Alþýðublaðið - 11.05.1922, Síða 1

Sa -t1
1932
e- 111-r;;—
Fimtudaginn n. ísp.í.
106 tðinbSað
lorskilða- rétt ztil.
Dagsbrúnarfundur
verður haidian í Goodtemplar&húsinu fimtudaginn II. þ. m. kl. 7 e. h.
Fundarefni: 1. Tillaga nm brottrekstnr eins iblagsmanns.
2. Ýrns merk mál.
Sýnið féisgsskýrteini við innganginn.
Almennur Alþýðuflokkofundur verður
haldinn á ssma stad á eftlv, kl. 9 e. h.
Fundarefni: Mæstaréttardómnrinn.
Bragi syngnr.
St j ó r nin .
Fyrir liðiega hsllfri öld — eða
nánar tiltekið átið 1869 — voru
gefin út hegningarlög hér á iandi.
Lögin voru víat góð á sínum tfma,
ea það eru flestir stórir lagabálk
ar, sem verða úreltir á styttri
tfma en 53 árum, svo það er ekki
furða þó sum ákvæðin f hegning
arlögunum séu orðin á eftir tfm-
anum.
Samkvæmt hfgningarlögunum
er dauðahegning við þvf að granda
með vilja lffl annara, en í raun
og veru er dauðahegning ekki til
á tslandi. Æðsta valdið, að nafn
inu til konnngurinn, breytir jafnan
dauðadómi í æfilangt fangclsi.
1 hegningariögunum eru ströng
ákvæði uro mótþróa við lögregl
una; ákvæði, sem bera með sér
hugsunarhátt yfirvaldanna fyrir 53
árum, en ekkeit vit er (, ( svo-
kölluðu lýðfrjálsu landi. Þess vegna
eru þessi hegningarákvæði vana
tega látin sofa, eins og sjá má af
því, að raaður einn ölvaður lék
lögregluþjón svo grátt að hann
rifbraut hann, og var þó aðeins
gert að borga sekt fyrir og skaða-
ibætur. Annar raaður sera var að
smygla vfni sló lögregluþjón svo
að hann féll afturábak og var
gert að borga fyrir það aðeins
200 kr. Það var sem sé álitið
réttara að beita hér ekki laga-
stafnum. Lögín um œótstöðu gegn
lögreglunai eru úrelt.
En svo kemur það fyrir í vet
ur, að þrír menn, Jónas Magaús
son, Reimar Eyjólfsson og Mark-
ús Jónsson, styðja á hurð, scm
aokkrir lögreglumenn ætluða að
íyðjast inn ura. Það var ekki (
drykkjuæði að þeir gerðu það að
styðja á hurðina, þvi þetta eru
alfc reglusamir iðjumenn, og ekki
gerðu þeir. þsð heldur ( eigin
gjörnum fcilgsngi, heldur af þvi
gð þeir gátu ekki setið á sér að
reyna ekki að va?na því, að fram-
ið væri fyrir augunum á þeim
það, seœ þeir álitu vera nfðings
verk. í fyrstu er ekkert sagt eða
gert, þeir fá enga stefnu um að
mæta fyrir rétti eða neitt.
En fjórum dögum seinna eru
þeir handteknir fyrirvaralaust —
tveir þeirra rifnir frá vinnu sinni
— og farlð með þá í fangeisi.
Þeir fengu ekki einu sinni að
láta vita heima hjá sér hvað um
þá hefði orðið. Nei, nei, bara inn
f „Steininn* með ykkur, þið hafið
framið voða giæp. Þið hafið stutt
á hurð sem þrfr lögregiuþjónar
ætluðu inn uml Slfka glæpamenn
má ekki láfca ganga lausal
Eftir 2—3 daga veru f tugt
húsinu er áiitið óhætt að sleppa
þeim aftur. Svo líða nokkrar vik
ur. Þá setur fmynd réttlætisins,
Jóhannes bæjarfógeti, upp gull
spangargleraugu og les upp hvað
rétt dæmist að vera, en það er,
að Reimar, Markús og Jónas
(enginn þeirra er skyldur Jóhann-
esi né mægður) skuli fyrir sinn
Ijóta glæp f fangelsi fara f fimtán
daga hver, og ekki fá þar annað
að eta en þurt brauð, og ekki
annað að drekka en vatn, en slfk
hegning giidir jafnt og 3ja mán
aða betrunarhússvist.
Svo kemur málið fyrir svokall-
aðan hæstarétt. H&nn færir hegn-
inguna niður í 10 dnga, cða jafn-
gildi 2 raánaða betrunathúsi.
Um leið og Jóhasnes bæjarfó-
geti af réttlæti sfnu úthlutar þeítn
þremur 15 daga dómnuro, raælir
hann Hendrik Ottóssyni út 2©
daga (4 mán. betrunarhúr) og ÖI-
afi Friðrikssyni út '30 dsga (6
mánaða betrunarhús) fyrir þær
„sakir" sem flestum lesendum AI-
þýðublaðsins eru kunnar. Hinn
hágöfgi hæstiréttur staðfesti sfðar
dóminn yfir Hendrik, en hækkaði
nm tvo mánuði á Ólsfi, setn sé
breytti dóminum f 8 mánaða betr-
unarhús.
Almenningur á llt með að skilja
réttlæti það, sem sagt er frá hér
að framan. Almenningur á ilt með
að átta sig & hvers vegna alt f
einu er farið að beita úreltum
lögum, sem altaf eru látin sofa,
við ölat Friðriksson og íéiaga
hans, á annan veg en þann, að
hér sé um algerða stéttadöma að
ræða. Það er, að hér hafi dómar-
ar úr yfirstéttinni látið andúð yfir-
stéttarlnnar til nokkurra ieiðtoga
alþýðunnar stjórna því, hvernig
þeir dæmdu.
En kanske þetta sé vitleysa hjá
almenningi; kanske þetta sé nú
einmiit æðsta réttlætið? En sé svo,
þá er að minsta kosti víst, að
almenningur verður svo lengi að
skilja það, að Jóa Magnússon gæti
áður en það yrði, vel verið orðinn
íorsætisráðherra aftur, og verið