Heimilistíminn - 18.09.1975, Blaðsíða 14
En það færðu s jálfur að heyra,
þegar þú kemur þangað, sagði
prófessor Kruiii.
— Já, einmitt, sagði Fern-
ando, sem vissi þetta vel, þvi
hann var töfrafroskur.
— Tilbúnir til brottfarar,
hrópaði prófessorinn. Hann
ýtti á tuttugu eða þrjátiu
takka og allt i einu tóku ljós að
blikka og allt var uppljómað
af rauðum, bláum og grænum
ljósum. Það tikkaði, flautaði
og ýldi i ótal apparötum inni i
fiskinum. Tómas gægðist út
um gluggann og sá, að diskur-
inn var kominn á fulla ferð
upp á við. Langt, langt fyrir
neðan sá hann húsið, sem
hann átti heima i. Hann sá
göturnar, sem voru eins og
mjó strik og þarna var garð-
urinn stóri, sem hann lék sér
stundum i. Tjörnin i garðinum
leit út eins og lítill pollur og
trén eins og steinseljuvendir.
Áður en Tómas vissi af, voru
þeir komnir svo langt, að jörð-
in leit út eins og litill bolti.
— Þetta gengur skinandi,
sagði prófessor Krulli og
Fernando tók undir það og
raulaði af ánægju.
— Nú verðum við að gæta
þess að koma ekki of nálægt
sólinni, sagði prófessorinn. —
Geturðu stýrt svolitið, á
meðan ég lit á himinkortið?
spurði hann Tómas.
— Ég— ég að stýra? Er það
i lagi? spurði Tómas.
— Já, já, svaraði prófessor-
inn.— Beygðu bara svolitið til
vinstri, þá er allt i lagi.
Tómas settist. En þarna var
ekkert stýri, heldur bara eitt-
hvað, sem liktist krananum
við vaskinn heima. Tómas
greip um það og sneri þvi að-
eins til vinstri. Hann fann, að
diskurinn beygði og þeir svifu
áfram i fallegum boga frá sól-
inni.
Nú tók diskurinn að nálgast
stjörnu, sem stækkaði öðum,
og Tómas kom auga á nokkra
svarta depla á henni, sem
hoppuðu og veifuðu. Harin
veifaði aftur og það gerðu
Fernando og Krulli lika.
— Þetta er stjarnan Hopp,
sagði Fernando. — Veiztu, af
hverju hún heitir það, Tómas?
— Já, það hlýtur að vera af
þvi allir eru alltaf hoppandi,
svaraði Tómas.
— Rétt, sagði prófessorinn,
sem var að vefja saman
himinkortið til að taka við
stjórninni aftur. — Nú förum
við bráðum að lenda á Snú,
sagði han. — Andartak, ég
þarf bara að ýta á tuttugu og
eitthvað takka, þannig að við
getum lent sjálfkrafa.
Tómas leit niður, en hann
hafði ekki búizt við, að þannig
væri umhorfs á Snú. Hann sá
stóra, græna skóga og stór
vötn. Þetta var alveg eins og i
frumskógi. Stórir pálmar og
mikið af grænum jurtum.
Nú fóru ljósin aftur að
blikka og suða og ýla i tækjun-
um, en allt i einu varð allt
hljótt aftur.
— Við erum lentir. Tómas.
.T 1' •»! WKt \ * * ws.'f&k
f "~l f 1 1 1 1 [0% » » 41
%
S í
\Zeom.Æ iÆ 'O*
h- ¥ i * 4r