Íslendingaþættir Tímans - 07.03.1984, Blaðsíða 10

Geir Þorleifsson
Fæddur 27. des. 1921.
Dáinn 18. jan. 1984.
Þann 28. janúar 1984 var jarðsunginn frá
Borgarneskirkju Geir Þorleifsson múrarameist-
ari.
Hann fæddist 27. des. 1921. Foreldrar hans
voru Þorleifur M. Ólafsson bóndi Rauðanesi og
María Steinunn Eyjólfsdóttir.
Ungur missti Geirsi, einsogvið kölluðum hann,
föður sinn og fluttist þá móðir hans í Borgarnes
en hann ólst að mestu leyti upp hjá Haraldi
Bjarnasyni Álftárnesi, Álftárneshreppi.
Hann lærði múraraiðn í Borgarnesi og vann við
það þar og í nágrenninu til dánardags.
Eftirlifandi kona hans heitir Jóhanna Soffía
Níborg Jakobssen ættuð úr Færeyjum. Þau áttu
fjögur börn: Maríu f. 1947 búsett á Flórída,
Steinunni f. 1950 býr á Breiðabólsstað í Reyk-
holtsdal, Geirdísi f. 1953 og Þorleif f. 1956 bæði
búandi í Borgarnesi.
Núna síðustu árin hefur þeim hjónum veist sú
ánægja að fóstra dótturson sinn Geira fæddan
1968. Hann er sonur Maríu.
Aðaláhugamál Geirsa var hestamennska.
Ævinlega átti hann nokkuð af hestum og einmitt
í gegnum þá tengdist hann okkur á Beigalda mjög
mikið.
Ég man ekki eftir öðru en hann hafi átt hestana
sína í hagagöngu heima á sumrin. Framan af
gengu þeir með heimahrossunum en síðustu árin
í sérstakri girðingu norðan við aðalveginn. Oft
kom Geirsi við í eldhúsinu á Beigalda, þáði kaffi
og sagði sögur. Það var segin saga að ekki kom
hann inn væru gestir fyrir. Hann var nefnilega að
eðlisfari hlédrægur. seintekinn en stór vinur vina
á Loftsalaheimilinu hafi verið með besta móti
þrátt fyrir að búið væri lítið og margir munnar til
að fæða. Þarna í einni fegurstu og gjöfulustu sveit
landsins, í stórri fjölskyldu óx Lára úr grasi og úr
sveitinni sinni fluttist hún aldrei.
Árið 1940 giftist Lára eftirlifandi ntanni sínum
Steinþóri Elíasi Jónssyni frá Vestra-Skaganesi og
settust þau þar að. Þau eignuðust 2 börn,
Guðbrand sem nú er deildarstjóri við Tækniskóla
fslands og Sigríði sem nú stýrir búi að V-Skaga-
nesi.
Síðustu æviár sín barðist Lára við erfiðan og
vægðarlausan sjúkdóm sem að lokum lagði hana
að velli. Sú barátta var hetjuleg og þótt holdið léti
á sjá var andinn sívirkur og lét hvergi undan. Hún
átti því láni að fagna að eyða síðustu árunum með
sínum nánustu. Það var alltaf gleðilegt að koma
að Nesi hin síðari ár og verða vitni að því hversu
vel Láru leið þrátt fyrir veikindi sín. Þar naut hún
frábærrar umhyggju Siggu dóttur sinnar og það
hefur áreiðanlega ekki verið henni lítils virði að
vita sig í svo traustum höndunt. Ég held ég geti
fullyrt að heima á Nesi leið Láru eins vel og
hugsast gat miðað við allar aðstæður.
10
sinna. Handtak hans sýndi hversu mikilli hlýju
hann bjó yfir.
Geirsi hafði sérstaka hæfileika til að segja
skemmtilega frá. Hann gaf sér góðan tíma. Ásamt
hægðinni var það hnyttið orðaval sem setti svip á
sögurnar og stundum mátti sjá augun leiftra í takt
við atburðarásina. Þá gat oft verið stutt í leikræna
tilburði.
Mínar fyrstu minningar um Geirsa eru nokkuð
óljósar, einstaka svipmyndir úr eldhúsinu heima
man ég þó mjög glöggt. Allir hlógu mikið og hann
var miðpunktur. Sagði sögur og fór nteð vísur,
innihald man ég ekki og hef sennilega alls ekki
Lára hafði lag á því að njóta þess sem hún gat
notið hin síðustu ár en vissulega settu veikindi
hennar skorður við því. Umkringd fjölskyldu
sinni og barnabörnum naut hún þess öryggis og
hlýju sem aldraðir og sjúkir fara oft á mis við nú
á dögum. Það voru oft skemmtilegar stundir við
eldhúsborðið á Nesi þar sem rabbað var saman,
drukkið kaffi og spilað fram eftir kvöldi, oft fram
á nótt. Alltaf var Lára í miðpunkti, áhugasöm unt
heima og geima og gamansemi hennar var við-
brugðið. Við sem til sáum gátum ekki annað en
dáðst að þeirri umönnun og aðbúnaði sem Lára
hiaut hjá ástvinum sínum og gerði henni kleift að
njóta sín til fulls. Fyrir vikið leið öllum vel sem
gistu að Nesi.
Ég veit að það verður gaman að konta að Nesi
hér eftir sem endranær en óneitanlega er skarð
fyrir skildi og ögn verður tómlegra við eldhúsborð-
ið en áður. Ella, Siggu og Guðbrandi sendi ég
dýpstu samúðarkveðjur, þau hafa mikils að sakna.
Ég þakka ómetanleg kynni af hlýrri manneskju.
Blessuð sé minning Láru Guðbrandsdóttur.
Björn Guðbrandur Jónsson
skilið þær. Eftir á veit ég að langflestar fjölluðu
þær um æsku og uppvaxtarár á Mýrum vestur en
þar áttu þeir pabbi svo mikið sameiginlegt. Hann
sat gjarnan gengt okkur krökkunum við borðið og
öðru hverju gaf hann sér tíma til að láta vísifingur _
og litlafingur tríttla yfir það með viðkomu á litlu
nefi. Þetta er svo ferskt í minni að ég finn jafnvel
enn spenninginn í maganum.
Veturinn 1968-1969 múraði Geirsi íbúðarhúsið
sem nú stendur á Beigalda. Næstum öllum
stundum vorum við systkinin hjá honum við
vinnuna og spurðum eins og börnum er eðlilegt.
Hann þreyttist aldrei að svara. Meira að segja
reyndi hann að útskýra ættartengsl okkar og
kallaði mig „Settu frænku". Mér var mikil stríðni
af þessari nafngift enda aldrei kölluð Setta nema
af honum. Hann var meinlaust stríðinn, beitti
stríðni sem meiddi engan.
Núna alveg nýlega hófu þau hjónin framkvæmd-
ir í hestagirðingunni, við að koma sér upp
sumarbústað. Margri stund var varið þar síðastlið-
ið sumar við að girða og laga til.
Elsku Borga, enginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur. Tíminn einn ásamt sterkum huga
getur læknað þau djúpu sár sem sorgin grefur.
Megi minningar frá liðnum tíma koma þér til
hjálpar, því þær verða ekki frá þér teknar.
Ég og fjölskylda mín öll vottum þér, börnum,
tengdabörnum og barnabörnum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sesselja Árnadóttir.
t
Laugardaginn 28. janúar síðastliðinn fór fram
jarðarför Geirs Þorleifssonar í Borgarnesi að
viðstöddu fjölmenni. Hestamenn stóðu heiðurs-
vörð við kistuna og vinur söng einsöng: Efst á
Arnarvatnshæðum. Var það maklegt og vel við
hæfi.
Mig langar til að kveðja þennan trygga og góða
vin minn nokkrum orðum.
Geir var sonur Steinunnar Eyjólfsdóttur og
Þorleifs Ólafssonar og fæddur 27. desember 1921
að Hofsstöðum í Hálsasveit. Þaðan flutti fjöl-
skyldan að Rauðanesi í Borgarhrepp. Steinunn
missti mann sinn meðan börn hennar voru mjög
ung og yngri dó'ttirin raunar ófædd. Systir hennar
tók litla barnið en hennar missti þá fljótlega við
svo að teipan fór heim aftur. Steinunn fluttist
síðan í Borgarnes og vann þar fyrir sér og sínum
með miklum dugnaði. Stundaði aðallega sauma-
skap í heimahúsum. Mörg verkefni bar henni að
höndum og ekki var óvanalcgt, að jakkaföt og
karlmannafrakkar þungir sæust á saumaborðinu í
litla húsinu við Gunnlaugsgötu.
Þegar Evjólfur faðir Steinunnar var orðinn
ellimóður og ót'ær til starfa hafði hann misst konu
sína og af þrettán börnum hans lifðu aðeins þrjú.
Þá tók S teinunn föður sinn og sinnti um hann til
ÍSLENDINGAÞ/ETTIR