Heimilistíminn - 20.03.1975, Blaðsíða 14

Þar tók hún lyftuna upp á veitingahæð-
ina og setti Mike i barnastólinn, sem
stjóm fyrirtækisins hafði af skynsemi
þama handa fólki með litil börn. Hún
rannsakaði matseðilinn vandlega og
pantaði drykk handa sjálfri sér og
appelsinusafa handa Mike. Um leið og
hún stakk servitettu undir hökuna á hon-
um, heyrði hún nafnið sitt nefnt.
— Angela, hvenær tókst þú upp á þvi að
borða úti? Með ilmvatnsský umhverfis
sig og minkaslá um hernaðnar, lét Jean
Henderson fallast niður á stól við borðið.
Magurt andlitið var með áhyggjusvip og
hendurnar lagði hún á dúkinn, þannig að
glitrandi hringarnir blöstu við.
— Halló, svaraði Angela brosandi. —
Ég hefði mátt vita, að einhver kæmi auga
á mig. j
— Þaðerengin synd að borða úti, sagði
Jean. — en það veit sá sem allt veit, að þú
gerir það ekki oft.
— Ég á tvö börn, svaraði Angela.
— Já, en ég á eitt og mann, sem er svo
erfiður, að hann er á við tvö til viðbótar.
Jean bauð Angelu sigarettu og kveikti i
annarri handa sjálfri sér. Þær höfðu unnið
á sömu skrifstofu, áður en þær giftu sig og
það og hitt, að þær bjuggu i sama bæ, var
hið eina, sem þær áttu sameiginlegt. Samt
leiö Jean vel I félagsskap Angelu. Greini-
leg peningavandræði hennar voru and-
stæða við ástæður Jean sjálfrar og það
var notalegt að hafa einhvern, sem öfund-
aði mann. Hún sá að Angela leit á minka-
sláið og sagði snöggt: — Gjöf frá David.
Notalegt, ekki satt?
— Stórkostlegt! Angela brosti. Hún sá
hvemig Jean renndi augunum yfir buxna-
dragtina hennar, áður en hún leit niður á
borðiö, óræðum svip. Þótt henni væri það
þvert um geð, leið Angelu ekki sem bezt. 1
návist Jean fannst henni hún alltaf vera
bláfátæk og var óánægð með að hafa hitt
hana. Henni hafði liöið svo vel og verið
svo ánægð, með drykkinn, hárkolluna og
allt. Nú var hún aftur orðin utanveltu og
án þess að hugsa sig um, sagði hún: —
Það er afmælið mitt i dag.
Jean glennti upp augun. — En gaman.
Hvað gaf Jimmy þér?
— Hann... Angela fann að hún roðnaði
og hefði getað sparkað i sjálfa sig. — Ég
veit það ekki ennþá, hann gefur mér það i
kvöld.
Jean setti upp hneykslissvip. Það er
leiöinlegt fyrir þig. Ég heimta alltaf gjöf-
ina min um leið og ég vakna. David kem-
ur þvi alltaf fyrir þannig, að við borðum
hádegismat ibænum á afmælinu minu og
svo verzla ég siðdegis, áöur en við borðum
kvöldverð á notalegum stað og förum svo
að dansa á eftir.
— Það er skemmtilegt, sagði Angela og
þurrkaöi appelsinusafa ef miklum móði
framan úr Mike. Kæruleysislega sagði
hún: — Já, við gerum venjulega eitthvað
til tilbreytingar, en það verður vist ekkert
i ár. Þú veizt hvernig þetta er...
— En það er einmitt með þvi, sem
vesöldin hefst, mótmælti Jean. — Það er
upphafið á endinum. Trúðu mér,
ég læt David aldrei lita á mig sem
sjálfsagðan hlut. Hann er jafn hugsunar-
samur eftir niu ára hjónaband og það er
bara af þvi hann veit, hvers virði ég er. Þú
ert skynsöm, ertu ekki sammála?
Angela svaraði ekki. Hún var niður-
dregin og svolitið hrædd.
— Heyrðu, sagði Jean. — Getið þið ekki
litið inn i kvöld og fengið ykkur i glas? Þú
hlýtur að fá barnfóstru? Eitthvað verðið
þið að gera.
— Ja, ég... byrjaði Angela en þagnaði
svo. Mike hafði náð i saltstaukinn og hún
færði hann ósjálfrátt út fyrir seilingu,
áöur en hún hélt áfram.: — Þakka þér
fyrir Jean, ég vil það gjarnan.
Komið snemma svona um áttaleitið
þá getum við átt langt og notalegt kvöld.
Jean var skyndilega i sólskinsskapi: —
Við erum búin að ryðja dagstofuna til að
koma flyglinum fyrir. Hann er dásamleg-
ur.
— Gott, sagði Angela og hjartað seig.
Hún minntist siðustu heimsóknar sinnar
til Jean. í það skiptið hafði hún þurft að
dást að fötunum hennar, gluggatjöldun-
um, og nýju eldhúsinnréttingunni.
Eins og i blindni gekk hún heim með
Mike. t hverju i ósköpunum átti hún að
vera? Hún var viss um að kvöldið yrði
misheppnað. Þetta hafði ég fyrir að geta
ekki haldið mér saman, sagði hún gröm
við sjálfa sig.
Hún hringdi til Jims á skrifstofuna og
sagði honum það. — Uff, nei. Hún er
hræðileg manneskjua. Þú ert alltaf miður
þin 1 margar vikur eftir heimsókn til
hennar. Hún hefur alltof mikinn tima og
peninga.
— David á alltaf fullt hús af bjór, sagði
Angela og reyndi að gera heimsóknina
freistandi.
— Ég get keypt bjórinn minn sjálfur,
sagði Jim úrillur, — en ef þetta er ákveð-
ið, þá er það ákveðið.
— Ég lofaði að við kæmum um áttaleyt-
ið. Hún lagði tólið á og horfði reið á sim-
ann. Hann hefði þó getað munað eftir deg-
inum. Ekki að það skipti öllu máli, en það
gerði það samt! Bálvond hugsaði hún um
aöhann myndi aldrei neitt, sem hún sagði
eða gerði. Hún lyfti tólinu af aftur og
hringdi til Jean.
— Geturðu ekki sleppt þvi að segja
nokkuð um afmælisdaginn minn? Já, ég
veit að það er heimslulegt, en við viljum
vera ein um slika hluti... þú veist um
þessar asnalegu venjur, sem alltaf er
gripið til i litlum veizlum, þegar einhver á
afmæli. Hún heyrði sjálf, að hún var
öryggislaus og stamaði og sá næstum
fyrir sér efasemdabros Jean.
• — Allt i lagi, hann hefur sennilega
gleymt þvi og ég skal ekki minna hann á
það. Hann skal sannarlega fá að sjá eftir
þvi og ekki tækifæri til að bjarga sér á
slöustu stundu.
Jean var með á nótunum og sagði að
óhætt væri að treysta sér. Röddin var hlý-
leg, en með svolitlum meðaumkunartón.
Allt hefur farið úrskeiðis I dag, hugsaði
Angela og skellti tólinu á simann.
Börnin sváfu og barnfóstran horfði á
sjónvarpið, þegar Jim kom heim.
— Flýttu þér, sagði Angela óþolinmóð
meðan hann þvoði sér og hafði fataskipti.
Hann gleypti I sig matinn meðan hann
hneppti skyrtunni með annarri hendi og
var enn með siðasta bitann uppi i sér,
þegar hún dró hann út úr dyrunum.
David stóð og blandaði drykki, þegar
þau komu. — Til að hressa okkur upp,
sagöi hann og sparaði ekki ginið. Angela
dreypti á, gekk um stofuna og dáðist að
breytingunum.
— Mmmm, þetta var dýrt, sagði Jean
létt. — En til hvers eru peningar?
Jimmy var byrjaður á öðru glasi og sat
og spjallaði við David, sem honum likaði
vel við. Angela gaf þeim auga og velti
fyrir sér, hvernig Jim gat verið svona
rólegur, þegar hann vissi að David hafði
þrisvar sinnum hærri laun en hann, gekk I
betri fötum og átti konu sem var eins og
klippt út úr tiskublaði. Venjulega dáðist
hún að þessum eiginleika hans, en I kvöld
fór það I taugarnar á henni.
— Hefurðu séð hringinn minn? spurði
Jean Angelu. Hún rétti fram höndina og
gaut augunum til Jimmys til að fullivssa
sig um að hann heyrði til hennar. Hann
leit kurteislega á stðran, bláan steininn.
— Fallegur, sagði hann og bætti við i
viröingartón: — Hann hlýtur að hafa kost-
að eitthvað.
Jean virtist óörugg. Hún vissi aldrei
hvort Jimmy meinti það sem hann sagði,
eöa var að gera grin að henni. — David
gaf mér hann I afmælisgjöf, sagði hún. —
Hann getur verið hræðilega eyðslusamur
öðru hverju.
Angela leit skelfd upp, en Jean ýtti við
henni með fætinum, eins og hún gæfi með
þvi til kynna, að allt væri i lagi. Angela
kreppti höndina um glasið og sór að binda
endi á vináttu, sem alltaf hafði verið vafa-
söm.
—Það er af þvi þú ert svo aðlaðandi,
sagði Jimmy eins og hann væri að tala við
barn.
Hann er að gera grin að henni, hugsaði
Angela. Það er mátulegt á hana, eins og
hún lætur.
— Ég hélt, að ég hefði gefið þér pels i
afmælisgjöf, sagði David.
— Nei, það var á brúðkaupsafmælinu,
elskan, sagði Jean og rétti fram glasiö til
að fá meira i það. David fyllti það og
kyssti hana á hárið um leið og hann rétti
henni það
Angela var fokreið innra með sér og
lauk úr sinu glasi meö samanherpt augu.
Alltaf var það eitthvað svona, sem gerði
hana reiða, þvi hún vissi til hvers það var
14