Heimilistíminn - 20.03.1975, Blaðsíða 6

Tveimur árum siðar var enn samband
þeirra á milli, og þegar Wagner samdi
forleikinn að Valkyrjunni, skrifaði hann
bókstafina á handritið. Frú
Wesendonck hélt þvi siðar fram, að þessir
bókstafir væru upphafsstafir þýzku orð-
anna, sem þýddu „blessuð veri Mat-
hilde”. Skömmu siðar kom hann til henn-
ar með Tristan i fullgerðu ljóði.
Ungur eiginmaður Mathilde var af-
brýðisamur, en hann reyndi að dylja það
vegna konu sinnar og Wagner gerði alveg
ófeiminn heimili þeirra að sinu. Hins veg-
ar tókst Mathilde að teija mann sinn á að
kaupa handa honum litið hús i grenndinni.
Minna var fokreið og skammaði Mat-
hilde og lýsti henni siðar sem „heimskri
og hrokafullri”. Wagner skrifaði örvænt-
ingarfullt bréf til Liszt: — Þú verður að
koma og hjálpa mér, ég er i óskaplegum
vanda. Mikil átök áttu sér stað milli
Wagners og Minnu, en Mathilde hélt þvi
stöðugt fram, að hún hefði alltaf sagt
manni sinum Otto, allt.
Loks áhyggjulaus
Eigingirni Wagners var svo takmarka-
laus, að hann taldi blátt áfram, að Minna
og Otto ættu að hypja sig, vegna þess að
návist Mathilde væri honum nauðsyn
vegna starfsins. Loks hélt Wagner til Fen-
eyja og Minna til vina sinna i Dresden.
Bréf Wagners til Minnu komu óopnuð til
baka. Siðar kom hún til hans i Paris, en
ekki batnaði samband þeirra.
Dóttir Liszts, Cosima, var nú orðin full-
orðin og nýlega gift Hans von Búlow, ungu
tónskáldi og hljómsveitarstjóra. A brúð-
kaupsferð þeirra las Wagner upp textann
af Tristan og Isolde og bað Hans að út-
setja tónlistina fyrir pianó. Enn einu sinni
komst Wagner upp á milli ungra hjóna.
En þá gerðist skyndilega kraftaverk
fyrir Wagner, atburður, sem skapaði
grundvöllinn að tónlistarhátiðinni i Bay-
ruth. Konungurinn af Bayern lézt og við
tók sonur hans, Lúdwig II, einkennilegur,
tilfinninganæmur og viðkvæmur ungur
maður. Arið 1870 sendi hann út menn til að
„finna” Wagner, þvi hann dáði tónlist
hans mjög. Wagner fór til Munchen og lif
hans tók slikum breytingum, að hann
hefði aldrei getað imyndað sér það.
Hann skrifaði vinum sinum og sagði, að
konungurinn hefði tekið að sér að birta
verk hans heiminum, einmitt á þann hátt,
sem Wagner sjálfur óskaði og auk þess
vernda höfundinn fyrir öllum erfiöleikum
og áhyggjum.
Jafnskjótt og þetta var ákveöið, sendi
Wagner eftir — ekki Minnu — heldur Hans
von Bulow og konu hans. Það átti að sýna
óperurnar i Munchen og Wagner þarfnað-
ist Hans von Bulow við undirbúninginn og
hljómsveitarstjórnina.
Ósennilegt var að Hans von Bulow hafi
þá gert sér grein fyrir að kona hans og
Wagner voru orðin ástfangin hvort af
öðru, þvi hann sendi Cosimu og tvær ung-
ingar eins og: — Ef Richard missir móð-
inn, hefur heimurinn misst snilling. Hún
fór með honum til Dresden og Parisar,
þar sem hann leitaði framleiðanda, sem
vildi styðja hann og hjálpa honum áfram.
Við einn vina sinna sagði hann: — I Paris
leið okkur hræðilega og án hjálpar Meyer-
beers hefðum við liklega svelt... En
Minna hélt ennþá, eins og hann raunar
siálfur, að hann væri listamaður, sem
yröi að fylgja leiðarljósi sinu alla leið.
Hann sagði við hana. — Þú verður að
veita mér frið, taktu mig eins og ég er!
Það var loks i Dresden, að hann byrjaði
að skapa sér nafn. 1 sjö ár fékk hann frið-
inn, sem hann krafðist, þótt stjórnmála-
störf tækju mikið af tima hans. Minna var
mjög mótfallin þátttöku hans i stjórn-
málum, henni fannst hann fjarlægjast list
sina — og hana sjálfa. Hann skrifaði nú
prósa i stað tónlistar og að lokum fór svo
að hann var rekinn frá Dresden, einmitt
vegna stjórnmálavafsturs sins.
Það sem loks varð til þess að Minna og
Wagner slitu alveg samvistir var frú
Wesendonck, sem hann hitti i febrúar
1852. Sá rómantisiki atburður hafði geysi-
mikla þýðingu fyrir Wagner sem tón-
skáld.
Hún var hugfangin af snilli Wagners og
einnig af óhamingju hans, sem hún kenndi
skilningsleysi eiginkonunnar um.
Astir Cosimu og Richards Wagner entust, þar tii dauöinn aöskildi þau.
6