Heimilistíminn - 12.08.1976, Blaðsíða 38

— Þaö er varðandi Sean, sagði faðir
O’MARA — Sean og Maureen. Þau fórust
bæði. Bilslys. Stætisvagn ók á biiinn....
Hann horfði hjlaparvana á mig.
Á þvi andartaki var eins og ég dæi lika
sjálf. Upp frá þvi var eins og ég lifði æ
minna með hverjum deginum. Verst var
ég daginn, sem Sean og Maureen voru
borin til grafar. Þegar presturinn kastaði
rekunum, var eins og hann væri að grafa
mitt eigið hjarta. Gæti eitthvað verið
verra, þá var það þegar ég kom heim.
Pipa Seans lá i öskubakkanum viö stolinn
hans og öll leikföngin hennar Maureen
voru í herberginu hennar. Ég lokaði þvi
og læsti.
— Ég get ekki meira
Vinir okkar gerðu alit, sem þeir gátu til
að hjálpa mér oghugga mig, en árangurs-
laust. Ég vildi engan hitta, vildi bara vera
ein með sorgina. Ég vissi að það var rangt
ogað lifið yrði að ganga sinn gang. Ég gat
ekki annað. Það var eins og ég væri botn-
frosin.
Litla stúlkan, sem Olive hjargaði, varð til
þess aö lifið tók aftur að hrosa.
Dag nokkurn rann upp fyrir mer, aö
eitthvaðhafði gerzt. Ég var farin að hata.
Ég hataði alla, sem voru glaðir og
hamingjusamir. Það hræddi mig. Ég
reyndi aö breyta mér, en ekkert dugði.
Mérfannstég eldgömul þó ég væribara 29
ára. Sean var 31 árs, þegar hann lézt og
Maureen tæplega átta ára.
Svo gerði ég mér grein fyrir, aö svona
gat þetta ekki haldið áfram. Ég gat ekki
haldið áfram að vera til og hata lifið. Og
þaö virtist ekki vera nema ein leið út úr
þessu öllu. En fyrst ætlaði ég heim til
mömmu, heim á bernskustöðvarnar.
Ég veit ekki hvers vegna þessi hvöt var
svona sterk, ef til vill til að loka
hringnum.
38
í sama tilgangi
Það hvessti meira, sem ég sat þarna á
ströndinni og þung ský þutu yfir heimin-
inn. Þetta hentaði salarástandi minu vel
og mér fannst þetta góður dagur til að
kveðja iifið.
Ég lagði af stað niður að flæðarmálinu,
og gramdist mjög. þegar ég sá, að ég var
ekki ein, þrátt fyrir allt. Kona með litið
barn við hönd áer var lika á leið niður að
sjónum . Ég sá þau, en ef þau litu ekki við,
sæj'u þau mig ekki. En samt skýldi ég mér
bak við runna.
Skyndilega tók h jartað i mér á rás. Það
var eins oe eldingu slægi niður i huga
minn: ÞÆR ÆTLA AÐ FYRIRFARA
SÉR Goði guð. gefðu að ég geti stöðvað
þær i lima'
Ég hropaði og kallaði. en vindurinn bar
hró p min i aðra átt. Þá tók ég á rás i áttina
til þeirra, á móti vindinum og hljóp
þtmgaðtil ég fann blóðbragð i munninum.
Ég steingleymdi eigin áætlunum um að
lyrirfara mér og aðeins það komst að i
huga mér að bjarga þessum óhamingju-
siimu ma'nneskjum.
Björgun
Kg komst til þeirra i tima og náði aö
griþa barnið og þegar ég dró það upp úr
sjónum. kom konan á eftir og þvi var
likast að hún gengi i svefni. Hún sagði
ekkert, fyrr en við vorum komnar heilu og
höldnu á þurrt land aftur:
Þetta helðirðu ekki átt að gera. Þú
veizt ekki hvað þú helur gert.
Komið. sagði ég. Þið verðið að
komast inn i hús. annars deyið þið úr
kulda.
Kn konan horlði bara sljóum augum á
mig. Já. sagði hun. - Þá skaltu láta
okkur liggja hérna.
Mer t óks t að reisa hana á fætur og koma
henni og barninu hejm til mömmu.
Mamma var ótrúleg. An þess að sþyrja
einnar einustu spurningar, bjó hún upp
rum handa þeim og hitaði súpu. Hún fann
lika þurr löt.
Svo fengum við að heyra söguna.
Megi guð og heilög guðsmóðir‘fyrir-
gefa mér, sagði konan - En ég var svo
örvæntingarlull að ég vissi ekki, hvað ég
gerði. Ég sú enga aðra lausn,
I ljós kom, að barnið var dótturdóttir
hennar. Móðir tidpunnar hafði yfirgefið
föðurinn og tekið inn of stóran skammt af
svefnlyl jum. Amman varð að taka að sér
barnið.en hún var iatæk og sjúk og afleið-
ingin var sú, að hun missti starf sitt sem
ra'stingarkona.
Það gat enginn hjálpað okkur, sagöi
hún. Yfirviildin sögðu bara, að ég yrði
að ræða við löður barnsins. Én hvernig
gal ég það, þegar allt sem ég vissi var að
hann var farinn úr landi.V
Svo var mér sagt upp af þvi ég gal ekki
lengur greitt húsaleiguna. Við urðum að
sofa i almenningsgarðinurp. Ég leitaði til
kirkjunnar, en þar var litið hægt að gera.
I morgun sá ég enga leið til bjargar. Ég
var alveg peningalaus, átti engan mat og
ekkert heimili. Já, svo vitið þið, hvað
herðist. Ég vildi óska að ég hefði fengið að
gera það. Ég hef ekki krafta til neins
lengur.
Allt snýst á bezta veg
Aætlanir minar um að fyrirfara mér
virtust nú eins og eitthvað úr fjarlægum
draumi. En hafði þrátt fyrir allt verið til-
gangur með þessu? Hefði það ekki verið,
hefði ég ekki verið þarna á ströndinni,
þegar konan og barnið lögðu af stað út i
dauðann.
Abyrgðartilfinning kom upp i mér. Ég
hafði komið i veg fyrir að þær dæju og þá
varð ég að sjá um, að þær gætu lifað
áfram.
Litil hönd læddist inn i lófa minn. Það
var litla stúlkan. Hún var vafin inn i ullar-
teppi og hélt á epli. Hún var yndisleg með
ljósrautt hrokkið hár og feimnislegt bros.
— Langar þig til að eiga heima hjá mér
framvegis? spurði ég.
— Já, svaraði hún, — þvi þú ert góð. En
amma veröur þá lika að fá að eiga heima
hjá þer.
— Auðvitað, s varaði ég með grátstafinn
i verkunum. — Auðvitað verður amma
hjá okkur lika.
Mer leið eins og ég hel'ði endurheimt
dótturina sem ég missti og ég hafði fengið
hlutverk aftur. Nú var lifið þess virði aö
lifa þvi. Beiskjan var horfin og ég
hlakkaði til morgundagsins...
HÍfélÐ

— Mér segir hugur um, aö hér þurfi
heilmikið aö grafa.