Heimilistíminn - 18.09.1975, Blaðsíða 26

legur. Þegar Tina og Jóhannes voru kom-
in aftur Ut á götuna, sagði hann: — Þetta
er nú leiðinlegt fyrir hana.
— Það lagast, svaraði Tina og hélt eft-
irvæntingarfull áfram : — Hvað finnst þér
um lifnaðarhætti þeirra?
— Ja. það er óneitanlega svolitið frá-
brugðið þvi venjulega. En ég er farinn að
skilja meira og meira. Það er hagsýni i að
gifta sig ekki, heldur flytja bara saman.
Ef maður kann ekki við sig, er ekkert
annað en taka fötin sin og hverfa.
Tina andvarpaði ánægð. Henni hafði
ekki skjátlast. Jóhannes var námfús. En
þegar hún byrjaði að tala um klæðnað
hans, mætti hún mótstöðu.
— Það getur verið að þér finnist fötin
min og skyrtan eins og einkennisbúning-
ur, sagði hann. — Enég neyðist til að vera
svona klæddur. Ég get ekki verið i galla-
fötum við að selja lúxusbila. Og ég sé
fram á góða og örugga framtið, þrátt fyrir
fötin min.
Hann var svo hæðnislegur i málrómn-
um, að hún ákvað að fara heim til sin i
staðinn fyrir að fara með honum upp i
leiðinlegu ibúðina hans með borðinu og
stólunum fjórum.
Þegar hún kom heim, lá hún lengi og
velti fyrir sér ást sinni á Jóhannesi. Hann
var satt að segja vonlaus, já, meira að
segja starf hans var vonlaust. Allir vinir
hennar höfðu eitthvað öðruvisi fyrir
stafni. Bent skrifaði leikrit fyrir sjón-
varpið og fékk uppörvandi svör ásamt
neitununum. Jörgen ætlaði að setja á
stofn hljómplötufyrirtæki og Súsönnu
dreymdi um að verða ijósmyndafyrir-
sæta.
Hún vissi, að það þurfti mikla ást til að
sannfæra Jóhannes um að hann lifði lifinu
á rangan hátt. Þegar hún hafði sctið við
þögulan símann i tvo sólarhringa, hafði
hún loks safnað nægri ást til að hjálpa
honum.
Þegar hann opnaði dyrnar að ibúðinni,
virtist hann ekki hið minnsta hissa yfir að
sjá hana. Aldrei þessu vant var hann
jakkalaus og hún heyrði i einhverjum,
sem blistraði hátt og falskt i baðherberg-
inu.
— Britta er hérna i baði, sagði hann. —
Mér finnst.... hún er stórkostleg.
Tina deplaði augunum og skildi ekki
hvað var svona stórkostlegt við Brittu.
Hún var alveg einsog allar aðrar stúlkur i
gallabuxunum sinum og tréskónum með
ljósa hárið hangandi slétt niður bakið.
Blistrið þagnaði skyndilega og Britta
hrópaði: — Var einhver að koma?
— Bara Tina, svaraði Jóhannes.
„Bara Tina” Tina átti i erfiðleikum
með að kyngja og kallaði —- Halló!
Næsta stundarfjórðunginn var þögn i
baðherberginu. Jóhannes var farinn fram
I eldhús. Hann hellti upp á kaffi og kom
með smákökur.
Þá opnuðust baðherbergisdyrnar og
Tína glennti upp augun. Ef það hefði ekki
verið vegna raddarin.nar, hefði hún ekki
þekkt vinkonu sina.
26
Britta var i kjól og hælaháum skóm.
Hún hafði látið klippa sig og háriö féll
mjúklega um andlit hennar. Hún kyssti
Jóhannesá vangann og hann þrýsti henni
snöggt að sér.
— En hvað það var fallegt af þér að
lána mér baðherbergið, kvakaði Britta —
og var ekki einu sinni með tyggigúmmi
uppi i sér. Tina var orðlaus.
— Hvarer Jens? spurði hún með mestu
erfiðleikum, i von um aö það hefði viss á-
hrif á Brittu. En ekkert gerðist, þegar
vinkonan svaraði glaðlega, að það skipti
hana engu máli. Hún hefði verið orðin
dauðleið á honum.
— Auk þess á bráðum að fara að rifa
húsiö, sem ég bý i, sagði Britta — og þá á
ég ekkert heimili lengur.
Hún sneri sér við og leit á Jóhannes,
þegar hún hélt áfram: — Það er heppi-
legt, að maður skuli eiga vini, sem eiga
ibUð.
Tina leit liha á hann, en hann hafði ekki
augun af Brittu. Tina varð að viðurkenna,
að Britta i kjól, mittisgrönn og ávöl um
mjaðmirnar hlaut að hafa áhrif á vissa
karlmenn.
— Þú getur þó alltaf... byrjaði Jó-
hannes, en Tina greip snöggt fram i fyrir
honum. Hann var alltaf svo góður i sér og
myndi vafalaust stinga upp á þvi að Britta
settist að hjá honum.
— ÞU getur búið hjá mér, sagði Tina á-
kveðin. — Þangað til þú finnur eitthvað
annað.
— En það er bara eitt rúm i herberginu
þinu, mótmælti Britta. Tina hugsaði um,
að Jóhannes hefði að visu lika eitt rúm og
allt i einu varð henni blátt áfram illa við
vinkonu sina.
Þaðleið klukkustund, þar til Britta fór
loksins. Tina og Jóhannes sátu lengi þegj-
andi og hann leit ekki á hana, þegar hann
sagði nokkru seinna i hálfum hljóðum:
— Það væri kannski ekki svo galið....
— Hvað?
— Að Britta flytti hingað.
— Ertu orðinn vitlaus?
— Ég? Hvers vegna? Við ætlum að lifa
eins ogannað ungt fólk. Við ætlum ekki að
gifta okkur. Mér finnst hún stórkostleg.
— Stórkostleg. Tina bragðaði á orðinu,
en sagði ekki meira.
— Eða.... byrjaði hann.
— Eða hvað?
— Þú getur flutt hingað. ÞU getur mál-
að eftir jrinum eigin smekk. Ef þú verður
leið a mér, geturðu farið aftur.
Hún lagði handleggina um háls hans og
hvislaði: — Ég held frekar að ég vilji gift-
ast þér með borði og f jórum stólum og þvi
öllu.
Hjónavlgslan fór ekki fram hjá presti,
heldur borgardómara. Jóhannes hafði
keypt brúðarvöndinn og það var reyndar i
fyrsta skipti, sem karlmaður hafði gefið
Tinu blóm. Hún var i kjól og borgardóm-
aranum virtist geðjast vel að þvi' sem
hann sá.
Britta var með og hún hágrét. Henni
hafði verið Utveguð gömul ibUð i' öðru
gömlu húsi, sem stóð til að rifa siðar meir.
Þar gat hún lífgað upp að vild með máln-
ingu og ölkössum, meðan hUn léti sig
dreyma um borð og fjóra stóla og ibUð
með baðherbergi.
Móðir Tinu var hrærð, en faðir hennar
striddi henni: — Þið biðið vonandi með að
eignast börn. Ég hef þegar upplifað tvær
kynslóöir ungra kvenna og nU þarfnast ég
langrar hvildar, áður en sU þriðja kemur
með nýja duttlunga.
HVAÐ VEIZTU
1. Iivað hét fyrsti kjarnorkukafbátur-
inn?
2. Hvað er mustang?
3. Eftir hvern er hið fræga málvcrk
ópið?
4. Cr hvaöa fiski er rússneskur kavl-
ar?
5. Hvaöa ár er Gina Lollobrigida
fædd?
6. Var hiaupársdagur 29. febrúar 1940?
7. Fyrir hvað var Louis Braille
frægur?
8. Hvar er Eldland?
9. Hvort cr þyngra, einn lltri af köldu
vatni cða heitu?
10. Hvað eru margar Mósebækur I
bibllunni?
Hugsaðu þig vandlega sm — en svörin
er að finna á bls. 39.
— Gættu þin á miðsteininum. Hann
er laus.