Heimilistíminn - 14.03.1974, Blaðsíða 10

víst gott núna, en við þoldum ekki tapið og
gáfumst upp. Ég hef svo sem smiðað og
málað fyrir Leikfélag Keflavikur siðan,
og svo setti ég upp Kjarnorku og kven-
hylli, sem fariö var með til Færeyja. En
siðan er margt breytt, og ætli þessum
kafla sé ekki lokið.
Leiklist og
terpentinubrúsi
— Það var viða reglulega skemmtilegt
að starfa Uti á landi. Bezt fannst mér að
vinna með Litla leikklUbbnum á tsafirði
og með Ungmennafélaginu Drang i Vik.
Ég hef alveg sérstakt dálæti á Jónasi
Arnasyni og set upp Táp og fjör og Koppa-
lognið, hvar sem ég hef þvi við komið.
Litli leikklUbburinn fór með Táp og fjör til
Sviþjóðar. Það var fin sýning og stórkost-
leg ferð. En það er margs skemmtilegs að
minnast frá uppsetningunum Uti á landi.
Huröarskreyting eftir Sævar, innan á
hurö i setustofu. Um litina er þaö aö
segja, að mest ber á svörtu, en dáiitiö er
um grátt og rautt og einnig blátt og eitt
hvað gult, að okkur minnir, en þaö sakar
ekki að geta þess, að myndin er
upphleypt, og þegar myndin var tekin var
rétti hurðarhúnninn I stil ekki kominn á
sinn stað.
Ég var fenginn til Hvammstanga til að
setja upp Táp og fjör með krökkunum i
Barnaskólanum þar, og ég þurfti að hafa
tjöldin við þeirra hæfi, ekki ýkja há i loft-
inu. En frammistaðan og sýningin voru
stórfin. Eða þá i Reykjaskóla...
En sem sagt, ég er hættur, ætli það ekki.
Og i þvi sambandi get ég sem málara-
meistari ekki sagt annað en þetta:
Tómum terpentinubrúsa stillir maður
ekki upp i hillu. Maður hendir honum i
ruslið og fær sér annan nýjan — eða að
minnsta kosti lætur hann á afvikinn stað
og biður eftir áfyllingu.
Hin sanna
lifsgæfa
— Það er vissulega gæfa min i lifinu að
hafa fengið að gera það, sem ég hef helzt
viljað, eða, eins og sumir kalla það, fá að
gera leikinn að starfi. En það er annað,
sem er miklu þyngra á metunum i sam-
bandi við lifsgæfuna, og það er það, að ég
eignaðist góða konu, karlinn minn. Ég var
nefnilega svo heppinn að kvænast gáfuð-
ustu og beztu konunni, sem ég hef kynnzt.
Ég geri mér ljóst, að ég hef eytt alltof
miklum tima i starfið til að geta sinnt
görpunum minum, eins og skyldi, en þá
eyðu hefur hUn fyllt upp, og miklu meira
en það, þratt fyrir störf sin i tónlistarskól-
anum og annars staðar. Án góðrar konu
er maður ekki svo ýkja mikið, skal ég
segja þér.
VIÐ SKELLTUM VeghUsabUanda upp á
Framhald á bls. 40
Hérna gekk fataskápur inn I setustofuna, og þá var bara „hlaöinn steinveggur” utan
um skápinn. Það er hins vegar framleiösluleyndarmál Sævars úr hverju „grjótiö” er,
en öllum er leyfilegt að geta sér til um það.
10