Íslendingaþættir Tímans - 07.12.1983, Page 1
ÍSLENDINGAÞATTIR
Miðvikudagur 7. desember 1983 — 46. tbl. TÍMANS
Frans Ágúst Arason
Föðurkveðja frá
Þórunni Franz
Fæddur 13. ágúst 1897
Dáinn 23. nóvember 1983
Þú leggur nú fra landi hinzta sinni
á Ijúfu kvöldi, elsku pabbi minn.
En bergmál tóna og söngva í sálu minni
er st'fellt tengt við hjartasláttinn þinn.
Þú leiddir mig svo Ijúft á bernskubrautum
og bentir mér á norðurljósin skœr.
Þú lézt mig skynja Ijós í myrkri og þrautum,
mér leiftra jafnan himinstjörnur þœr.
Mér birtust alltaf blóm í sporum þínum
þau báru mér svo fagran ævidag.
Svo veittist blessun blíð á vegum mínum,
hvért bros, hvert tár mér færði glaðan hag,
Frá djúpum hafs þú barst mér blíða hljóma,
sem bergmál trúar valdi mér í sál.
Þar heyrði ég líka svanasöngva óma
og sœlu tóna líkt og englamál.
Nú kveðjum við af heitu, bljúgu hjarta.
Við hyllum allt, sem var þér œðst og stærst.
Þín hetjulund, sem aldrei kunni að kvarta
var kærleiksrík og okkur jafnan skærst.
Nú ber þitt fley, þig burt frá sorg og þrautum
til bjartra stranda ofar dimmri gröf.
Þar verður þú á björtum lífsins brautum
í bæn ogfriði okkar himingjöf.
I söngvum hafs og sólarkossutn björtum
við sœtast finnum allan kœrleik þinn.
Því lifir mynd þín Ijúf í okkar hjörtum.
Því Ijóma bros þín, elsku pabbi minn.
Þú varst einn af hafsins hetjum sterkum,
sem hefur Fróni dýrstar gjafir veitt.
Sjá, framtíð íslands vex af þínum verkum,
sem vorsins blóma hefur landið skreytt.
Af ströndum lífs, svo lítur þú til baka
og Ijósi bœnar signir börn þín öll.
I þeirri trú nú verður mamma að vaka
°g varpa brosum yfir höf og fjöll.
Og þar í draumalandsins helgu höllum,
þið hittist síðar, elsku pabbi minn.
En bergmálsstrengir hljóma okkur öllum,
sem englaröddum gleðja huga þinn.
Ég vil færa séra Áreiíusi Níelssyni, mínar
innilegustu þakkir, fyrir að hjálpa mér að lýsa
tilfinningum mínum til föður míns í þessu kveðju
Ijóði.
Þá vil ég þakka_ Sigurði Björnssyni, lækni á
Landakotsspítala, frábæra læknishjálp við föður
minn í veikindum hans. Loks þakka ég hjúkrun-
arfólki á sama spítala, sérstaklega deild I-B góða
aðstoð við hann.
Og elsku Sólveig Þorsteinsdóttir, kærar þakkir
fyrir að vera foreldrum mínum svo góð.
Rv. 29/11 1983
Allt er í heimi okkar dauðlegt og hverfult.
Veturinn hefur nú fölvað jarðargróður. Við sjáum
og heyrum lífið kveðja með ýmsu öðru móti, t.d.
eru samferðamenn okkar burtkvaddir í gær, í nótt
eða í dag, eftir stutta, miðlungi langa eða langa
göngu á lífsgötunni. Sannast þar orðtakið að
enginn ræður sínum næturstað.
Þann 23. nóv. sl., síðla kvölds, gekk af þessum
heimi og að baki tjaldsins mikla, sem skilur
lifendur og dauða. Frans Ágúst Arason, Klepps
vegi 40, Revkjavík. Frans var fæddur hér í
Reykjavík 13. ágúst 1897, sonur hjónanna Ara B.
Antonssonar, verkstjóra og meðeiganda í Kol og
salt, og Magneu Bergmann, er lengi bjuggu á
Lindargötu 27 og síðar 29 hér í Reykjavík, en
bæði þessi hús voru í eigu þeirra. Þau Ari og
Magnea voru vel í efnum miðað við samtíð sína.
Fengu þess fleiri að njóta, en þeir allra nánustu
því auk þriggja barna sinna, ólu þau upp önnur
þrjú börn, er tekin voru til fósturs þaðan sem
neyðin ríkti, vegna fátæktar og foreldrismissis. -
Svo er fyrir að þakka áður en samhjálp sú kom til
sögu, sem við nú þekkjum, réttu ýmsir fram
líknarhendur til hjájpar bágstöddum til uppeldis
barna o.fl. Hefur því minna verið á loft haldið en
hinu, þ.e.a.s illri meðferð á börnum, enda þótt
vissulega væru þau er síðartalda hópinn skipuðu
alltof mörg.
Þegar Frans var barn og að alast upp á
Lindargötunni, kom brátt í Ijós að hugur hans
hneigðist að sjónum. Honum var gjarnt að leika
sér skammt norðan heimilis síns, þar sem ránar-
dætur kysstu votum kossum klappir, steina og
fjörusand. Faðir hans gaf honum lítinn árabát og
á þá fleytu steig drengurinn brátt með félögum
sínum. Tekið var á árum, haldið út á flóann og
færi rennt. Fiskur var þá meiri hér í Faxaflóa en
síðar varð, enda urðu drengirnir oft vel varir.
Þegar Frans var um fermingaraldur réðst hann
á skútu, sem haldið var til veiða vestur og norður
fyrir land. Nú var það er skipverjar voru staddir
norður af Vestfjörðum og búnir til veiða, að veður
gekk upp af norðri með ölduróti, svo að á skipið
gengu ágjafir miklar. Með einum brotsjónum
flutu tveir af hásetum útbyrðis. Öðrum þeirra
skolaði inn í skipið aftur og náðist hann. Töldu
skipverjar það Guðslán furðulegt. Af hinum
hásetanum er það að segja, að hann hvarf í hramm
dauðans, sökk í djúpið og sást ekki til hans
framar. Segja má að atburður þessi væri eins
konar eldskírn fyrir svo ungan pilt og Frans var
■þá, en varð þó ekki til að draga hug hans frá
hafinu.
Á þriðja áratugnum var Frans svo árum skipti
háseti á bv. Skallagrími RE. Skipið var gert út af
Kveldúlfi og var skipstjóri Guðmundur Jónsson,
landskunnur aflamaður og sægarpur. Var hann í
daglegu tali oftast nefndur Guðmundur á Skallag-
rími. Vildi Guðmundur ekki með öðru móti ráða
á skipið, en að valinn maður væri í hverju rúmi.
Margir voru þeir þá, sem á togara vildu ráðast,
þrátt fyrir ærna vinnu en hvíldir naumar, því vinna