Íslendingaþættir Tímans - 14.09.1983, Side 8

Valgeir G. Vilhjálmsson
kennari sextugur
■ t>ann 13. september s.l. varð Valgeir G.
Vilhjálmsson kennari, Djúpavogi sextugur. Ég
get ekki látið hjá líða að senda þessum ágæta vini
mínum og starfsfélaga um fjölda ára bestu afmælis-
kveðjur. Valgeir hefur ákveðið að láta af störfum
sem kennari við Grunnskóla Djúpavogs á þessu
hausti eftir 37 ára starf í þessu byggðarlagi og
flytjast til Kópavogs í nágrenni við flest sitt
skyldfólk og tengdafólk. Já, það eru orðin 37 ár
sem Valgeir hefur gegnt störfum í þessu byggðar-
lagi, alltaf með sömu trúmennskunni hvort hann
var settur yfir mikið eða lítið. Mörg eru þau
félagslegu störfin sem hann hefur unnið í þágu
þessa byggðarlags, oft án þess að nokkur fjárhags-
leg umbun kæmi í staðinn. Ég var ungur maður
þegar Valgeir kom hér fyrst sem 23 ára gamall
kennari og ég man vel eftir honum á þeim árum.
Hann kom mér þannig fyrir sjónir að maðurinn
væri þéttur á velli og þéttur í lund. í öllu bar hann
með sér fas íþróttamannsins, enda lét hann sig
ekki muna um að ganga á höndunum eftir
endilöngum skólaganginum þegar ég kom til
starfa við skólann 9 árum síðar. Ég kynntist
Valgeiri ekki mikið á þessum fyrstu árum hans á
Djúpavogi. Leið mín lá brátt að heiman og ég get
ekki sagt að ég kæmi hér heim í ein sjö ár, nema
tijl að vinna eitthvað yfir hásumarið. Ég man þó
að við tefldum eina skák í tjaidi fyrir sunnan
Hamarsfjörð sumarið 1949 eða 50, en ég var þá-
var í vegavinnu og Valgeir gestkomandi hjá okkur
tjaldbúum. Ég tel víst að Valgeir hafi unnið
skákina. Hann var oftast öðrum snjallari þegar
um einhverja tölfræði var að ræða. Svo var það að
við Valgeir byrjuðum að vinna saman hér í
skólanum haustið 1955. Hann sem þaulreyndur
kennari og félagsmálamaður en ég sem hálfgerður
nýgræðingur. Það er skcmmst frá því að segja að
samvinnan við Valgeir var hin ágætasta alla tíð,
enda ekki hægt að fá betri mann að vinna með.
Svo mikið er víst að ekki hefur hann hlíft sjálfum
sér. Var hann alltaf reiðubúinn að taka sjálfur upp
stærsta og þyngsta baggann og leggja á eigin
herðar. Vil ég á þessum tímamótum í ævi hans
þakka honum áratuga ágætt samstarf. margvísleg-
an vináttuvott og mö'rg góð ráð er hann veitti
ungum, fávísum kennara. þeir eru orðnir æði
margir sem Valgeir hefur rétt hjálparhönd við
ýmis tækifæri, og hræddur eT ég um að byggðarlag-
inu bregði við að missa hann. Slíkan sess hefur
hann skipað í litlu samfélagi. Ég ætla þó ekki að
rökræða meira um það, árin líða og rás tímans
verður ekki aftur snúið. Ævisögu Valgeirs ætla ég
ekki að rekja í smáatriðum, enda er mér hún
ekki svo nákunnug til þess tíma er hann flytur til
Djúpavogs. Veit ég þó að hann er fæddur á Nesi
í Norðfirði, sonur hjónanna Vilhjálms Stefánsson-
ar útvegsbónda og konu hans Kristínar Árnadótt-
ur. Börnin voru mörg og snemma varð Valgeir að
fara að heiman og vinna fyrir sér. Dvaldist hann í
sveit á Stóra-Sandfelli í Skriðdal og einnig í
8
Helgustaðahreppi þar sem hann byrjaði barna-
kennslu 18 ára gamall áður en hann fór í
Kennaraskólann. Mun hann hafa lent hjá góðu
fólki og minnist oft þessara staða beggja með
hlýhug.'Átti hann oft leið þar um síðar. sérstak-
lega í Stóra-Sandfelli. enda er staðurinn í alfara-
leið. Á Valgeir hlóðust snemnta mörg trúnaðar-
störf og varð vinum hans og kunningjum oft að
umræðuefni hve mörg þau væru. Komust nrenn
ekki alltaf að sömu niðurstöðu. Má nefna áð hann
var um skeið bæði oddviti og hreppstjóri í
Búlandshreppi. Auk þess í ýmsuni nefndum.og
stjórnum margra félaga. Sýslunefndarmaður og
cndurskoðandi Kaupfélags Berufjarðar árum
saman, formaður slysavarnafélagsins og svo mætti
lengi telja. Tæpast hlífði hann heilsu sinni sem
skyldi þegar um það var að ræða að gera fólki í
sínu byggðarlagi greiða. Jafnvel matartímarnir
fóru í að vinna þörf verk í þágu nágrannans. Hann
hefur ekki að öllu leyti gengið heill til skógar
síðustu árin, en það er fjarri Valgciri að kvarta.
Geogið hefur hann hress og kátur um víkur. fjöll
og eyjar. þegar færi hefur gefist, enda ávallt lifaö
eftir forskriftinni eigi skal haltur ganga á meðan
báðir fætur cru jafn langir.
Hann hefur tekið ástfóstri við náttúru þess
byggðarlags sem hann ungur maður tók sér
bólfestu í. Valgeir hefur glöggt augafyrirsérkenn-
um fjalla, kletta og kamba þar sem fólk í fortíð
og nútíð hefur séð dularfullar verur og furðuljós.
Það er gaman að setjast inn í bíl hjá Valgeiri á
góðum degi og aka með honum um sveitir. Hann
kann öðrum betur skil á örnefnum og íbúum
byggðarlaga Austurlands og jafnvel þótt víðar sé
farið.
Sitt aðalstarf, kennsluna, hefur Valgeir rækt af
sérlegri samviskusemi og má ekki vamm sitt vita
í því efni. Hann er frábærlega natinn og glöggur
íslenskukennari og ég held að flestum foreldrum
beri saman um að áhugasamari og betri lestrar-
kennara sé vart hægt að fá.
Valgeir giftist árið 1974 Önnu Magnúsdóttur úr
Hafnarfirði. Hafa þau búið á Djúpavogi síðan en
ákváðu að flytjast suður í Kópavog á þessu hausti
enda átt við nokkra vanheilsu að stríða. Veit ég
að ég mæli fyrir munn allra sveitunga Valgeirs um
fjölda ára er ég óska honum allra heilla á þessum
tímamótum ævi hans og þakka þeim hjónum
báðum og óska þeim velfarnaðar á nýjum slóðum.
Ingimar Sveinsson
íslendingaþættir