Heimilistíminn - 14.03.1974, Blaðsíða 41

ætluðu að fá nýtt barn. Jóni þótti mamma
hundleiðinleg.
— Pabbi er hættur að klappa mér, þegar
hann fer i vinnuna, sagði hann við ömmu. Hann
klappar á magann á henni mömmu og segir:
Vertu nú góð i dag, litla lús. Amma hafði aldrei
heyrt neitt jafnhræðilegt.
— Hvað ertu að segja? spurði amma
hneyksluð. Kallar hann mömmu þina litla lús á
hverjum einasta morgni?
— Nei, sagði Jón, sannleikanum samkvæmt.
En hann kallar barnið i maganum hennar
það.
— Hvers vegna? sagði amma, og nú munaði
minnstu að það liði yfir hana aftur, þvi að
amma er svo yfirliðagjörn.
— Ég veit það bara ekki, svaraði Jón. En ég
held, að þau ætli að skira barnið Lúsindu, ef
það verður stelpa, og Lúsifer, ef það verður
strákur. Og þá steinleið yfir ömmu. Lúsifer er
nefnilega annað orð yfir ljóta karlinn, þó að
það merki eiginlega Ijósberinn,
Jón var heljar lengi að fá ömmu til að rakna
við i þetta skipti. Honum fannst svolitið leiðin-
legt að vera alltaf að segja henni leiðinda-
fréttir. Amma var máttlaus, þegar hún
vaknaði. Hún þurfti að fara inn til sin og leggja
sig, og Jón átti að vera mjög góður á meðan.
Hann átti að svara i simann og segja, að amma
væri lasin, og hann átti að fara til dyra og
segja, að amma liefði lagt sig. Amma átti vist
von á konu i heimsókn. Það var alltaf einhver
að heimsækja hana ömmu. Ef það var ekki
Jón, þá voru það kerlingar. Jón kallaði allar
konur kerlingar, og mömmu sina lika. Ég held
lielzt, að Jón hefði kallað nýfædda stelpu
kerlingu og nýfæddan strák karl. Svona var
hann Jón nú einu sinni.
Jón sat hinn rólegasti og var að lesa mynda-
blöð (þvi að amma kaupir alltaf myndablöð
handa Jóni. Henni finnst svo skemmtilegt,
þegar hann þegir, og það gerir hann venjulega,
ef hann hefur eitthvað að skoða), þegar siminn
hringdi. Það var pabbi.
— Er amma ekki heima? spurði hann. Þú
^kalt sækja hana strax. — Nei, hún er ekki
heima, svaraði Jón, sem hugsaði aðeins um
það eitt, að amma væri ekki heima, ef einhver
hringdi, bara ef einhver kæmi.
— Skildi hún þig einan eftir? spurði pabbi, og
var nú svolitið áhyggjufullur.
— Já, hún gerir það stundum, sagði Jón.
— Jæja, þá skaltu segja henni að senda þig
heim, þegar hún kemur. Mamma er búin að
eignast litið barn. Agnarlitla stelpunóru. Pabbi
gat ekki sagt meira, þvi að Jón skellti sim-
anum á. Hann stökk upp stigann eins og elding
og hrópaði á ömmu. Amma kom auðvitað
hlaupandi fram úr herberginu sinu.
— Hvað er að þér, barn? sagði hún áviíandi.
Sagði ég þér ekki að hafa hljótt, meðan ég væri
að jafna mig?
— Já, en amma, hvernig heldurðu að ég geti
það? hrópaði Jón. Ég verð að fara heim. Ég
verð að komast strax heim. Ég er orðinn pabbi,
ainma.!
— Hvaða vitleysa, Jón minn, sagði amma
hans. Þú ert orðinn bróðir.
— Áttu við, að pabbi sé pabbi hennar litlu
stelpu lika? spurði Jón steinhissa. Það finnst
mér ranglátt. Það var ég, sem stakk upp á
henni og mér finnst, að ég eigi að fá að vera
pabbi hennar. Pabbi fékk að vera pabbi minn,
og það er alveg nóg fyrir hann. Jóni fannst
þetta svo ranglátt, að minnstu munaði að hann
beygöi af. Amma sá, hvernig Jóni leið, og hún
tyllti sér i tröppuna hjá honum og strauk
honum um kollinn.
— Jú, sjáðu nú til Jón minn, sagði amma
bliðlega. Þú færð að vera bróðir hennar litlu
41