Heimilistíminn - 14.03.1974, Blaðsíða 8

verkefna, og starfskrafturinn er ódrep-
andi, — hann sjálfur, í flestum tilfellum.
Sævar er kvæntur Ragnheiði Skúladótt-
ur, píanókennara og undirleikara kóra, og
eiga þau tvo unga syni. Fjölskyldumynd
verður að biða seinni tima, er við röbbum
við Ragnheiði siðar meir, — og fjölskyld-
an hefur stækkað.
Fæddur fiktari
— Ég hef alltaf verið fiktari. Þetta er
vfst i ættinni, að geta gert hitt og þetta i
höndunum. Meðan við vorumfyrir austan
var pabbi á vertið i Eyjum á veturna, en
verkstjóri i vegavinnu á sumrin. Þá
stundaði hann handverk með, smiðaði
gúmmiskó og klippti menn. Eftir að hann
kom hingað suður hefur hann alltaf unnið
að smiðum. Bræður minir eru lika lærðir
iðnaðarmenn.
— Meistarabréfið mitt veitir mér rétt-
indi i málaraiðn. Mér hefði nú fundizt
skemmtilegra að hafa það meira alhliða,
en þvi verður naumast breytt úr þessu.
Annars er þetta skemmtileg stétt og skip-
uö prýðismönnum, miklum húmoristum.
Eða hefurðu heyrt, hvað einn málara-
meistarinn, sagði, þegar hárskeri nokkur
var að núa honum um nasir, að fagið væri
ekki nógu göfugt, Þá sagði minn maður:
,,Ykkur ferst, þessum hárskerum, og eftir
mánuðinn sést ekki nokkur skapaður hlut-
ur eftir ykkur!”
Sagt frá
hugsjónamanni
— Annars get ég sagt þér alveg eins og
er, að ég hef ekki lært af neinum manni
eins og honum Erlingi Jónssyni. Hann er
bezt gefni maður i handmennt, sem ég hef
nokkru sinni kynnzt. Háleitur hugsjóna-
maður og spámaður fyrir sitt byggðarlag.
Ég vildi mega óska þess, að um mig yrði
einhvern tima sagt það sama og hann hef-
ur til unnið, að hafa lyft Grettistaki á sviði
handmenntar. Baðstofuhugmynd Erlings
er einstök i sinni röð á okkar timum. Bað-
stofan var áður miðstöð alls iðnaðar i
landinu, þar sem allt var unnið af höndum
fram. Þennan gamla heimilisiðnað er Er-
lingur að reyna að endurvekja, þar á
meðal gamlar og svo til gleymdar aðferð-
ir, eins og málmsteypu i sandi og fleira.
Það er starfsemi eins og þessi, sem mér
finnst opinberir aðilar eigi að ýta undir og
hjálpa til að koma á laggirnar sem viðast.
Hús með sögu
—Veghúsin eiga sina sögu. Húsið er
byggt árið 1906 og smiðaverkstæðið um
svipað leyti. Það var Arni Vigfús Árna-
son, sem það gerði, kunnur maður um öll
Suðurnes og viðar fyrir smiðar sínar og
hagleik. Hann smiðaði báta. Sumir kom-
ust fyrir hérna inni. annars reisti hann þá
á lóðinni hérna fyrir utan. Það er góður
andi yfir þessum vinnustað, og ég er ekki
viss um, nema ég hafi stundum fegnið að-
stoð, — þegar á hefur legið, en ég er ekki
viss um, að mér verði liðið það að breyta
miklu hérna eða færa mikið úr skorðum.
En það er slökkt á vélum, þegar það vill
gleymast, og það er kveikt á þeim, án
þess að ég komi þar nærri, þegar svo ber
undir... Það er gott til þess að vita að vera
ekki einn.
Nei, ég er ekki fluttur í ibúðarhúsið, ég
þarf að breyta þvi svo mikið áður. Kunn-
ingjarnir eru að hlæja að mér, að ég skuli
ætla að fara með fjölskylduna inn i ekki
stærra húsnæði. Þarna hafa þó áður fyrr
búið ellefu-tólf manns, og ég efazt um, að
þeim hafi þótt þröngt, þvi að hjartarúmið
var nóg. Það er ekki nógu oft hugsað út i
það.
Fjölbreytilegt
fyrirtæki
— Já, þetta getur farið að kallast fyrir-
tæki hjá mér. Ég keytpti Veghúsin i ágúst
1972 og flutti inn. Fyrst hafði ég meðferðis
trésmiðavélar, sem ég var nýbúinn að
kaupa, málaradollur og nokkra pensla.
Það var ekkert alltof mikið að gera fyrst.
Ég þarf nefnilega að hafa svo mikið að
gera, að ég sjái ekki fram úr þvi. Þá liður
mér vel. En það komu margir. Það þurfti
viða að ditta að. Ég byrjaði á gömlum
húsgögnum, svo fóru að koma skilti. Þá
rak skiltagerðina og silkiprentið upp á
fjörur minar. Nú, talsverður timi i fyrra-
vor fór i að búa til landvættina hans Helga
S. Það var rosaleg vinna, en ekki datt mér
i hug annað en reyna að leysa hana pf
hendi.Þaðernefnilega það, sem gefurlif-
inu gildi, að fá eitthvað nýtt til að glima
við. Ég smiðaði mót eftir teikningum
Helga og sneið plast inn i þau og smurði
siðan plastið út i mótið með epoxy-
kvartsi. Þegar það harðnar, verður þaö
alveg eitilhart. Það var þungt aö roga
þessu niður að stöng. En það verður lik-
lega þyngra að setja Islandskortið upp á
barnaskólann. Þetta er 28 fermetra kort,
steinsteypt og á að koma á gaflinn á skól-
anum, nokkur stykki, sem ég á eftir að
pússa og mála. En það kemst upp á sinum
tima. Silkiprentið er skemmtilegast. Ég
fékk félaga minn og vin, Helga Kristins-
son, til að kenna mér og aðstoða við það.
Við prentuðum tússmynd eftir Helga mág
minn fyrir jólin. Ég held, að hún hafi
heppnazt bara vel, nóg er hún eftirsótt. Þá
kom silkiprentið að góðum notum við gerð
umferðarskilta og gatnamerkinga, eins
og götunum fjölgar svo að segja dagléga
hérna i bænum!
Landráðamaður
fyrir leiklistaráhuga
— Ég hef alltaf haft yndi af að leika, en
þetta hefur dofnað með árunum. Reynsl-
an hefur kennt manni svo margt. Ég hef
umgengizt marga, lært að vara mig á
fólki, — en ég sé svo sem ekki eftir timan-
um, sem i þetta hefur farið, þó mér hafi
ekki alltaf verið þakkað. Ég var kallaður
landráðamaður hérna i Keflavik, af þvi að
ég hafði minar skoðanir á þvi, á hvern
hátt vegur leiklistarinnar hér yrði sem
mestur. Við stofnuðum Njarðvikurleik-
húsið nokkrir ungir Suðurnesjamenn
hérna um árið. Ég hef nefnilega aldrei
getað sætt mig við hreppariginn i þessum
málum. Þannig var, að Stapi bauð upp á
alla hugsanlega aðstoð við uppsetningu
leiksýninga, og áttu Ungmennafélagið og
kvenfélagið að vera bakhjarlinn. Þá var
Ungó gamla eina leikhúsið i Keflavik, og
aðstaða engin. Ég stakk upp á, að við fær-
um inn i Stapa. Þetta máttu keflviskir
leikarar ekki heyra nefnt, ég var sakaður
um landráð. En við fórum nokkur inn eft-
ir. Helgi Skúlason var ráðinn leikstjori og
við settum upp Allra meina bót. Þaö gekk
fint. Svo réðumst við i að setja upp A valdi
óttans. Það gekk sjö sinnum og við feng-
um 500 manns á þær sýningar. Þaö þætti
Þetta er merki fyrirtækisins, málað á farkostinn. A myndinni
sést greinilega litrík svunta forstjórans.
8