Íslendingaþættir Tímans - 28.03.1984, Blaðsíða 7

SSEEE
Guðmundur Einarsson,
Ögðum, Dalvík
Fæddur 18. júlí 1886
Dáinn 28. janúar 1984
Foreldrar Guðmundar voru Einar Bjarnason
bóndi í Brautarhóli í Svarfaðardal og kona hans
Rannveig Guðmundsdóttir og áttu þau bæði ættir
sínar að reka í Fljót og Ólafsfjörð.
Árið 1906 létu þau af búskap í Brautarhóli og
fluttu til Dalvíkur. Þá var Guðmundur sendur í
sumardvöl fram í sveit. Sú dvöl varð þó lengri en
ætlað var því hann dvaldi á ýmsum bæjum í
sveitinni til fullorðins ára. Hann mun hafa séð um
sig sjálfur eftir fermingu. Sumarið sem hann varð
átján ára var hann kaupamaður í Fagraskógi. Þar
kom það í hans hlut að binda hvern bagga og láta
mikinn hluta þeirra á klakk. Honum þótti þetta
all erfitt til að byrja með en innan skamms varð
honum þetta leikur einn. Þetta sumar var Davíð
skáld heima í Fagraskógi. Að læknisráði átti hann
ekki að vinna, hann sleppti engu tækifæri að tala
við Guðmund, spurði hann spjörunum úr um
menn og málefni hér útfrá og sagði honum frá
ýmsu sem hann hafði séð og heyrt bæði utanlands
og innan. Þarna gafst Guðmundi skemmtun og
fróðleikur sem hann bjó lengi að. Hann mat
Davíð líka umfram flesta aðra menn.
Þorvaldur bróðir Guðmundar nokkru eldri fór .
til Noregs og var þar nokkur ár. Hann kom heim
trúrækin og biðjum við góðan Guð að fylgja henni
á nýju tilverustigi.
Dætrum og öðru venslafólki vottum við innilega
samúð.
Jón Magnússon
t
Dýpsta sœla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar lunga,
tárin eru beggja orð.
Ólöf Sigurðardóttir
í dag á að kveðja ömmu hinstu kveðju. Þegar
svo er komið verður manni litið um öxl og
minningarnar streyma fram, minningar um góða
konu sem ávallt var lítillát og hógvær í fasi.
Eg hef notið þeirrar gæfu að leiðir okkar hafa
legið saman allt frá þeirri stundu er ég man fyrst
eftir mér. Fyrstu árin mín var ég meira og minna
í Skálanesi, þar undi ég mér með frændum mínum
að leik með kubba og tölur og ófáar voru sögurnar
sem amma sagði okkur. Aldrei þreyttist hún á að
segja okkur sögur af álfum, dvergum, smala-
drengjum og sögur úr sveitinni sinni, einnig
kenndi hún okkur bænir, vers og kvæði. Svo sem
titt er um börn vill margt gleymast en sumt hefur
náð að festa rætur og verður ekki þaðan slitið, svo
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
um þessar mundir og settist að hjá foreldrum
sínum fór hann skömmu síðar að byggja hús fyrir
þau sem hann skírði Agðir. Ekki lauk hann þó
við bygginguna en hvarf aftur til Noregs. Guð-
mundur tók þá við heimilinu og sá um foreldra
þeirra cftir það. Hann kvæntist um þessar mundir
er með þessar þrjár vísur sem hún kenndi mér:
Fyrsta vísan er glettin vísa sem Stefán pabbi
hennar orti til þeirra barnanna
Unga fólkið eina stund
innan lœstra sala
átti með sér áulafund
en enginn kunni að tala.
Hinar tvær vísur orti Símon Dalaskáld, er hann
var gestkomandi hjá Oddnýju langömmu og
ömmu.
Kristbjörg eins og vorrós vex
væn og siðprúð meyja,
lifað æsku árin sex
auðgað hefur Freyja.
Gœðir gleði huga manns
, glöð og hýr við dróttir,
kveikir glóðir kœrleikans
Kristbjörg Stefánsdóttir.
Árin liðu, 1966 fluttumst við burt frá Vest-
mannaeyjum. Þetta var ömmu þungbært, að sjá á
eftir yngstu dóttur sinni og augasteini og allri
hennar fjölskyldu til Reykjavíkur. Bættar sam-
göngur og breyttir tímar réðu bót á þessum
aðskilnaði, amma lagði land undir fót og var til
skiptis hjá mömmuog Ingibjörgu í Vestmannaeyj-
Baldvinu Þorsteinsdótturfrá Böggvisstöðum. Eða
nánar tiltekið 5. maí 1927. Þau eignuðust tvær
dætur sem báðar hafa gifst og eignast börn.
Guðmundur vann lengst af hjá útibúi Kaupfé-
lags Eyfirðinga á Dalvík bæði við vöruafgreiðslu
og í sláturhúsi. Á meðan kjöt var flutt saltað út
þurfti að höggva það niður eftir vissum reglunt t.d.
að kljúfa skrokkana eftir miðjum hrygg. Það var
bæði vandasamt verk og erfitt. Það verk lék í
höndunum á Guðmundi og skeikaði aldrei frá
settum reglum. Þá afgreiddi hann líka vörur utan
búðar. Það var gott að senda til hans börn og
unglinga. Hann tók þeim alltaf tveim höndum,
afgreiddi þau fljótt og vel og bjó um varninginn
til flutnings svo sem best máfti vera. Hann átti líka
góðan hug þeirra alla tíð. Og hvað er betra
veganesti en góður hugur æskunnar.
Guðmundur var heilsubilaður mörg hin síðustu
ár. Gat þó haft nokkrar kindur og sinnt þeim. En
svo fyrir eitthvað tveimur árum fékk hann annað
áfall. Missti málið að mestu og gat aðeins gengið
lítillega innan húss. Samt hélt hann tígulegri reisn
og karlmennsku sem hann bar með sér til hinstu
stundar.
Hann var borinn til grafar frá Dalvíkurkirkju 4.
febrúar síðastliðinn.
Blessuð sé minning hans.
Gestur Vilhjálmsson
um, auk þess sem hún heimsótti þær Oddnýju og
Láru. Þetta fyrirkomulag mæltist vel fyrir hjá
okkur barnabörnunum, þó bryddaði stundum á
örlítilli afbrýðisemi ef okkur fannst hún búin að
vera fulllengi í burtu.
Enn líður tíminn bæði í sort og gleði, í mínum
augum var amma óháð tímanum, hún var bjargið
sem hægt var að reiða sig á.
Stcrkustu minningamar um ömmu eru frá
nýliðnum árum, þessar minningar koma upp í
hugann eins og ljósmyndir óháðar hver annarri,
allar þessar myndir lýsa ömmu sem óeigingjarnri,
trúaðri konu sem alltaf bar hag annarra fyrir
brjósti. Jafnvel þegar mest mæddi á henni sjálfri
var hún að hugsa um aðra, láta okkur vita að hún
væri óhrædd, hefði leitað styrks í trúnni og við
skyldum vera róleg. Ég ætla mér ekki að lýsa
ömmu nánar, þeir sem til þekkja vita að þaðgerðu
verkin hennar best.
Deyr fé
deyja frœndur
deyr sjálfur hið sama
En orðstír
deyr aldreigi
hveim es sér góðan getur.
(Hávamál)
Megi elsku amma mín hvíla í friði.
Kristbjörg Eyvindsdóttir
7