Íslendingaþættir Tímans - 31.08.1983, Blaðsíða 3

Guðmundur Skarphéðinn
Kristjánsson
Fyrir nokkurm árum síðan, byggðu Guðmund-
ur og Lóa ásamt syni sínum og dóttur fallegan
sumarbústað á Guðrúnarstöðum í landi, sem þau
eignuðust á Böðmóðsstöðum. Það dettur engum
í hug, sem kemur í fyrsta sinn á Guðrúnarstaði í
dag og lítur yfir blettinn þeirra, hvernig umhorfs
var þarna, þegar þau byrjuðu að laga til og græða.
Hóllinn, sem bústaðurinn stendur nú á var að
blása upp, Guðrúnartóftin að hverfa, ljótur
skurðgröfuskurður með hrynjandi moldar-
bökkum lá þvert í gegnum lóðina. Nú er hóllinn
uppgræddur og fagurgrænn, tóftina buið að lag-
færa, skurðurinn ekki lengur skurður, heldur
rennandi lækur með snyrtilegum grasbökkum,
sem hvönnin er að festa rætur í og mörg hundruð
ef ekki þúsundir trjáplantna prýða blettinn.
Guðmundur á stóran þátt í þessu öllu, hann hafði
brennandi áhuga á að græða upp lóðina sína, hlúa
að trjáplöntum og fylgjast með vexti þeirra. Það
hefur þurft mörg dagsverk til að koma þessu öllu
í kring, en aldrei hef ég fundið neitt nema gleði
hjá Guðmundi við þessi störf. Hann átti þarna
sinn unaðsreit, sem hann dvatdi á eins oft og við
var komið.
Þegar heilsa hans var búin og kraftar þrotnir,
átti hann þá von að fá einu sinni enn að koma í
bústaðinn sinn og dvelja þar með konu sini. Sú
von rættist en dvölin var stutt í þetta sinn, lítið
meira en ein nótt, en þó nægilega löng til að geta
dásamað fegurð sumarsins. Hann gekk út á
veröndina framan við bústaðinn, að því er virtist
eðlilega hress, horfði yfir landið og rómaði
útsýnið. Aldrei hefði hann séð það betur en nú,
hve allt var fallegt. Það voru síðustu orð Guð-
mundar Kristjánssonar í þessu lífi, örfáum mín-
útum síðar var hann látinn í örmum konu sinnar.
Ég er þess fullviss að hann þráði það heitast úr
því sem komið var að þannig fengi hann að skilja
við hið jarðneska líf.
Honum varð að ósk sinni.
Ég votta konu hans, börnum, móður og öðrum
ástvinum innilega samúð mína og minnar fjöl-
skyldu.
Árni Guðmundsson.
t
Fæddur 26. júlí 1914
Dáinn 30. júlí 1983
Deyr fé
deyja framdur
deyr sjálfur ið sama.
En orðslírr
deyr aldregi
En 'aldregi
hveim er sér góðan getur.
(úr Hávamálum)
11. ágúst sl. var til moldar borinn vinur okkar
íslendingáþættir
og mágur, Guðmundur Skarphéðinn Kristjáns-
son, hann hafði um áratugaskeið átt í strangri
baráttu við óvæginn sjúkdóm, er loks lagði hann
að velli, laugardaginn 30. júlí. Guðmundur og
fjölskylda hans var einmitt helgi þessa austur í
Laugardal, í sumarhúsi sínu að Guðrúnarstöðum,
í Iandi Böðmóðsstaða, þar sem hugur og athafna-
þrá Guðmundar beindist löngum, þegar tími
vannst til, staður þessi var honum sérlega kær, og
gott er til þess að vita að hann sofnaði svefninum
langa á staðnum sem hann sjálfur hefði kosið að
mega eiga sín síðustu spor á jörðu hér.
Guðmundi kynntumst við fyrst er hann og systir
okkar Ólafía tóku að fella hugi saman fyrir 44
árum, þá var nú öldin önnur, og þeir unglingar
sem eins er ástatt fyrir í dag gera sér tæplega grein
fyrir þeim mun sem orðinn er á ekki lengri tíma,
þá voru bílar fáir í förum milli landshluta, vegir
slæmir eða engir og því erfitt fyrir elskendur að
hafa stefnumót. Hann varð sem sér að þeytast alla
leiðina frá Vatnsleysuströndinni til að hitta unn-
ustu st'na er átti heima á afskekktu býli í
Laugardal. Leiðin var alllöng, því bílar komust
oftast ekki lengra en að Laugarvatni. Frá Laugar-
vatni að Böðmóðsstöðum voru um 14-15 km, sem
Guðmundur fór gangandi á mettíma, enda þá
ungur og léttur á fæti. Þar með hófust kynni okkar
er brátt urðu til þess að ekki leyndist hvern mann
piltur þessi hafði að geyma, enda varð hann
fljótlega einn af fjölskyldunni.
Það var oft „glatt á Hjalla" við komu Guðmund-
ar að Böðmóðsstöðum, því auk þess að vera
glaðsinna og söngvinn, bjó hann yfir ágætri og
fjölþættri greind, varla er ofsagt að við systkinin,
foreldrar okkar og Ólafía amma fögnuðum honum
af alhug, og ekki varð gleðin og kátínan minni
fyrir það hversu mikið var sungið og dansað í
gömlu baðstofunni á Böðmóðsstöðum.
Guðmundur var fæddur 26. júlí 1914 að Grund
á Vatnsleysuströnd. Foreldrar hans voru hjónin
Kristján Hannesson, sem er látinn, og Þórdís
Símonardóttir, sem nú er öldruð kona og lúin, þó
glöð og andlega hress.
Guðmundur kvæntist systur okkar Ólafíu
Guðmundsdóttur, frá Böðmóðsstöðum í Laug-
ardal, 4. október 1941, hún er fædd 29. ágúst
1921. Börn þeirra eru Inga Karólína, fóstra, gift
Bjarna Guðmundssyni, húsgagnabólstrara, Þór-
dís Kristín, löggiltur endurskoðandi og Pálmar,
húsgagna- og húsasmiður, kona hans er Erla
Rannveig Gunnlaugsdóttir. Barnabörnin eru nú
6. Óhætt er að fullyrða að börn þeirra hjóna og
barnabörn hafi verið foreldrum sínum mikil
ánægja á lífsbrautinni og í dagsins önn staðið við
hlið foreldra sinna sem einn maður.
Búskap hófu Guðmundur og Lóa, eins og við
systkinin köllum hana, fyrst í Hafnarfirði, eða um
3ja ára skeið. Þaðan fluttu þau hjón í Vogana á
Vatnsleysuströnd og byggðu þar hús sem þau
nefndu Grund, og bjuggu þar í 13 ár. Til
Reykjavíkur fluttu þau frá Vogunum árið 1958 og
bjuggu að Gnoðarvogi 50. Árið 1961 fluttu þau svo
í íbúð sína að Stóragerði 12, þar sem þau hafa
búið síðan.
Guðmundur vann ýmis störf, hin fyrstu við sjó
og landbúnaðarvinnu svo vörubifreiðaakstur,
hafnargerð, vinnu í frystihúsi í Vogunum og rak
verslun um nokkurt skeið á sama stað. Eftir að
hjónin fluttu til Reykjavíkur starfaði hann hjá
Gunnari Guðmundssyni h/f allt til hins síðasta.
Þar var Guðmundur metinn að verðleikum.
Tilhlýða þykir okkur að hér komi fram þakklæti til '
forráðamanna þar fyrir drengilega framkomu og
vinarhug til Guðmundar alla tíð, en ekki síst eftir
að starfsþrék hans, sakir heilsubrests, tók að
hnigna. Guðmundi var Iétt um vinnu, gerði og
miklar kröfur til sín, að vel væri og vandvirknis-
lega starfað og lagfæra það sem betur mætti fara.
Þegar faðir okkar barðist árum saman við sitt
dauðamein og móðir okkar nokkrum árum síðar,
voru þau Lóa og Guðmundur jafnan reiðubúin að
aðstoða þau og hjálpa þeim eins og hægt var.
Viljum við bræður sérstaklega með línum þessum
lýsa þakklæti til þeirra hjóna fyrir alúð, elskuleg-
heit, vinnu, vökur og þá fyrirhöfn sem aldrei var
eftir talin.
Við höldum að fullyrða megi að Guðmundur
Kristjánsson kveðji heim þennan, sáttur við alla,
og í veganesti trúna á allt hið göfuga og góða er
græða má.
Eins og áður sagði var unaðsreitur Guðmundar,
hin síðari ár, í landi hans að Guðrúnarstöðum,
Laugardal, en þar lifði hann sína hinstu stund. Þar
var og fjölskyldarv búin að byggja glæsilegt
sumarhús og rækta fallegan gróðurreit, er varð-
veitir minningu hans um ókomin ár. Þar naut hann
sín við fagurt umhverfi, fallega fjallasýn í allar
áttir, með ilm af trjágróðri og lyngi, þar undi hann
sér við að hlúa að, svo öllu liði vel og fengi þroska.
Þannig var líka hjónaband þeirra Lóu, hann
hugsaði um hana eins og fagurt blóm, alltaf
tilbúinn að vinna og fegra í kringum hana.
All mikill ávinningur hlýtur hverjum og einum
að vera, að kynnast góðum dreng á lífsleiðinni.
Forsjóninni þökkum við öll okkar samskipti við
Guðmund Kristjánsson, með söknuði og trega
kveðjum við hann nú. Lóu systur, Þórdísi móður
hans, börnum og öðrum aðstandendum vottunr
við fyllstu samúð á kveðjustund.
Njáll og Guðbjörn
3