Heimilistíminn - 23.10.1975, Blaðsíða 34

þokunni, eins og þeir væru i gufu. Og Magnús
varð æ órólegri út af þvihvað mamma og pabbi
hefðu að segja um Jack. En jafnframt gat hann
ekki stillt sig um að ergja sig yfir þvi að smygl-
ararnirhöfðu horfið svona sporlaust, án þess að
hann gæti nokkuð gert. Hann reyndi að hugsa
vandlega um, hvað Matthías hefði gert. En
honum datt ekkert i hug. Hann sá aftur fyrirsér
mennina fimm á garðinum og heyrði raddir
þeirra.
— Beint... bátinn i fiskihöfnina ... kjallarann
með báða kassana ... grunar ekki... bryggja...
sumarveður ... þokan er ágæt.
4. kafli
Magnús varð æ órólegri eftir þvi sem nær dró
þeim stað á hafnarbakkanum þar sem Jack
hafði legið og beðið eftir horfna skipinu sinu.
Og Jack hljóp svo sem þangað og þefaði, en
stillti sér svo upp á bakkanum og starði út i
þokuna. Hann gelti nokkrum 'sinnum og span-
gólaði siðan svo að gekk gegn um merg og bein
á Magnúsi. Það var svo dapurlegt. Magnús
kastaði frá sér töskunni og hljóp til Jacks.
— Nú skaltu ekki verða leiður lengur, sagði
hann. — Þú hefur mig nú. Ég er að visu ekki>
skip, en þú mátt eiga heima hjá mér, held ég og
þú mátt lika borða hjá mér, held ég, það er
undir mömmu og pabba komið. En að minnsta
kosti skal ég aldrei fara frá þér. Aldrei.
Jack sleit sig af Magnúsi, það var eins og
hann væri ekki alveg viss um, hvað hann ætti
að gera. Magnús talaði svolítið meira við hann,
en Patti, sem var orðið kalt, hoppaði á öðrum
fæti, með þumalfingurinn i munninum.
— Ég vil að við förum núna, sagði hann ó-
þolinmóður. — Ég get ekki staðið hér alltaf
þvi annað hvort frýs ég i hel, eða verð svo
svangur að ég dey og það er svei mér þá ekkert
skemmtilegt.
Magnús vorkenndi Patta svolitið, þvi hann
var sjálfur að verða svangur. En mest vor-
kenndi hann þó Jack. En Jack gekk um og þef-
aði af öllu og það þýddi ekkert að tala við hann
og loks ákvað Magnús sjálfur að fara. Ef Jack
elti, væri allt i lagi. En ef hann yrði kyrr, var
ekkert við þvi að gera og þá var alveg sama,
hvað Magnús lokkaði hann og gældi við hann.
Magnús tók töskuna i aðra hendina og leiddi
Patta með hinni, og gekk hægt upp að stóru
götunni, sem lá meðfram höfninni. öðru hverju
leit hann við. Jack var nú seztur niður á bakk-
ann. Magnús var að þvi kominn að gráta, en
Patti dró hann með sér. Þokan léttist og nú fór
34
Jack að verða ógreinilegur. Þeir voru nú
komnir að enda hafnarbakkans. Líklega var
kvöldverðarhlé hjá verkamönnum núna, þvi öll
tæki stóðu kyrr. En strætisvagnar, bilar og
mótorhjól þutu eftir götunni eins og venjulega,
þótt þeir færu hægar vegna þokunnar.
Magnús og Patti urðu að horfa vel i kringum
sig, meðan þeir gengu milli hafnarinnar og
götunnar. Og þegar Magnús leit við næst, var
Jack horfinn i þokuna. Magnús varð að setja
frá sér töskuna. Hún varð allt i einu svo þung.
Og þokan var svo grá og köld, þótt ekki væri
nema júli. Bilarnir óku og óku. svo maður varð
alveg ruglaður.
Magnús reyndi að hugsa ekki um Jac, þvi
þá varð hann bara leiður. í staðinn reyndi hann
að hugsa um að það hlyti að vera að koma hest-
vagn þarna einhvers staðar. Það mátti
greinilega heyra hvernig hófarnir glumdu á
götunni, klop-klop, klop-klop, klop-klop. Og
nokkrum minútum siðar sást hvar brúnn hest-
ur og flöt kerra komu út úr þokunni. Magnús
nam aftur staðar. Hann var ekki viss, en það
var eitthvað við litinn á hestinum og hvernig
hann bar höfuðið. Loks var hann viss. Þetta
var Lotta og sá sem ók vagninum var auðvitað
Lindberg. Magnús þekkti þau bæði vel og áður
en hann flutt i Sólskinsgötu, hafði hann oft ekið
með Lindberg. Einu sinni hafði hann meira að
segja setið á baki Lottu gegnum allan bæinn.
— Lindberg, Lindberg, hrópaði hann ákafur.
Lindberg hrökk við og horfði hissa i kringum
sig. Svo kom hann auga á Magnús og tók í
taumana til að stöðva hestinn.