Heimilistíminn - 13.05.1976, Blaðsíða 19

Sigurður Draumland
Viðlag
Maður situr á bekk i Hljómskálagarðin-
um og er að borða kæfu. Hann spennir
greipar um dálitinn böggul, sem hann
hefur keypt i búð og spænir matinn upp i
sig með stórri skeið. Þetta er ósköp
daufingjalegt tetur, maðurinn en ekki
maturinn, svipurinn grár, alveg ljóma-
laus og augnaráðið þráalegt. Annars hafa
augun engan frið i tóttunum, fyrir taug-
um, sem kippa þeim sitt á hvað i þvi skyni
að hvima út um hvippinn og hvappinn.
Kæfan smakkast manngreyinu vel, það er
auðséð á þvi hve munnurinn er fljótur að
kyngja milli þess sem hvildir eru teknar
til að athuga umhverfið.
Kona kemur gangandi i áttina til
mannsins. Hann bregður fljótt við og fær-
ir sig út á yzta enda, felur kæfuböggulinn
hinum megin við sig, svo að litlu munar
að nestið detti út af bekksendanum. Kon-
an sezt á hinn enda bekkjarins og stingur
einhverju niður með þvi lærinu, sem frá
snýr. Þau horfast sem snöggvast i augu
án þess að nokkur meining sé i þvi sjáan-
leg. Bæði snúa sér undan. Konan hefur
snjáð sjal á herðunum.
Maðurinn laumast til að stinga upp i sig
kæfusköfu og fer hægt i að hreyfa munn-
inn. Augu hans eru vel á verði, án þess að
andlitið snúist nokkuð i átt til konunnar.
Þá segir konan:
— Fékkstu kæfuna?
— Nei. Fékkst þú fikjurnar?
— Nei, segir konan, og stingur þó ein1
hverju upp i sig i laumi.
— Engin von með ibúðina, segir maður-
inn.
— Nokkur furða? anzar konan.
Þau þegja lengi.
Allt i einu stendur hún á fætur og gengur
hröðum skrefum yfir fyrir bekksenda
mannsins og hrópar:
— Ertu búinn með kæfuna?!
— Nei, segir maðurinn.
— Aumingja drengurinn! Ég ætlaði
honum kæfuna.
— Ég hélt að við hefðum skilið hann eft-
ir suður á Nesjum. Hann getur fengið
fikjurnar. Vjltu kæfu?
Konan er þögnuð og húkir á sinum
bekkjarenda, yfir fikjubréfinu. Loks kem-
ur hún aftur og fær sér sæti hjá mannin-
um.
Nú þegja þau lengi. Grátt veðrið er
ofurlitið hlýlegt, en samt er eins og þarna
sitji tvær sönglausar sólskrikjur á Þorra
og gangi að með ofurlitið fjúk.
— Það var aldrei neinn strákur, nöldrar
maðurinn ofan i kæfuna.
— Orðin eru allt, sem fáanlegt er. Hug-
myndir komast ekki til veruleika i svona
borg. Viltu fikju? Hvernig bjuggum við
þennan strák til?
— Þú gerðirþað, tautar maðurinn og et-
ur fikju.
Næsta þögn er lika nokkuð löng. Borgin
dunar uppi á hæðunum. Kannski iiggur
þar einhvers staðar i loftinu hugsanlegur
strákur, sem étur kæfu og fikjur — seinna.
Svo standa þau upp af bekknum og rölta ,
af stað með dótið sitt, maðurinn og konan.
Yfir á Sóleyjargötunni þjóta gljáfægðir
bilar og baula. Það er nærri þvi, að manni
detti i hug mjólk. En hér er ekki einu sinni
tvö hundruð króna sigarettupakki.
Þau hverfa inn á Lækjartorg i leit að
ibúð.
Frægð eftir
krókaleiðum
Hann var aðeins sæmilegur kappaksturmaður, en vissi hvernig
hann átti að verða frægur!
Kunnur kappakstursmaður i San
Francisco, Milt Harper, hefur alltaf verið
þeirrar skoðunar, að það sé ekki mikið
púður i þvi að safna skeggi með þvi að
láta það bara vaxa.
— Það getur hver sem er safnað skeggi
með þvi að hætta einfaldl. að raka sig
segir Milt og opnar nýja túpu af „skegg-
va>fi”. Hann þarf að nota þrjá fjórðu af
henni til að „snyrta” yfirskeggið, sem er
um það til 60 sentimetrar að þvermáii. —
Það er eitthvað annað, aö gera listaverk
úr skegginu, bætir hann við.
Yfirskegg Milts tekur fram skeggi
Salvators Dali. Þegar búið er að smyrja i
það vaxinu, hringast endarnir fallega og
allt minnir þetta helzt á listaverk úr
smiðajárni. — Ég þvæ það háifs-
mánaðarlega og svo „legg” ég það fyrir
næsta hálfa mánuðinn, segir Milt. — Ég
hef aldrei verið framúrskarandi kapp-
akstursmaður, en nú fer ekki hjá þvi, að
ég sé miðdepillinn i öllu saman. Þegar ég
sef eða ek, er ég ekki i neinum vandræð-
um með skeggið, að minnsta kosti á
meðan það festist ekki i hjálminum eða
flækist i rúmfötunum.
Já, skeggið gerir mikið fyrir suma
menn.
19