Alþýðublaðið - 10.05.1922, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Kj örskrá
yfir kjóseadur til landskjö?S-kosnlngði 8 júií í suraar
liggur frammi á aígreiðslu Aiþýðublað ins, fyrir Alþýðufiokksmenn.
Atbugið sú þegar hvort þér eruð á skrá, því tfmina er stuttur
til að kæra.
Sjd
Borgin sem fauk.
Borgin Chinde við myani Sam-
be ífljótdns í Austur AÍHku fauk
i hvitfiibyl 24. febr. sfðastl Af
300 húsum stóðu aðeins 8 eftir
ofviðrið, sem stóð frá morgni til
miðnættis
Öil skip og allir bátar á Sam’
besífijóti eyðilögðust eða sukku,
þar á meðai portúgdskur kanónu
bátur Tjóa-ð í borginni einni er
talið 7 miij kr. Fjöidi manns
fórst af svertingjum og 8 Evrópu-
menn.
stúlka óskast með annari
í sumar frá 14 mai Uppl. á Hóla-
vöilum við Suðurgötu
Utsvarakspur skrif.rPét
ur Jakobsson Nönnugötu 5.
Heima 6—10 sfðd.
Stúlka vön innanhúsverkum
óskast á reglusamt heimili f kaup-
st ð utan Reykjavfkur Hátt kaup
i boði. Uppi veitir Sigurjón ólafs-
son afgreiðslumaður.
Nokkra handfærafiskimenn vantar
míg nú þegar fyrir alt sumarið.
Upplýsingar hjá.
E. Hafberg, Lækjargötu 10
milli 5—6 sfðd.
Vantar atúlku strax á
.Hafnarkaffi".
Telpa 13—15 dra óskast
14 maf. Uppi. á afgr. A'þýðubi.
Haupendur „Terkamannsiug((
hér f bæ eru vinsamlegast beðnir
að greiða hið fyrsta ársgjaldið,
5 kr., á afgr. Álþýðubiaðsins.
Hjálparstðð Hjúkruaarfélagsias
Lfkn er opin ssai hér segir:
BSánudaga. . . . kl. 11—12 f. k,
Þriðjudaga ... — 5 — ð «. h.
BSiðvikudaga . . — 3 — 4 c k.
Föstudaga .... — 5 — 6 e. h.
Langárdága ... — 3 — 4 «. h.
Besta sögubókin er Æsku-
minningar, ástarsaga eftir Turge-
niew. Fæst á afgr. Alþbl.
Bezta k&ffið fæst úr kaffi-
vélinni f Litia kaffihúsinu,
Laugaveg sex.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
ólaýur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Bdgar Rict Burrougks. Tarzan.
fíví hefir þú sent fjandann eftir veslings EsmeröldU
gömlu? Hún hefir aldrei gert einu sinni flugu mein.
Guð. Hún er alveg saklaus, Drottinn; alveg saklaus*'.
„Áttaðu þig, Esmeralda", öskraði Clayton.
„Hér er enginn Drottinn; þetta er Clayton. Opnaðu
augun".
Estneralda hlýddi skipuninni.
„ó, Gabrlel! Guði sé lof", sagði hún.
„Hvar er Jane? Hvað skeði? spurði Clayton.
„Er Jane hér ekki ?“ æpti Esmeralda og settist upp
með ótrúlegum hraða. „Ó, Drottinn, nú man eg! Það
hlýtur að hafa tekið hana", og kerlingin fór að skæla
afskaplega.
„Hvað tók hana?“ kallaði Porter.
„Stór loðinn risi“.
„Gorilla, Esmeralda?“ spurði Philander, og karlmenn-
irnir héldu niðri f sér andanum af ótta.
„Eg hélt það væri fjandinn; en eg get mér þess til,
að það hafi verið górillaapi. Ó, verslings barnið, ves-
lings uppáhaldið mitt“, og Esmeralda brast aftur í ó-
stöðvandi grát.
Clayton fór strax að leita að sporum, en hann sá
ekkert nema grasið bælt rétt hjá, og þekking hans á
skóginum var svo’lítil, að hann gat ekkert ráðið af því.
Það sem eftir var dagsins leituðu þeir. En þegar
nóttin skall á urðu þeir að hætta hryggir og örvænt-
andi, því þeir vissu ekki einu sinni í hvaða átt dýrið
hafði farið.
Það var fyrir löngu myrkt orðið, áður en þeir kom-
ust til kofans, og það var daufleg sjón að sjá hópinn.
Loksins rauf Porter þögnina. Rödd hans var nú ekkí
þyljandi og skræk eins og venjulega. Hún var ákveðin
og sterk, en þó blandni vonleysi og hrygð.
„Eg legst nú hvíldar", mælti gamli maðurinn, „eg
reyni að sofna. I bíti á morgun, jafnskjótt og dagar,
tek eg það sem eg get komist með af mat og leita unz
eg finn Jane. Eg sný ekki aftur án hennar“.
Félagar hans svöruðu ekki strax. Báðir voru soknir
niður f hugsanir sínar, og báðir vissu hverja þýðingtx
sfðustu orð Porters þýddu — prófessor Porter mundi
aldrei framar koma úr skóginum.
Loksins reis Clayton upp og lagði hendina á öxl
Porters.
„Auðvitað fer eg með þér“, mælti hann.
„Eg vissi að þú mundir fórna — að þú mundir vilja
fara, Clayton; en þú mátt það ekki. Engin mannleg
hönd getur nú hjálpað Jane. Eg fer beinlínis vegna
þess, áð eg verð að mæta sömu örlögum og hún, og
ifka til þess og vita með vísu, að hún liggur ekki ein
og vinarlaus f skóginum.
Sömu blöðin munu hylja okkur, og saina regnið
lemja okkur; og þegar andi móður hennar er á ferli,
mun hann hitta okkur saman í dauðanum, eins hann
ætíð hefir hitt okkur saman í lifandi lífi.
Nei, eg einn hlýt að fara, því hún var dóttir mín
— alt sem eg unni hér á jörðunni".
„Eg fer með þér“, mælti Clayton.
Gamli maðurinn leit upp, og horfði aivarlega á
hraustlegt og göfugt andlit Williams Cicil Claytons. Ef
til vill las hann þar ástina, sem í brjóstinu bjó — ást-
ina á dóttur hans.
Hann hafði verið of sokkinn niður í vísindalegar at-
huganir sínar upp á síðkastið, til þess að veita orðum
þeim athygli sem hverjum athugulum manni hefði sagt,
að þetta unga fólk legði hugi saman, Nú tók hann.
eftir orðunum.
„Eins og þú vilt“, mælti hann.