Íslendingaþættir Tímans - 21.09.1983, Side 2

og hátíðleg athöfn í Borgarneskirkju og einnig í
Borgarkirkju, sóknarkirkju hennar, að viðstöddu
miklu fjölmcnni. Ég bið guð að styðja og styrkja
þá sem sárast sakna og binda um sárin.
6. sept.
Elín Guðmundsdóttir
t
Okkur barst fregnin að morgni 30. ágúst. Hún
Rúna er dáin. Auðvitað þurfti þessi frétt ekki að
koma okkur á óvart, við höfðum fylgst með
baráttu hennar undanfarnar vikur. Enn einu sinni
;rum við minnt á hversu skammt er milli lífs og
dauða. Við eigum margar minningar tengdar
henni úr félagsstarfinu. Það er mikið lán fyrir
fámenn kvenfélög til sveita að eiga góðan félags-
anda, svo hefur ætíð verið um okkarfélag. Ekki
er ofmælt að hún hafi verið ein af styrkustu
stoðum félagsins um árabil, alltaf boðin og búin
til verka fyrir það. Hún varein af þessum traustu
og áreiðanlegu manneskjum sem prýða hvern
félagsskap. Hún verkaði alltaf hvetjandi á okkur
hinar og gat verið nokkuð gustmikil á stundum ef
henni þótti, cn allar vissum við að hún átti hlýtt
og gott hjarta. Hún var mjög félagslynd að
eðlisfari, hafði gaman af söng og að dansa.
Sjálfboðastörf innan félags eins og kvenfélagsins
geta verið tímafrek og krefjandi, og reynir þá oft
á þolinmæði fjölskyldna viðkomandi kvenna.
Þar átti Rúna miklum skilningi að mæta þar sem
eiginmaður hennar og börn voru, sem studdu
hana með ráðum og dáð að hverju verki. En fyrst
og fremst var hún eiginkona og móðir. Hún var
fyrirmyndar húsmóðir og rausnarleg heim að
sækja. Þá ber heimili hennar þess fagurt vitni hver
völundur hún var til handa.
Guðrún var fædd 12. júnf 1930 og því aðeins 53
ára er hún lést. Hún var dóttir hjónanna Lilju
Finnsdóttur og Andrésar Guðmundssonar er
bjuggu á Saurum í Hraunhreppi. Þau lifa dóttur
sína. Árið 1954 giftist hún Árna Guðmundssyni
og þau hefja búskap að Beigalda í Borgarhreppi
sama ár. Þeim varð fimm barna auðið, sem öll eru
á lífi, hin mannvænlegustu börn.
Nú er komið að leiðarlokum, vegi skilur um
sinn. Við biðjum þann sem öllu ræður að blessa
minningu okkar kæru félagskonu og veita huggun
öldruðum foreldrum hennar, eiginmanni, börnum
og barnabörnum, svo og systkinum og vinum.
Hafi hún þökk fyrir samfylgdina.
Kvenfélag Borgarhrepps.
t
í dag kveðjum við Guðrúnu á Beigalda hinstu
kveðju. Það er erfitt að trúa því að hún sé horfin
frá okkur, kallið kom svo óvænt.
Guðrún fæddist á Saurum í Hraunhreppi 12.
júní 1930, og þar ólst hún upp hjá foreldrum
sínum, Lilju Finnsdóttur og Andrési Guðmunds-
syni, bónda, ásamt þremur systrum og firnm
bræðrum. Nóg hefur verið að starfa á svo stóru
heimili og börnin eflaust vanist því snemma að
taka til hendi. Guðrún var afburða dugleg kona
til allra verka. í mínum augum voru afköst hennar
með ólíkindum mikil og vinna hennar frábærlega
falleg. Sjálf var hún falleg og myndarleg kona,
með sterkan og heillandi persónuleika.
í orðskviðum stendur:
„Vœna konu hver hlýtur hana
hún er miklu meira virði en perlur.
Hjarta manns hennar treystir henni
og ekki vantar að honum fénist.
Hún gjörir honum gott og ekkert illl
alla ævidaga sína. “
Rúnu sína, þessa vænu konu, hlaut Árni
Guðmundsson frá Álftártungu. í nær þrjátíu ár
hafa þau búið á Beigalda í Borgarhreppi. Börnin
þeirra fimm hafa vaxið þar upp og dafnað og
hlotið frábært uppeldi auk eðliskostanna, sem
foreldrarnir gáfu þeim í vöggugjöf. Og tengda-
börn og barnabörn bætast við hvert af öðru.
Ég veit að líf Guðrúnar var þannig að um
ókomin ár verður hún fólki sínu fyrirmynd og
veitir því með því styrk í þeirra lífsbaráttu. Svo
mikið er víst, að eindrægnin, ástúðin og umhyggj-
an, sem þau bera hvert fyrir öðru, hefur létt hina
kvíðvænlegu bið undanfarnar vikur, og mun gera
það áfram.
Megi góður Guð hugga, vernda og styrkja
aldraða foreldra hennar, eiginmann, börn og
annað venslafólk.
Far þú í friði
friðttr guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Áslaug Eiríksdóttir
t
Það er auðveldast að láta hugann reika aftur um
tuttugu ár þegar sorgarfregn um lát Rúnu frænku
minnar berst mér til eyrna. Ég man ekki hvað ég
var gömul þegar ég kom fyrst að Beigalda, en frá
sex ára aldri var ég þar kaupakona í fimm sumur.
Árni og Rúna voru mér foreldrar og vinir þessa
sumarmánuði og ég man ekki betur en að sólin
hafi skinið oftar en undanfarin ár þegar ég dvaldi
þar við leiki og störf.
Rúna frænka hafði tag á því að kenna okkur til
verka og mitt fyrsta starf hjá henni og Árna var
að halda í halann við mjaltir og smátt og smátt
urðu störfin fleiri og fjölbreyttari. Hugsaniega hef
ég orðið matvinnungur þegar fram liðu stundir, en
ætíð fengum við krakkarnir að finna það að við
værum drjúgir hlekkir í búrekstrinum. enda
fengum við að taka þátt í öllu því sem fram fór á
Beigalda utanhúss sem innan.
Rúna frænka var hinn mesti dugnaðarforkur og
gekk til allra verka með krafti sem stundum virtist
yfirnáttúrlegur. Hún lét ekkert stöðva sig í því að
framkvæma góða hugmynd og mörgu fékk hún
áorkað sem flestir heföu talið óframkvæmanlegt.
Hún tók virkan þátt í að byggja upp býlið á
Beigalda og þegar erfiðisvinnu úti við var lokið að
kvöldi fann hún sér tóm til að setjast við
handavinnu og á heimilum vina hennar og vand-
amanna sjást dæmin um leikni hennar við að
handleika prjóna og önnur handavinnutól.
Beigaldaheimilið hefur alltaf verið sívirkt og
gestakomur tíðar. Gestir komu Rúnu aldrei í
opna skjöldu, hún tók á móti öllum, háum sem
lágum, með rausn og myndarskap. Einn var sá
þáttur í lundarfari Rúnu.sem var öðrum yfirsterk-
ari, en það var glettni. Hún hafði geysiríkt
hugmyndaflug og orðaforði hennar bar þess
merki. Hún var sjaldan í vandræðum með að
finna hnyttna samlíkingu og frásagnir hennar af
litlum atvikum gátu orðið stórkostlega kryddaðar
skemmtisögur. Ég minnist margra slíkra frásagna
og tárvotra augna hlæjandi áheyrenda. En gáski
Rúnu var ekki eingöngu í orði. Hún var fæddur
prakkari og það eltist ekki af henni.
Rúna frænka var einnig virk í félagsmálum
sveitarinnar; engum leið hún að sýna lítilmagnan-
um óbilgirni og hörku ef einhvern þurfti aðverja
gagnvart óréttvísi. Ég veit að margir minnast
hennar með þakklæti fyrir stóra sem smáa greiða.
Rúna var greind kona og fylgdist með málefnum
líðandi stundar. Hún var áhugasöm um nýjungar
í menntamálum, helst þó þeim sem fjölluðu um
að bæta lífskjör lítilsmegnugra. Þetta sýndi hún
ásamt Árna í því að styrkja öll börn sín til mennta
með ráðum og dáð.
Við krakkarnir sem voru í sveitinni hjá Árna og
Rúnu skiptum nú tugum og ég veit ég mæli fyrir
munn okkar allra þegar ég lýsi yfir innilegu
þakklæti í þeirra garð. Beigaldaheimilið var
óformlegur, en góður skóli. Þaðan útskrifuðumst við
öll sem betri menn.
Elsku Lilja, Mundi, Sessý, Alda, Steina Dísa
og Árni, ég votta ykkur af heilum hug samúð mína
og bið góðan guð að styrkja okkur öll á þessari
kveðjustund. Gulla.
t»eir sem
skrifa
minningar-
eða afmælis-
greinar
í tslendinga-
þætti, eru
vinsamlegast
beðnir um
að skila
vélrituðum
handi itum
2
íslendingaþaettir