Heimilistíminn - 23.10.1975, Blaðsíða 33
o
Hans Peterson:
Magnús í hættu
Annaðhvort höfðu þeir fengið bátinn lánaðan,
eða áttu hann. En þessir menn litu ekki út fyrir
að vera fiskimenn og voru heldur ekki þannig
klæddir. Þeir höfðu liklega fengið bátinn
lánaðan og notuðu hann siðan til að smygla
sigarettum, kannske úr öðrum bát eða skipi,
sem lá við akkeri úti á höfninni.
Magnús læddist aftur til Patta.
— Það er að koma bíll, hvislaði Patti. —
Kannske það sé frændi þinn.
— Frændi er alls ekki hérna, svaraði Magnús
og útskýrði málið fyrir Patta.
— Hvað sagði ég, sagði Patti. — Þetta eru
smyglarar. Maður finnur lyktina af svoleiðis.
Hann var stoltur yfir að hafa haft rétt
fyrir sér að hann gleymdi að vera hræddur. En
á meðan nálgaðist vörubillinn og skömmu
siðar kom hann i ljós og hélt áfram út á
garðinn. Tveir menn stukku út. Magnús óskaði
þess að Frans frændi hefði verið með. Hann
hefði vitað, hvað gera skyldi. Eða Matthias,
sem var sautján ára og vissi alltaf, hvernig átti
að ná i lögregluþjón, þegar maður þurfti á að
halda, en koma sér burtu, þegar maður þurfti á
að halda.
Meðan Magnús leit i kringum sig eftir
einhverjum sem gæti hjálpað, höfðu menn-
h'nir, fimm alls, lyft kössunum tveimur upp á
Pall bilsins. Svo tóku þeir að tala saman i
hálfum hljóðum.
1 — Beint þangað... bara yfir i fiskihöfnina
með bátinn... bíða eftir okkur..beint niður i
hjallarann með báða kassana... grunar ekkert
••• margt fólk á ferli á bryggjunni ... beint i
hjallarann.. þokan er ágæt ... sumarveður.
Svo hlógu þeir. Mennirnir tveir fóru aftur að
hilnum og hinir þrir stukku niður i bátinn.
Nokkrum minútum seinna var vörubillinn
horfinn og fiskibáturinn kominn út á sjó. Það
mátti heyra duggu-duggu-duggið í honum
deyja út í hávaðann frá kolakrönunum og járn-
brautinni.
— Jæja, sagði Patti. — Þetta var það.
Báturinn farinn, billinn farinn og sígaretturnar
farnar og smyglararnir lika.
— Við hefðum þurft að hafa bií og elta þá,
sagði Magnús.
— Sástu númerið á bilnum? spurði Patti.
— Nei, svaraði Magnús vandræðalegur og
klappaði Jack, sem setið hafði grafkyrr við hlið
hans.
— Platan var svo óhrein að það var ekki
hægt að lesa það, sagði Patti. — Þannig fara
þeir að, maka skit á númerið, svo ekki sé hægt
að sjá það.
Jack hafði mjúkan og gljáandi feld og var
mjög grannur. En hann var dálitið óhreinn og
Magnús velti fyrir sér, hvað mamma hans
myndi segja. En fyrst ætluðu þeir til Hænu-
eyjar.
— Ég skil ekki hvers vegna Frans frændi
kemur ekki, sagði hann og gekk aftur út á
garðinn.
Þar var engan fiskibát að sjá i grennd. En
þegar Magnús hugsaði sig um, hafði lika'verið
þoka siðan daginn áður. Kannske Frans hefði
alls ekki farið á veiðar. Það var óinögulegt að
veiða i þoku. Þá hefði hann heldur engan fisk til
að koma með hingað. Hann hafði heldur ekki
sima, en hafði liklega talið víst, að mamma og
pabbi og Magnús hefðu frestað förinni um einn
dag vegna þokunnar. Þvi meira sem Magnús
hugsaði um það, þeim mun sarinfærðari varð
hann um að Frans frændi kæmi ekki. Það besta
sem hann gat þvi gert, var að snúa heim með
Patta og Jack.
Hægt gengu þeir til baka framhjá stóru
kolabingjunum, allan timann lokaðir inni i
33