Ég og fjölskylda mín vottum foreldrum, systkin-
um og unnusta hinnar látnu innilega samúð og
biðjum guð að styrkja þau í raunum sínum. Elsku
frænka, far þú í friði, friður guðs þig blessi.
Hjartkœra frænka hv'e sárt ég þess sakna
að sjá aldrei hrosið þitt framar á jörð
þó veit ég j>að lifir í Ijósina bjarta
og ijótnar sem stjarna með guðsbarna hjörð.
Pú áttir svo mikið afæsku og vori
þú áttir ívo vonglaða framtíðar þrá
svo lífsglöð og starfsöm og létt í svörum
Ijómandi af hreysti og geðþekk að sjá.
Með lárvota hvarma við tregum þig kœra
en tíminn mun dreyfa þann svíðandi harm
því foreldrar trúa og ástvinur ungur
að alsæl þú lifir við frelsarans barm.
Hólmfríður Reimarsdóttir.