Heimilistíminn - 12.08.1976, Blaðsíða 10

B F\ vi v\{f>
639A
Pétur og hesturinn
baö var margt, sem Pétri þótti gaman
Honum þótti gaman aö leika sér I sól
skininu, honum þóttu góöar kjötbollur og
honum þótti vænt um brúnu gallabux-
urnar sinar meö vösunum. En skemmti-
legast af öllu þótti Pétri flutningabilar
Þaö voru alltaf margir flutningabilar á
stóra torginu framan viö húsiö heima hjá
Pétri. Pabbi hans rak nefnilega kaffistofu
viö þjóöveginn. Þetta voru stórir bilar
sem voru I langflutningum, bllar sem
fluttu sand og grjót, timburbilar og tank-
bilar. Aö ekki sé nú talaö um alla litlu
vörubilana og venjulegu bilana, sem
námu staöar viö kaffistofuna.
Pétur gat setiö og horft á þá timunum
saman, þegar þeir óku inn á torgiö, stóöu
þar um stund, en héldu siöan áfram eftir
veginum. Honum geöjaöist lika vel aö bil-
stjórunum. Hann horföi á þá klifra upp i
stóru stýrishúsin á bilunum sinum og þaö
var oliu- og bensinlykt af þeim.
Auövitaö voru bilstjórarnir stlfir og
þreyttir eftir aö hafa setiö svona lengi og
þeir teygöu mikiö úr sér. Þaö fannst Pétri
gaman. Þeir komu alls staöar aö af land-
inu, en hver einn og einasti þeirra þekkti
kaffistofu pabba hans Péturs og þar námu
þeir staðar og fengu sér langþráöan kaffi-
bolla.
Venjulega komu þeir þrammandi inn I
10
kaffistofuna og þeir sem ekki höföu meö
sér nestispakka, pöntuöu venjulega mik-
inn mat. Meðan þeir sátu og boröuöu kom
fyrir aö einhver þeirra rétti Pétri pening
og baö hann aö fara aö sjálfvirka plötu-
spilaranum. — Settu plötu á fyrir okkur,
sögöu þeir og Pétur stakk peningnum
stoltur I tækiö, ýtti á hnappa og þá kom
tónlistin út um hátalarann.
Pétur haföi gaman aö plötuspilaranum
lika. Hann kunni aö ýta á réttu hnappana
til aö fá einmitt þau lög, sem hann vildi
heyra og þaö var næstum eins skemmti-
legt og aö horfa á flutningabilana.
En einn daginn var veðriö grátt og
leiöinlegt. Þá sagöi Pétur: — Ég er oröinn
leiöur á öllum þessum bilum.
Pabbi hans leit hissa á hann og þaö
geröu llka allir bilstjórarnir, sem sátu viö
boröin I kaffistofunni. — Leiöur á bilun-
um?
— Já, sagði Pétur. — Mig langar til aö
horfa á eitthvaö annað.
— Þaö langar mig lika, sagöi einn
bQstjórinn. — Vill ekki einhver skipta á
bilnum minum og fil?
Hinir hlógu, en Pétri fannstþetta ekkert
fyndiö. — Aumingja Pétur, sagöi mamma
hans, sem kom út úr eldhúsinu meö stafla
af hreinum diskum. — Ég held aö þér
leiöist bara svolitið I dag. Komdu, viö
skulum finna eitthvaö handa þér aö gera.
Pétur fór meö mömmu sinni inn i eld-
húsiö inn af kaffistofunni. Þar fann hún
stórt blaö af umbúöapapplr, sem hún
breiddi á boröiö. — Nú skaltu teikna stóra
mynd handa mér, sagöi hún og rétti Pétri
stóran blýant, svipaðan þeim, sem
timburbilstjórarnir gengu með I brjóst-
vasanum.
— Sittu hérna þangaö til ég kem aftur,
sagði mamma. —-Ég þarf aö fara fram og
taka af boröunum. Pétur fór aö teikna.
Blýanturinn geröi feit strik og þaö var
gott aö halda á honum. Hann teiknaöi hús,
siöan sól á himininn, efst á blaöinu. En
hvaö átti hann svo aö teikna? Honum datt
ekkert annaö i hug en flutningabllar en i
dag var hann leiður á flutningabilum.
Samt teiknaöi hann nokkra, meö
mörgum hjólum og ótal aftanivögnum.
Svo bætti hann fleiri viö. Þetta leit ekki
sem verst út, hugsaöi hann og fór aö liöa
vel aftur. Hann raulaöi fyrir munni sár
meöan hann teiknaöi timburhlaöa á pall-
inn á einum bilnum og bjó til tankbíl úr
öörum.
Teikningin var búin. Pétur gægöist