Íslendingaþættir Tímans - 05.10.1983, Blaðsíða 5

Gunnar Pétursson
Fæddur 17. janúar 1914
Dáinn 17. seplember 1983
Gunnar Pétursson fæddist 17. janúar 1914 á
Vesturgötu 51, Reykjavík. Forcldrar hans voru
Pétur Sigurðsson sjómaður og Guðrún Gróa
Jónsdóttir. Gunnar var næstyngstur af 8 börnum
þeirra hjóna. Árið 1934 hóf hann nám í bílamálun
hjá Strætisvögnum Reykjavíkur. Vann þar og í
Ræsi um árabil. starfaði sjálfstætt um hríð en
síðustu 11 árin var hann birgðavörður hjá Hans
Petersen. Hann kvæntist Guðmundu Þorgeirs-
dóttur 26. apríl 1941 og rcistu þau bú að Öldugötu
25A í skjóli foreldra Guðmundu. Par bjuggu þau
til dauðadags hans 17. sept. sl. Hann skorti því
fjóra mánuði í sjötugt er hann lést.
Við andlát Gunnars verður huganum rcikað
meir en 45 ár aftur í tímann og ótal minningar
vakna. Þá voru þau Gunnar og Munda. bernsku-
vinkona mín, farin að líta hvort annað hýru auga.
Þau gengu svo í hjónaband ári síðar en við Tómas.
Við vorum öll ung og bjartsýn þrátt fyrir kreppu
og stríð, húsnæðisleysi og hvers kyns erfiðleika
sem þá eins og nú biðu ungs fólks sem hóf búskap.
Við urðum nokkuð samferða í barneignunum
vinkonurnar og var líkt á komið með okkur um
af góðri tónlist og fögrum söng, en fullyrða má að
ekkert tónskáld hafi staðið hjarta hans nær en J.C.
Bach. Ég held að hans bestu unaðsstundir hafi
verið að hlusta á verk þessa mikla meistara
tónlistarinnar.
Ég minnist þess nú þegar Mundi kom í síðasta
skiptið í heimsókn til okkar hjónanna á Bræðra-
borgarstíg 26 á fyrsta laugardegi í ágústmánuði
s.l. Það var einn af þessum drungalegu rigningar-
dögum, sem hafa verið svo margir á þessu sumri.
Þeirri venju hafði Mundi haldið í allri búskapartíð
okkar hjóna að koma vikulega í heimsókn spjalla
við okkur og þiggja kaffisopa. Á þessum ágústdegi
ræddi ég við hann litla stund og komst að raun um
að honum hafði hrakað mjög síðustu vikurnar og
auðsætt var að hverju stefndi. Kona mín var
eitthvað að sýsla við bústörf og mátti ekki vera að
því að sinna honum strax með kaffisopann. Innan
stundar var hann horfinn út um dyrnar án þess að
kveðja eða drekka úr kaffibollanum sínum eins og
venja hans var. Ég horfði á eftir honum niður
götuna, þar sem hann hvarf inn í mistrið og
þokuna á þessum drungalega ágústdegi. Á þeirri
stundu var því eins og hvíslað að mér að þetta væíi
okkar síðasti fundur.
Kveðjuathöfn um hann fór fram frá Dómkirkj-
unni miðvikudaginn 14. september s.l. en hann
var jarðaður í Marteinstungu í Holtum samkvæmt
eigin ósk. Hringferð Munda í þessu lífi er þar með
lokið. Á vordegi fyrir 66 árum var hann fermdur
í þessari sömu kirkju, en nú er Holtadrengurinn
aftur kominn heim í sveitina sína.
Blessuð sé minning þín gamli vinur. Far þú í
friði.
.•nargt. Við höfðum því mikinn samgang, fórum
m.a. nokkur sumur í sumardvöld saman með
börnin og var þá stundum þröngt á þingi. En
aldrei heyrðist æðruorð frá Mundu. sem gædd er
mikilli þolinmæði og góðu skapi. Eiginmennirnir
komu svo um helgar og allt gekk í sátt og
samlyndi. Yfir þessum árum er mikill Ijómi í
minningunni. Börn mín minnast líka afmælisboð-
anna á Öldugötunni þar sem þau hjónin sýndu
kvikmyndir sem Gunnar hafði tekið af fjölskyld-
unni við ýmis tækifæri og einnig aðrar skcmmti-
myndir. Þetta var óvenjulegt þá, en Gunnar var
listfengur og hafði ánægju af að taka myndir.
Hann fékkst cinnig við að teikna og mála á yngri
árum og held ég að hann hafi haft mikla hæfilcika
í þá átt. þó að hann gerði lítiö af því fyrr en nú
afur síðustu árin að hann fór í Myndlista- og
handíðaskólann. Þá lifnaði yfir þessu á ný.
Gaman var að sjá hve bjart var ýfir þessum
myndum.
Gunnar sóttist ekki eftir auði eða metorðum en
undi glaður við sitt. Naut þess að dvelja á
smekklcgu heimili sínu, lesa góða bók, fara í
leikhús, hlusta á tónlist og var hann opinn fyrir
öllu sem varvelgert. Hannvarmikiðsnyrtimenni,
hógvær í framkomu. allt fjas og skrum var honum
mjög á móti skapi. Nokkuö rcglufastur var liann
en kom manni oft á óvart með undirfurðulcgri
kímni, sem þó var aldrei beint gegn náunganum,
því grandvarari og vandaðri mann er vart hægt að
hugsa sér.
Ég hcld að telja mcgi Gunnar mikinn gæfu-
mann. Hann eignaðist konu sem virti hann og
studdi í öllu og sjö mjög efnileg og elskuleg börn
sem bera foreldrum sínum fagurt vitni.
Síðasta kvöldið, sem Gunnar lifði. kom ég í
heimsókn til þeirra hjóna. Sú hjartahlýja og alúð,
sem Gunnar sýndi mér þetta kvöld. mun mér scint
úr minni líða því að Gunnar var ekki vanur að
flíka tilt'inningum sínum. Mér brá þyí mjög er
Munda hringdi í mig morguninn eftir og sagði mér
að hann hcfði liðið út af í miðju samtali þeirra.
Hann fékk hægt andlá.t og mjög í samræmi við
lífsstíl sinn. Síst heföi hann viljað lifa konu sína.
Geröur Magnúsdóttir.
Þeir sem skrifa
minningar- eða afmælisgreinar
/
í Islendingaþætti
eru vinsamlegast beðnir
að skila vélrituðum
handritum
íslendingaþættir
Klemens Júnsson
5