Heimilistíminn - 14.03.1974, Blaðsíða 43

það er fátt sem ég veit ekki um þær skepnur. Auk
þess ræktum við hveiti og hafra og höfum talsvert
af nautgripum. Landareignin Burnettiaer um það
bil tutugu þúsund ekrur.
Þetta var athyglisvert. Janet reyndi að ímynda
sér svo stórt landssvæði — og það í eigu eins manns.
Hvað með þig? Hann skipti snarlega um um-
ræðuef ni. — Þú lítur út fyrir aðeiga heimili hér.
— Ég sagði að ég byggi hérna. Hún lagði slíka
áherzlu á orðið byggi, að hann leit rannsakandi á
hana. — Ég leigi herbergi....
— Ein? Hann setti upp undrunarsvip.
— Já. Janet kinkaði killi. Foreldrar mínir
fórust í einu af þessum hræðilegu umferðarslysum
ög ég var einbirni. Hún starði beint fram undan sér
og kingdi ákaft.
— Veslingurinn! Það var innileg meðaumkun í
rödd hans.
— Ég hef það áhætt, f lýtti hún sér að segjai boru-
brött. — Ég á marga vini og Betty...
— Er það kannske hin unga stúlkan í Mávakaff i?
Hún sem kallar alla ,ielskuna" Janet kinkaði killi
og gat ekki annað en brosað að vandlætingarsvip
hans. — Mér finnst ekkert gaan að láta ókunnuga
kalla mig „elskuna". Hann nam staðar og leit í
kring um sig. — Þá erum við komin aftur að Máva-
kaff i.
— Og tími til kominn fyrir mig að fara inn. Hún
leit á úrið, sem móðir hennar hafði átt. 7 Frú
James, sú sem á kaffihúsið, vill að við séum stund-
vísar. Þakka þér kærlega fyrir skemmtunina og ef
við sjáumst ekki aftur , þá óska ég þér góðrar ferð-
ar heim. Vonandi batnar líka veðrið, svo allar
minningarnar héðan verði ekki leiðinlegar.
Þegar Neil Stonaham var aftur orðinn einn, leit
hann niður götuna, i átt að sjónum, sem sást ekki
fyrir þoku og rigningu. Hann hrukkaði ennið. Það
var vísf ekki um annað að ræða en fara aftur til
Herragarðsins, ekki gat hann reikað um göturnar
að eilífu, Hann var innilega þakklátur fyrir að
hverfa innan skamms héðan, heim til alls þess sem
honum þótti vænt um og líf hans snerist um. Þar
varengin Phoebe frænsk, sem talaði í belg og biðu
og sagði með rödd sem þoldi engin mótmæli: „Nei,
Neil, ég hef hugsað mér, að við gerum dálítið annað
í dag" eða „Neil, ég hef boðið kunningjum í kvöld-
mat og vil að þú verðir skemmtilegur. Þau eiga svo
laglega dóttur...."
Þar af komu einmitt öll vandræðin, hugsaði hann
og var þungt í skapi á göngunni. Phoebe frænska
virtist enga þekkja, sem ekki áttu „svo laglegar
dætur" og í hverri þeirra sá hún tilvonandi brúði
hans. Líklega var það honum sjálf um að kenna, þar
sem hann hafði eitt kvöldið sagt hlægjandi, að mál
væri komið til að fara að gifta sig. Þá hafði frænka
sagt, að það væri heitasta ósk henar, að hann tæki
með sér enska brúði heim, eins og elskulegur f aðir
hans hefði gert á sínum tíma. Hún sagði líka, að
hann væri mjög eftirsóknarverður sem mannsef ni,
ætti stórt og fallegt heimili, í landi þar sem lofts-
lagið væri dásalegt, hann ætti peninga og viður-
kenndi, að engin stúlka bii hans heima. Þess vegna
notaði hún líka hvert tækifæri til að kynna dætur
vina sinna fyrir honum og alltaf neitaði hann hann
á bíta á krókinn. Nokkrum sinnum hafði hann verið
hreint og beint ókurteis, en frænka hafði þá bara
sagt: ,, Ég er hrædd um að þessir Ástralir séu svona
vinan. En þeir eru sérstæðir og mjög aðlaðandi,
ekki satt?"
Hann hafði látið í Ijósi ósk um að ferðast um Eng-
land og sjá sem allra flest, á þeirri forsendu, að
hann kæmi ekki aftur þangað næstu árin. l rauninni
gerði hann þetta til að sleppa undan frænku sinni.
En oftast hafði frænkan þó komið því þannig fyrir,
að hún f ór með. Afsakanirnar voru óteljandi. Ýmist
þarfnaðist hún þess sjálf að taka sér frí, eða þá að
hún vissi betur en hann, hvað hann ætti að skoða.
Hún hafði alltaf þúsund ástæður til að elta hann um
allt. Loks fannst honum hann hata hana og hann
brosti meðsjálfum sér, er hann hugsaði um svipinn
sem kom á andlif hennar, þegar hann sagðist ætla
að fara heim fyrr en ákveðið hafði verið í upphaf i.
Hann hafði treyst því að hún myndi ekki bjóðast til
að f ylgja honum til Ástralíu og það hefði hún heldur
ekki gert.
Það var erfitt að ímynda sér Benjamín frædna
sem einkabróður móðurhans Þau voru svo ólík sem
dagur og nótt. Hún hafði verið svo glaðlynd og kát,
en frændi var svo hæglátur og þögull. En þrjátíu ár
voru langur tími, ef til vill hafði Benjamín frændi
verið öðruvisi, þegar systir hans yfirgaf England
með Ástralíumanni, sem hún hafði þekkt nákvæm-
lega einn mánuð. Það var enginn vandi að ímynda
sér að þetta breytti hvaða manneskju sem var, að
búa með Phoebe frænku árum saman.
Herragarðurinn var stórt steinhús, ekki langt f rá
miðbænum og hann gekk áleiðis þangað, hægt og
treglega. Honum leið eins og strák, sem veit, að
hann fær skammir f yrir að f ara út upp á eigin spýt-
ur. Við þá tilhugsun, rétti hann snögglega úr ser.
Hann var ekki strákur og hann vildi engar skamm-
ir. Hann var tuttugu og átta ára, sinn eigin húsbóndi
43
/