Íslendingaþættir Tímans - 21.09.1983, Side 1

ÍSLENDINGAMETTIR
Miðvikudagur 21. sept. 1983 — 35. tbl. TÍMANS
Guðrún Andrésdóttir,
Beigalda
Fædd 12. júní 1930
Dáin 29. ág. 1983
Ég horfi yfir hafið
um hausl af auðri strönd
í skuggaskýjum grafið
það skilur mikil lönd.
Sú ströndin strjála og auða,
er stari ég héðan af,
er ströndin stríðs og nauða,
er ströndin háfsins dauða
og hafið dauðans haf.
En fyrir handan hafið
þar hillir undir land,
í gullnum geislum vafið
það girðir skýjaband.
Þar gróa í grænum hlíðum
með gullslit blómin smá,
í skógarbeltum blíðum
t blómsturlundum fríðum
má alls kyns aldin sjá.
Þar sé ég sólu fegri
á súlum standa höll
í dýrð svo dásamlegri
hún drifin gulli er öll.
Þar sé ég fylking fríða
og fagurbúna sveit
um Ijóssins sali líða
með Ijóssins ásýnd blíða
í unaðs aldinreit
Ég hljóður eftir hlusta
ég heyri klukkna hljóm,
hve guðleg guðsþjónusta
er guðs í helgidóm.
Ég heyri unaðsóma
og engla skœra raust,
um drottins dýrðarljóma
um drottins verk þeir róma
um eilífð endalaust.
Er þetta hverful hilling
og hugarburður manns?
Nei það er fögur fylling
á fyrirheitum hans,
er sýnir oss í anda
guðs eilíft hjálparráð
og stríðsmenn guðs þar standa
þar allt er eilíf náð.
(Vald. Briem)
í þessum sálmi stendur allt sem ég vildi segja,
því okkur sem eftir stöndum verður oftast orðs-
vant þegar fólki eins og mágkonu minni er svipt
frá okkur svona fljótt, með starfsorku og þrek sem
hún var gædd í svo ríkum mæli að með ólíkindum
var, Hún veiktistsnögglega viðvinnusína24. júlí.
Fyrst í stað stóðu vonir til að um bata mundi
vera að ræða, en er dagar og vikur liðu kulnuðu
vonirnar smátt og smátt uns yfir lauk. Ég man
Rúnu mína fyrst þegar hún var skírð, og þrótt-
mikla nafnið hennar hljómaði um litlu kirkjuna
heima í Álftártungu.
Hún var fimmta barn hjónanna Lilju Finnsdótt-
ur og Andrésar Guðmundssonar, sem bjuggu á
Saurum í Hraunhreppi. Eldri eru: Guðmundur
Ragnar f. 1926 Hervald f. 1927 Óskar f. 1928
Unnur f. 1929, sjötta barnið dó í fæðingu 1931,
Þorsteinn Arnarf. 1933GuðbjörgStefaníaf. 1941
Ragnhildur f. 1947 og Bragi f. 1949.
Á Saurum ólst Rúna upp ásamt stóra systkina-
hópnum og má nærri geta að þar var stundum
þröng á þingi í litla húsinu, en virtist þar alltaf vera
rúm. Með mikilli elju, hagsýni og þrautseigju
komu þau hjón Lilja og Andrés sínum stóra
barnahóp upp með mikilli prýði, og er þeirra
afkomendahópur orðinn æði stór. En þau lifa bæði
í hárri og fagurri elli. Ég man þau koma til
kirkjunnar í Álftártungu með stóra hópinn sinn,
að sumri til, var gjarnan komið með þau minnstu
í hestvagni og var þá oftast fleira með en
heimabörnin, því það var nefnilega rúm á Saurum
fyrir lítið kaupafólk.
En árin liðu og fullorðinsárin tóku við, 3. apríl
1954 giftist Guðrún bróður mínum Árna Guð-
mundssyni, og hófu þau búskap að Beigalda í Borgar-
hreppi það vor, þar var þeirra heimili æ síðan.
Eignuðust þau 5 börn. Lilju f. 1954 þjóðháttafræð-
ing gift Jóni Bjarnasyni búsett í Reykjavílgeiga 1
dóttur. Guðmund f. 1958 trésmið heitm. Ragna
Sverrisdóttir heima á Beigalda eiga 1 son. Sesselja
f. 1961 nemi gift Eiríki Ingólfssyni búsett í
Reykjavík eiga 1 dóttur. Alda f. 1963 nemi í
Reykjavík. Steinunn Þórdís f. 1969 nemi.
Öll eru börnin vel gerð og fær um að taka á sig
byrðar lífsins. hef ég fylgst með vexti þeirra og
þroska frá fyrstu tíð, veit að þau eru föður sínum
sterkasta stoðin, ásamt litlu barnabörnunum. Það
var sannarlega hátíð þegar von var á þeim í
heimsókn, Rúnu voru þau óendanlega kær og var
það ein mesta gleði í lífi hennar, í vor þegar
heitmey Guðmundar flutti að Beigalda með litla
Árna.
5 dögum áður en Rúna veiktist bauð fjölskyldan
á Beigalda okkur hjónunum með í ferðalag niður
að Straumfirði, og voru þar með flestir fjölskyldu-
meðlimir þar á meðal 2 barnabörnin. Var Rúna
óþreytandi að hlaupa með nöfnu sinni um fjörur
í leit að skel og kuðung og ýmsu forvitnilegu litlu
barnsauga.
Þann dag var einn af fáum sólskinsdögum
sumarsins hér, þá var sannarlega bjart um Borg-
arfjörð og Mýrar og blasti þaðan við allur víði
fjallahringurinn frá Keili á Reykjanesi til konungs-
'ns í vestri á Snæfellsnesi. Þetta voru fjöllin sem
við höfðum haft fyrir augum alla tíð en sjaldan
svona mörg í einu. Svo sannarlega hófum við augu
til fjallanna og út á víðáttu hafsins.
Eftir skoðun á fornum minjum og örnefnum,
var sest að snæðingi í grasigróinni brekku, var
nesti hjá Rúnu vel úti látið að vanda og hugsað
jafnt fyrir minnsta manninum í hópnum sem þeim
elsta.
Er við kvöddum þau á Beigalda stðar um
kvöldið datt mér ekki í hug að ég væri að kveðja
Rúnu mína í síðasta sinni.
Nú að leiðarlokum hér, er mér efst í huga
þakklæti til minnar kæru mágkonu, hún studdi
mig og hjálpaði af sínum mikla krafti og velvilja
alltaf ef ég þurfti hjálp og hún kom því við. Einnig
þakka Finnur og börnin mín samfylgdina, en við
vitum að við hittumst síðar.
Guðrún var lögð til hinstu hvílu í Borgarkirkju-
garði 3. sept. í fegursta veðri, áður fór fram fögur