Heimilistíminn - 12.08.1976, Blaðsíða 35

| Eugen Dernburg:
Vínarc iansmærin |
m^njn n y „Fanný Elssler |
Gröbner hafði kvongast fyrir nokkrum árum og
var nú orðinn stórauðugur maður. Hjónaband hans
vðr farslæt og ánægjulegt, en hann gat aldrei
9'eymt þeim yndislegu stundum, sem hann hafði
"tt með Fannýju.
Sonur hennar heimsótti hana einnig oft. Hann var
hú orðinn glæsilegur riddaraliðsforingi, sem allir
hermenn voru hreyknir af að fylgja.
f stríðinu við Prússa 1866 gekk hann svo hraust-
[69a fram, að hann fékk heiðurspening úr gulli
TVrir hreysti, og var hækkaður í tigninni.
. Fanný var elskuð og virt og hafði allt, sem hend-
'hni þurfti til að rétta, en samt fannst henni eitt-
hvað vanta.
Dansinn!
Engir áhorfendur f ramar, sem fögnuðu henni og
bylltu hana. Hún saknaði þeirra sáran.
.En hún hafði sagt skilið við leiksviðið, því hún
v'ldi ekki standa í vegi fyrir upprennandi stjörnum.
Aðeins einu sinni á ári sýndi hún sig á leiksviðinu.
það var á afmælisdegi fríherrans af Rothschild.
Pann dag dansaði hún í höll hans ár eftir ár,
'Tieira að segja fram yfir sextugsaldur. Hún var
ennþá mjúk í hreyfingum og léttstíg eins og ungu
stúlkurnar.
Alltaf var samankominn f jöldi listamanna og
Kýenna hjá baróninum við þetta tækifæri, og allir
^löppuðu Fannýju lof í lófa.
"Kæra frú," sagði gamli baróninn einu sinni við
^annýju, „í dansi yðar hef ég ekki einungis séð hið
''stræna, háa og glæsilega, heldur einnig það góða
°9 göfuglega. I gamla daga sá ég yður ákaf lega oft,
?9 aldrei, ekki í eitt einasta skipti sá ég annað en
hreina list, þér létuð aldrei ósæmilegar fettur og
hrettur kasta skugga á list yðar. Hve himinhátt
eruð þér ekki hafin yf ir t.d. Lola Montez? Hún var
visu líka frábær danskona, en hún ruglaði alltaf
6aman hreinni list og meira og minna tyíræðum,
^stleitnum hreyfingum."
Ég minnist þess t.d. að ég sá einu sinni Lola
W°ntez dansa í konunglega leikhúsinu í Munchen.
b;in dansaði f rábærlega vel, það gerði hún, en allt í
einu, þegar hún var að sveifla sér á tánum, rakti
hún með eldingarhraða af sér annað sokkabandið
4
og kastaði til áhorfendanna, sem' ætluðu bókstaf-
lega aðtryllastaf hrifningu. Slíkar aðgerðir hef i ég
aldrei getað fellt mig við.
Nú var skrifað 1873.
Um þeær mundir spruttu upp firmu og bankar
eins og gorkúlur á haug. Allir sem vettlingi gátu
valdið spöruðu aura sína til þess að kaupa fyrir
hlutabréf eða eitthvað þessháttar, því þannig
hugðust menn að raka saman fé á stuttum tíma.
Fannýju var ráðið að kaupa hlutabréf fyrir peninga
sína, því að þeir rentuðu sig margfalt betur en hjá
ríkinu.
En Fanný hvarf ekki að þessu ráði.
,,Ég vil hafa fé mitt á öruggum stað, og mér
sýnist það víða betur geymt en hja þessum firmu-
og bankabröskurum. Ég læt það vera kyrrt."
Og Fanný hafði farið hyggilega að ráði sínu.
Hið ógurlega bankahrun árið 1873 kom þúsundum
manna á kaldan klaka.
Á sama ári var haldin heimssýning í Vín, og þá
kom bezt í Ijós hve níða naf n Fannýjar Elssler haf ði
f logið.
Hundruð Englendinga, Frakka, Spánverja, Itala
og Ameríkumanna streymdu til hennar til þess að
hylla hana.
Alltaf var móttökusalur Fannýjar troðfullur af
jútlendum gestum, sem komu til að sja hina sjötugu
danskonu.
Og enn var áratugur liðinn.
Kraftar Fannýjar voru n áýnilega svo að þrotum
komnir, að börn hennar þorðu ekki að víkja eitt
einasta augnablik frá henni.
Læknirinn sagði systkinunum hreinskilningslega,
að við öllu Imættist búast. Fanný vissi líka sjálf,
hvað sér leið.
„Ég óttast ekki dauðann því ég hef ekki viljandi
gert á hluta nokkurs manns."
Hún horfði ástúðlega á börn sín og tengdason,
35