Íslendingaþættir Tímans - 21.12.1983, Qupperneq 1

ÍSLENDINGAÞÆTTIR
Miðvikudagur 21. desember 1983 — 48. tbl. TÍMANS
Stefán Kjartan Snæbjörnsson
vélvirkj ameis tari
Fæddur 19. júní 1915
Dáinn 21. október 1983
Góður maður er genginn, sem gott var að
kynnast. Þetta voru þau orð, sem mér komu fyrst
í hug, er mér var sagt lát vinar míns og
samstarfsmanns um árabil, Stefáns Kjartans Snæ-
björnssonar. Eftir stutta legu a sjukrahúsinu á
Sauðárkróki lést hann, föstudaginn 21. okt. s.l.
Minningarathöfn um hann var í Sauðárkróks-
kirkju mánudaginn 24. okt. en útför hans var gerð
frá Akureyrarkirkju, föstudaginn 28. okt.
Stefán sá ég fyrst á fögrum haustdegi árið 1976.
En það haust flutti hann að Hólum í Hjaltadal og
hóf þar kennslustörf, þá um sextugt. Fundum
okkar bar saman á kennsluverkstæðinu þar sem
hann var að undirbúa vetrarstarfíð, fullur áhuga
og eftirvæntingar. Mátti ætla, að þar færi ungur
maður, sem væri að hefja sitt ævistarf. Heimsóknir
mínar uru margar á verkstæðið til Stefáns eða
heim til hans, á meðan við dvöldum báðir á
Hólum. Þegar eitthvað gekk miður var gott að
hitta Stefán.
Þegar Stefán kom að Hólum, var hann nýlega
farinn að vinna eftir erfið veikindi og aldrei varð
hann heiil heilsu. Þó gat enginn séð, að þar færi
sjúkur maður, sem Stefán fór, því ætíð var hann
glaður og bjartsýnn og lét lítið yfir veikindum
sínum þótt spurður væri.
Stefán var meðalmaður vexti og fríður. Fram-
koma hans var hæg og viðmót hlýtt. Hann var
skapmaður en kunni vel að stilla skap sitt.
Ágætlega var hann gefinn og hafði fjölhæfa
greind.
Áberandi þættir í fari Stefáns voru, hjálpsemi,
iðjusemi og skyldurækni. Aldrei vissi ég til, að
hann neitaði bón nokkurs manns. Það var eins og
honum væri nauðsynlegt að geta rétt einhverjum
hjálparhönd á degi hverjum. Að veita samferða-
fólkinu aðstoð var Stefáni andleg næring, sem
hann naut að meðtaka.
Iðjusemi hans var viðbrugðið og hagur var hann
svo af bar og skipti litlu við hvað hann fékkst.
Þótt heilsa Stefáns væri tæp síðustu árin kom
fréttin um andlát hans mér nokkuð á óvart. Heilsa
hans hafði virst heldur betri síðustu árin, heimilis-
aðstæður hans voru einnig betri og í þriðja lagi var
starfsvettvangur hans tryggari en verið hafði um
tíma. Hins vegar kveið Stefán því að láta af
störfum, flytja frá Hólum og gerast bara ellilífeyr-
isþegi.
Ætti Stefán frístund frá amstri daganna, leit
hann gjarnan í bók. Las hann þá helst bækur um
þjóðlegan fróðleik, ættfræði og sögu. Þá las hann
mikið um vélar og tækni og fylgdist vel með á því
sviði, enda ótrúlega víða heima í þeim efnum.
Við fráfall vinar hvarflar hugurinn til baka.
Allar mínar minningar um Stefán eru góðar. Yfir
þeim er birta og ylur. Minningar um mann, sem
ætíð reyndi eftir bestu getu að létta samferða-
mönnunum lífsgönguna og láta gott af sér leiða.
Við fráfall slíks drengs hefur samfélag okkar
mikið misst. við gerum okkur ef til vill nú fyrst
grein fyrir því hversu alltof lítið við ræktum
vináttuna við hann, og hversu miklu betur við
hefðum getað stutt hann í lífsbaráttunni en við
gerðum.
En þó vinir tregi góðan dreng þá er söknuðurinn
sárastur hjá ástvinum hans. Þeim öllum sendi ég
niínar innilegustu samúðarkveðjur.
Ég vil svo að tíðustu Stefán minn, flytja þér
þakkir frá mér og fjölskyldu minni fyrir vináttu
þína og góðvild í okkar garð samstarfið, sem
aldrci bar skugga á. Guð varðveiti þig á nýjum
leiðum. Og Vilborg mín. Guð styrki þig og leiði
á þessum vegamótum.
Góður maður er genginn, sem gott er að minnast.
Sigtryggur Jón Björnsson
frá Framnesi.
Haustið 1976 losnaði staða vélfræðikennara við
Bændaskólann á Hólum. Við heimamenn vorum
að vonum spenntir að vita hver kæmi í það sæti.
Á stað eins og Hólum, oft innilokuðum í
vetrarríki, þarf fólk meira hvert á öðru að halda
en þar sem fjölmenni er meira og umferðgreiðari.
í stöðuna var ráðinn Stefán K. Snæbjörnsson frá
Akureyri, rúmlega sextugur að aldri og heima-
mönnum ókunnugur. Flótt kom í ljós að við
höfðum eignast einstaklega góðan félaga og
nágranna og skólinn traustan starfsmann, sem
gekk að verki heill og óskiptur.
Stefán fæddist á Dalvík 19. júní 1915, daginn
sem konur fengu kosningarétt á íslandi eins og
hann sagði okkur. Foreldrar hans voru hjónin
Snæbjörn Magnússon frá Gili í Öxnadal og
Svanborg Jónasdóttir ættuð frá Kífsá í Kræklinga-
hlíð í föðurætt en Gvendarstöðum í Köldukinn í
móðurætt.
Fjögurra ára flutti Stefán til Siglufjarðar með
foreldrum sínum, en þar stofnaði faðir hans
vélaviðgerðarverkstæði sem hann rak til ársins
1927 að hann flutti til Akureyrar. í Siglufirði
fæddust bræður Stefáns, Óttó blikksmiður og
Magnús plötu- og ketilsmiður, báðir nú búsettir á
Akureyri.
Þegar Stefán hafði aldur til hóf hann nám hjá
föður sínum í vélvirkjun og rennismíði á vélaverk-
stæði sem þeir feðgar stofnuðu og nefndu „Júní“.
Þar lauk hann sveinsprófi í þessum greinum en
meistarabréf fékk hann í þeim báðum árið 1946.
Árið 1941 seldu þeir feðgar verkstæði sitt en
Stefán réðst til Vélsmiðjunnar Odda hf. á
Akureyri. Þar starfaði hann til ársins 1961 að hann
stofnaði Véla- og raftækjasöluna á Akureyri með
æskufélaga sínum Antoni Kristjánssyni. Við hana
vann Stefán til ársins 1971 að hann sneri aftur til
starfa í Vélsmiðjunni Odda.
Haustið 1973 veiktist hann af hjartasjúkdómi
og var óvinnufær næstu árin. Vorið 1976 gekkst
hann undir aðgerð og hlaut svo mikinn bata að um
haustið réðst hann sem kennari að Hólum og þar
starfaði hann til æviloka, 21. október sl.
Árið 1936 kvæntist Stefán Sigurlaugu Jóhanns-
dóttur frá Sjávarbakka í Arnameshreppi í Eyja-
firði. Þau eignuðust fjögur börn: Snæbjörgu
Jóhönnu gifta Braga Stefánssyni bifreiðastjóra á
Akureyri, Jónas kennara, kvæntan Sigrúnu Kris-
tjánsdóttur sjúkraliða á Akureyri, Gylfa sem lést
árið 1963, 18 ára að aldri og Fjólu gifta Val
Sigurbjörnssyni vélstjóra við Laxárvirkjun.
Barnabörnin eru níu og bamabamabörnin tvö.
Stefán og Sigurlaug slitu samvistum árið 1966.
Stefán tók upp sambúð með Vilborgu Pálma-