Heimilistíminn - 18.09.1975, Blaðsíða 34

treysta þvi, að maður á að segja lögreglunni, ef
maður sér smyglara, svo hægt sé að taka hann.
Magnús svaraði ekki og allt í einu stóð Patti
upp og þaut niður að húsunum. Hundarnir tóku
að gelta i girðingunum og Magnús varð mátt-
laus i hnjánum. En Patti hélt áfram og hvarf
inn i einn skúrinn.
— Patti, Patti, hrópaði Magnús. — Komdu
hingað upp eins og skot!
En Patti heyrði ekkert núna og þá munaði
minnstu að Magnús reiddist. Hann mátti ekk-
ert vera að þvi að fara að leita að Patta. Hann
átti bráðum að vera kominn niður að höfninni
og bíða þar eftir Frans frænda og hvitum fiski-
báti og sigla siðan til Hænueyjar. En hann gat
ekki skilið Patta eftir þarna hjá hundunum og
það i þessari þoku. Þá rataði Patti kannske
aldrei heim aftur. Hann yrði að taka hann með
sér niður að höfninni, svo hann gæti farið til
ömmu sinnar, sem átti heima þar hjá og hún
mundi svo hjálpa honum heim. Eða þá að hann
yrði hjá henni, þar til þokunni létti.
Magnús stóð upp og fór hægt á eftir Patta.
Honum leið illa og var svolítið hræddur. En
svoleiðis var hann oft. Ef hann átti að vera al-
veg hreinskilinn, var hann bæði hræddur við
stóru strákana, ókunnugt fólk, stóra vörubila,
myrkrið á næturnar og fleira. Mamma og
pabbi sögðu að vísu, að ekkert breyttist þó það
dimmdi, en það leit samt öðruvisi út. Svo var
hann hræddur við hesta, sem hlupu áfram og
voru kannske að hugsa um allt annað og gátu
stigið óvart upp á gangstéttina, þegar maður
var þar og þá yrði ekkert eftir af manni nema
blaut klessa. Það hafði aldrei komið fyrir, að
hestur hefði stigið ofan á Magnús og eini hest-
urinn, sem hann þekkti eitthvað, var Lotta
gamla og hún var svo góð, að aldrei dytti henni
í hug að stiga ofan á neinn. En þar með var
ekki sagt, að allir hestar væru jafn varkárir.
Stórir hundar gátu lika verið hættulegir. Og
litlir hundar lika þvi þeir hlupu á eftir manni og
geltu og urruðu. Svo gat maður hitt stóra
stráka og stelpur, sem maður þekkti ekki og
horfðu á mann, þegar maður gekk framhjá og
það var aldrei að vita, hvað þau hugsuðu.
Magnús reyndi alltaf að gera sig litinn, ganga
fallega og fara varlega framhjá, svo þau tækju
ekki eftir honum, en stundum greip einhver
svona strákur i hann og spurði:
— Heyrðu góurinn, hvert ert þú eiginlega að
fara? Þá var ekki um annað að ræða en forða
sér eins fljótt og hægt var.
Stundum þegar maður var í lögguleik eða
34
feluleik, varð maður að læðast inn i garða eða á
bak við runna og þá kom alltaf einhver fullorð-
inn hlaupandi og spurði, hvað maður væri að
gera þarna. Þá varð maður lika að taka til fót-
anna.
Þess vegna fór Magnús varlega núna, þar
sem hann fór á eftir Patta inn á milli ljótu
skúranna. Hann nam staðar og athugaði vand-
lega, hvort nokkur möguleiki væri á að hund-
anir kæmust undir eða yfir girðingarnar. Svo
fór hann aðeins lengra og loks kom hann að
skúrnum, þar sem Patti hafði horfið. Hann
gægðist varlega inn um dyrnar. Þar logaði á
oliulampa á borði og við borðið sat gamall
maður með stutt, hvitt skegg og taldi tómar
flöskur upp úr poka. Við hlið hans stóð Patti
með þumalfingurinn i munninum.
— Patti, hvislaði Magnús. — Komdu nú,
Patti.
Maðurinn með hvita skeggið leit upp. —
Jæja, þarna kemur bróðir þinn að sækja þig.
Já, það er sannarlega gott, þvi það er ekki
vandi að villast i þessari þoku. Hvað heitir þú
svo?
— Magnús, svaraði Magnús varlega.
— Magnús. Það var skritið. Einu sinni átti
ég skútu, sem hét Magnús. Það var góð skúta,
stöðug og örugg.
— Hann er ekki bróðir minn, sagði Patti. —
Við erum bara vinir.
— Ja, þú skalt ekki segja bara, sagði maður-
inn. Ef menn eru vinir, er allt í lagi. Magnús og
Patti, það eru ágætis nöfn, finnst mér. Þið
megið kalla mig skipstjórann, þvi ég er van-
astur þvi.
— Hefurðu verið á sjó? spurði Patti.
— Hvort ég hef? Litli vinur, ég hef siglt, síð-
an ég var átta ára, svaraði skipstjórinn.
Framhald