Heimilistíminn - 19.07.1979, Qupperneq 23

2 hluti...
— Litli kjáninn minn, sagði Roland, ástleit-
inni röddu, og kyssti hana á hárið. — Ætlar þú
að kasta svona frá þér milljónum?
— Ég kasta þeim ekki frá mér, mótmælti
Katarina áköf. — Mér finnst þessir peningar
bara tilheyra ykkur Elsu jafnt og mér. Þú mátt
heldur ekki hætta með verzlunina þótt þú flytj-
ir hana kannski hingað til Málmeyjar.
Það var mikill sannfæringarkraftur i rödd-
inni. Roland hafði þurft að fara i stutta ferð til
Gautaborgar til þess að fara svo til Noregs og
hitta þar fjölskyldu, sem hann var vanur að
hafa miðilsfundi með. Hann var þreyttur og
óánægður, þegar hann kom til baka. Ekki var
það að ástæðulausu, vegna þess að viðskiptin
gengu ekki vel, þegar hann var ekki sjálfur til
þess að annast þau. Hann hafði heldur ekki haft
tima til þess að fara i innkaupaferðir að undan-
förnu. Hann sagði Katarinu frá stóru upp-
boðunum og einkaviðskiptunum, sem hann var
vanur að fást við hér áður, og svo andvarpaði
hann. Hann bætti við, að hann gæti aldrei tekið
við peningum Görans.
En Katarina var búin að taka ákvörðun. Hún
ætlaði að skipta tryggingapeningunum á milli
Rolands og Elsu og sjálfrar sin, og hún myndi
ekki láta þau komast upp með að neita að taka
við þeim. Á þennan hátt fengi Roland lika nóga
peninga til þess að kaupa húsið. . .
Hún hafði þó ekki búizt við jafn miklum mót-
þróa og hún mætti. Elsa neitaði þessu alfarið,
þegar Katarina ætlaði að láta hana fá ávisun-
ina.
— Nei, nei, sagði hún. — Þetta er ekki rétt.
Ég kemst vel af sjálf — ég þarf ekki peninga.
Nei, Katarina, þetta er ekki rétt. Göran fannst
þú ættir að fá þessa peninga, og þeir voru ætl-
aðir þér. Þú færð mig aldrei til þess að taka við
þeim.
Roland brosti svolitið sorgmæddur, þegar
hún kom heim um eftirmiðdaginn. Hann lét
ávisunina liggja kyrra á borðinu, en tók hana i
fangið.
— Ástin min, sagði hann bliðlega. — Ég get
þetta ekki. Hvað heldurðu að foreldrar þinir
segi? Og við sem erum ekki einu sinni gift. Það
hefði verið annað mál, ef svo hefði verið. Já, og
meira að segja þótt ég hefði ekki viljað það
fremur á þann veg . . .
Það komu tár i augu Katarinu. Hún hafði
orðið fyrir svo miklum vonbrigðum. Hún var
enn þeirrar skoðunar, að þau ættu jafn mikinn
rétt á þessum peningum og hún sjálf, og hún
var sú, sem minnst þurfti þeirra með. Hún var
svo vonsvikin á svipinn, að Roland fór að
hlæja.
— Ástin min, sagði hann, — hjartað mitt —
hafðu peningana. Það er bezt þannig!
—Enþú skilur þetta alls ekki sagði Katarina
hrygg i bragði.
—Mér liður eins og Krösusi og þegar ég veit,
að þú þarfnast peninganna — já, og ég skil ekki
heldur, hvers vegna Elsa telur sig ekki geta
notað sina. Hún gæti til dæmis keypt sér bil eða
sumarhús til þess að dveljast i á sumrin. Svo
gæti hún lika farið til útlanda fyrir þá. Og þú
hefur sjálfur sagt, að maður þurfi að fara á al-
þjóðlegu uppboðin, ef maður á að geta náð i
beztu hlutina og það skil ég mætavel. Pabbi
veit svolitið um þessa hluti, og hann segir...
— Hættu nú elskan min, sagði Roland. —
Hættu! Ég veit hvað við gerum. Þú setur
peningana inn i ákveðna bankabók á þinu nafni
og svo getur þú gefið leyfi til þess að ég megi fá
úr henni peninga — já, þú kannt betur á þetta
en ég, hvað við kemur bönkunum. Ef eitthvað
kynni að koma fyrir.
— Já, við gerum það þá, sagði Katarina, —
en hvers vegna á einhverja nýja bankabók?
Trúðu mér, það er ekkert til verra en fólk sem
er með fullt af bankabókum. Að minnsta kosti
segja félagar minir i aðalbankanum það. Það
gerir vaxtareikninginn svo miklu flóknari. Nei,
ég set peningana bara inn á ávisanareikning-
inn minn og gef þér svo leyfi til þess að nota
hann lika. ,
— Ástin min, sagði Roland bliðlega. — Þú
kannt miklu betur á bankakerfið heldur en ég.
Gerðu það sem þú heldur að sé bezt og örugg-
ast.
Næsta dag lagði Katarina peningana inn og
gaf Roland heimild til þess að taka út að vild
sinni. í sambandi við það rak hún augun i
fæðingardaginn hans og sá, að hann átti afmæli
i næstu viku.
— Hvað heldur þú, að Roland vilji helzt fá i
afmælisgjöf spurði hún Elsu, mest i kurteisis-
skyni, vegna þess að hún var eiginlega þegar
ákveðin i þvi, hvað hún ætlaði að kaupa handa
honum. Hún ætlaði að kaupa tvo gulldiska sem
hún hafði séð i forngripaverzlun i Suðurgötu.
Þrátt fyrir það að þeir væru gamlir og dökkir
sáu meira að segja óþjálfuð augu Katarinu,
hversu fallegir þeir voru i raun og veru.
Maðurinn sem hún hafði talað við i búðinni,
sagði að þeir hefðu verið smiðaðir einhvern
23