Heimilistíminn - 23.10.1975, Blaðsíða 23

lygasögur um ógeðslega hluti,
en það nægði kóngi ekki. Ann-
ar sagði kóngi, að hann hefði
þegar áhyggju af þvi hann
gæti ekki fengið það sem hann
vildi. En þetta var heldur ekki
nóg.
Langt úti í sveit, rétt við
fjöllin og landamærin bjó ung
bóndakona með fjölskyldu
sinni. Sonur hennar Albert
var jafn hamingjusamur
og allir aðrir. Albert var
óskaplega hrifinn af dýrum og
hafði tekist að útvega sér
mörg þeirra úr fjöllunum.
Hann átti hamstra og kaninur,
mýs og refi. Það leið nokkur
timi áður en tilkynning kóngs-
ins barst alla leið til háns og
þá hugsaði Albert um þetta i
nokkra daga. Svo sagði hann
mömmu sinni, að hann vildi
fara til borgarinnar og freista
gæfunnar.
Leiðin var löng, þótt landið
væri ekki stórt. En Albert var i
bezta skapi og eftir nokkra
daga kom hann til kóngshall-
arinnar. Hann sneri sér að
hliðverðinum og sagðist vera
kominn með áhyggjuefni
handa kónginum. Honum var
visað inn í hásætissalinn, þar
sem kóngurinn sat ásamt
drottningunni og prinsessunni.
Og auðvitaðvoru ráðherrarnir
þar líka. Þegar Albert sá Joy
prinsessu, fó^ hjarta hans að
slá hraðar en eðlilegt mátti
teljast og hann vissi, að hann
var orðinn ástfanginn af
henni. Prinsessan horfði á
þennan hraustlega unga mann
og hugsaði með sér, að hann
Iiktist mjög þeim manni, sem
hún hafði hugsað sér að gift-
ast.
— Hér, sagði Albert. Hann
stakk höndinni i vasann og tók
upp tvær hvitar mýs. Hann
beygði sig niður, setti þær á
gólfið og sleppti þeim. Þær
þutu af stað og hurfu. Drottn-
ingin æpti og stökk upp á há-
sætið sitt, en það gerði hún
bara, a£ þvi hún hafði heyrt,
að konur ættu að vera hræddar
við mýs. Prinsessan horfði á
eftir músunum og komst að
þeirri niðurstöðu, að þær væru
reglulega fallegar. En Kkóng-
urinn sagði aðeins:
— Hvers vegna ætti ég að
hafa áhyggjur af þessum mús-
um?
— Yðar hátign, sagði Albert
kotroskinn. — Svona hvítar
mýs fjölga sér ákaflega hratt.
Ef músapar lifir óáreitt í
viku.verður það að þúsund
músum og eftir mánuð verða
þær mörg þúsund....
Þá fékk kóngurinn loksins
raunverulegar áhyggjur.
Hann stökk niður úr hásætinu
og hrópaði: — Hvað ertu að
segja? Höllin verður full af
músum og þær éta allt! Kóng-
urinn strauk sér um ennið og
andartaki síðar voru áhyggj-
urnar orðnar svo þungar að
honum var skapi næst að láta
varpa Albert i fangelsið, sem
staðið hafði tómt í mörg
hundruð ár. En þá sagði
prinsessan:
— Sjáðu, pabbi er orðinn á-
hyggjufullur.... ungi pilturinn
hefur raunverulega útvegað
þér áhyggjurnar, sem þú vild-
ir fá.
Þá féll kónginum allur ketill
i eld.
— Já, sagði hann. — Það er
liklega rétt. En sjáið þið ekki,
að þegar mýsnar byrja að
fjölga sér svona voðalega, þá
ráðum við aldrei við þær....!
Hann hlammaði sér niður i
hásætið og var verulega á-
hyggjufullur á svipinn.
— Hef ég þá unnið til verð-
launanna? spurði Albert.
— Já, það hlýtur að vera,
stundi kóngurinn. — Ég verð
að standa við orð min. Þú hef-
ur orðið mér úti um áhyggjur,
en ég vildi svei mér þá vera án
þeirra. Höllin full af músum,
úff!!
Albert brosti. — Hvað nú?
sagði hann. — Á ég ef til vill að
losa kónginn við áhyggjurnar,
svo við getum orðið góðir vinir
á nýjan leik?
Kóngurinn lifnaði allur við.
— Æ, já, gerðu það.
— Þá skal ég segja kóngin-
um, að það voru tvær karl-
mýs, sem ég sleppti. Þeim
getur ekki fjölgað.
Kóngurinn leit á Albért og
hló. Allir urðu glaðir. Það var
slegið upp veizlu, Albert fékk
prinsessuna og hálft kóngsrik-
ið og siðan var haldið brúð
kaup. En eftir þetta langaði
kónginn ekki vitund i eina ein
ustu litla áhyggju. Þegar
slæmar fréttir bárust yfir
fjöllin, sagði hann: — Gott, að
það er ekki svona hjá okkur.
Og hann sökkti sér aldrei
framar niður i draumóra og
vangaveltur.
23