Heimilistíminn - 14.03.1974, Blaðsíða 42

systur þinnar, og það er alveg jafngott og að
vera pabbi. Kannski betra. Hugsaðu þér nú
bara, hvað þú átt gott. Pabbi þarf að vera að
heiman i vinnunni allan daginn, en þú þarft
aöeins að skreppa i skólann. Svo ertu heima
allan daginn og getur hjálpað mömmu að
hugsa um litlu systur. Þú færð kannski að baða
hana og hjálpa mömmu að hugga hana, þegar
hún grætur. Þú getur lika leikið við hana,
þegar hún er vakandi.
— Þá hýrnaði heldur en ekki yfir Jóni litla.
Hann reimaði á sig strigaskónu og stökk af
stað, en hann mundi þó eftir að kyssa ömmu i
kveðjuskyni.
— Segðu mömmu, að ég komi á eftir, þegar
hún er búin að jafna sig betur, sagði amma.
— Jón hljóp og hljóp eftir allri götunni og
rétt náði i strætisvagninn. Skelfing var þessi
vagn lengi að silast heim til hans Jóns! Það
voru bara rauð Ijós á götuvitunum alla leiðina!
Svona er það lika alltaf, þegar verið er að flýta
sér.
Það var ekki langt frá biðstöðinni heim til
Jóns, en hann hljóp samt eins og fætur toguðu.
Hann stökk upp allan stigann og tók tvær
tröppur i hverju spori, enda var hann laf-
móður, þegar hann kom að dyrunum og hringdi
og hringdi. Pabbi kom til dyra.
— Uss, uss, sagði pabbi. Þú mátt ekki hafa
svona hátt. Litla systir sefur.
Þá blöskraði Jóni alveg. Að hugsa sér að
vera nýkominn i þennan heim. þar sem var svo
margt fallegt að sjá, og fara strax að sofa! Já,
það var nú ekki ofsögunum sagt af þessum
stelpum. Pabbi skipaði Jóni að þvo sér, og það
var alveg sama þó að Jón reyndi að hvisla þvi
að honum, að hann hefði verið nýbúinn að þvo
sér hjá henni ömmu. Þvo sér skyldi hann, og
þvó sér varð hann. Svo var ekki meira um það
að segja.
— Loksins fékk Jón, hvitþveginn og dálitið
rauður um eyrun, að læðast inn i svefn-
herbergi. Þar lá mamma i rúminu i bleikum
náttkjól með blúndum á, og brosti eitthvað svo
sæl og ánægð. Við hliðina á rúminu hennar
mömmu var vagga. Vaggan var stór, og það
var tjald i kringum hana með blúndum og
pifum, og annað tjald hékk yfir henni á eins
konar himni. Jón gekk að vöggunni og gægðist i
hana. Undir hvitri sæng með milliverki i, og á
litlum blúnduskreyttum kodda, lá agnarlitið
krili með mikið kolsvart hár.
,,Er þetta nú allt og sumt?”, hugsaði Jón
fyrst, og varð fyrir dálitlum vonbrigðum, þvi
42
að hann hafði haldið, að litla systir væri jafn-
stór og hann og gæti strax komið út að leika
sér. Hann var næstum því búinn að segja þetta
við pabba sinn og mömmu, og þá hefðu þau nú
orðið fyrir vonbrigðum, en um leið opnaði litla
systir augun sin, svo stór og dimmblá, og Jóni
fannst hún horfa beint á sig. Svo fóru bros-
viprur um munnvikin á henni. Jón varð yfir sig
hrifinn.
— En hvað hún er falleg! hrópaði Jón upp
yfir sig. Hún er bara alveg eins og ég!
Þá hlógu þau bæði, pabbi og mamma. Jón
vissi nefnilega ekki, að litil, nýfædd börn geta
ekki séð eins og við, og því hélt hann, að litla
systir hefði orðið hrifin af sér. Hann hélt hún
hefði verið að brosa, þegar hún var bara að
gretta sig af magaverkjum. En það voru nú
fleiri en Jón, sem voru dálitið heimskir. Pabbi
hélt þvi til dæmis fram, að litla systir hefði
verið farin að brosa þriggja daga gömul og
skellihlæja vikugömul. Bæði pabbar og litlir
bræður geta verið hálfheimskir stundum.
Litla systir var annars óvenjugóð og þæg.
Hún var aldrei óþekk eða óvær á nóttunni, og
brosmild og glöð á morgnana. Hún var lika að
borða, og það var vist ástæðan fyrir þvi, hvað
hún var fljót að stækka. Einn daginn gat hún
velt sér á magann á teppinu sinu i stofunni, og
skömmu seinna fór hún upp á hnén og fór að
skriða. Þá kunni hún lika að segja mamma,
babba og nonna, og það fannst Jóni skemmti-
legt. Jón hafði nefnilega lært öðruvisi að tala
en litla systir. Honum þótti svo gott að borða
eins og þið munið kannski, og þvi sagði hann
fyrst mamma, svo pabbi og næstu orðin hans
voru vikki og tödd. Ég er ekkert hissa á þvi, þó
að þið skiljið þessi orð ekki, en hugsið ykkur nú
litinn mathák, sem sifellt vill meira. Hann vill
fá vikki eða fisk og tödd eða kjöt. Þá skiljið þið
það, eöa er svo ekki?
Litla systir talaði svo skýrt. Hún tafsaði ekki
eins og Jón hafði gert, þegar hann var lítill, en
það var nú kannski vegna þess, að mamma
hafði talað tæpitungu við Jón, þegar hann var
litill, og það á maður aldrei að gera við litil
börn.
Þegar litla systir gat loksins staðið ein upp i
rúminu sinu, var Jón einn heima hjá henni.
Mamma hafði hlaupið út i búð. Jón varð svo
hrifinn, að hann klappaði saman lófunum og
sagði: —Húrra! Litla systir varð ósköp montin.
Henni fannst hún vera drottningin á heimilinu.
Hún varö svo hrifin, að hún sleppti stönginni,
sem hún hafði haldið i, og skall beint niður á