Heimilistíminn - 19.07.1979, Side 32

Bernhard Stokke
Þýðing: SIGURÐUR GUNNARSSON
ekki, ef einhverjir kæmu og færu að leita
þeirra.
Eins og nærri má geta fór afar illa um dreng-
ina, þvi að þarna var bæði mjög þröngt og loft-
laust. Villi ætlaði að fara að segja einhverja
brandara, eins og stundum fyrr, en sá fljótt að
nú var réttast að þegja, enda hnippti Halli
óþægilega i hann.
Þeir lágu nú alveg hljóðir um stund og
heyrðu aðeins kliðinn i regninu, sem skall á
þakinu og rann niður af þvi. En það leið ekki á
löngu, þangað til þeir heyrðu greinilega fóta-
tak, sem nálgaðist óðum... Já, hér voru þá
menn á ferð, sem vafalaust voru að leita
þeirra. Drengirnirþorðu tæpast að draga and-
ann. Svo heyrðu þeir, að dyr voru opnaðar, og
að menn gengu inn, töluðu saman, sáu ljósum
bregða fyrir og leituðu i hlöðunni. Þeir heyrðu
aðeins litið af þvi, sem mennirnir töluðu, en
skildu þó að þeir höfðu fundið grunsamlegan
pappir og eitthvað fleira, sem benti á, að
strokudrengirnir hefðu komið hér við. ... Svo
fjarlægðist tal mannanna, og loks héldu þeir
burt frá hlöðunni.
-----Drengirnir biðu órólegir alllanga
stund, eftir að mennirnir voru farnir, og ekkert
heyrðist lengur annað en dynur regnsins á þak-
inu. Þá fyrst ýttu þeir fjölunum til hliðar,
klöngruðust út úr hinum óþægilega felustað
sinum, hristu af sér ryk og rusl, sem þakti þá
alla, og flýttu sér svo að lita út, til að athuga,
hvort þeir sæju nokkuð til þessara manna, eða
þá eitthvað annað grunsamlegt. En þeir sáu
ekkert, sem ástæða var til að óttast.
Nú var að mestu hætt að rigna. Rökkrið
færðist óðum yfir og minnti þá á, að innan
skamms yrðu þeir að leggja af stað i erfiða
næturferð á ný, meðfram vegum, og um
óþekkta, dimma skóga, til þess að verða ekki á
32
vegi neinna á þessum slóðum. Heimsókn
mannanna i hlöðuna benti ótvirætt til, að
skipuleg leit að þeim var hafin, og að miklir
erfiðleikar kynnu að vera fram undan.
,,Jæja, þá flytjum við”, sagði Villi i gaman-
tón, þegar þeir voru að leggja af stað til skóg-
ar. En Halli var ekki i þvi skapi nú að geta tek-
ið gamni hans, og svaraði honum ekki. Varð þá
Villa allt i einu hugsað til þess, að i rauninni
átti hann sök á þvi, að Halli var hér á flótta
með honum, við þessar erfiðu aðstæður. Og
hann gekk til hans, tók i hönd hans og sagði:
„Þú ert sá bezti félagi, sem ég hef nokkurn
tima þekkt”.
8. kalfi
HVAR ER VILLI?
Éf drengirnir hefðu vitað, að nýjum Ford-bil
var ekið ljósalausum og næstum hljóðlaust eft-
ir veginum, mundu þeir hafa verið varfærnari
á næturgöngu sinni. En himinninn var hlaðinn
skýjum, nóttin dimm og nokkur hávaði, sem
fylgdi fótataki þeirra á veginum.
Villi hafði reyndar verið hljóður um stund, en
gat nú ekki stillt sig lengur og sagði:
„Þegar við hittum einhvern bóndann, sem
veit, að við erum strokudrengirnir, ætla ég að
segja honum langa sögu um það, hve leiðinlegt
sé að vera á uppeldisheimilinu. Þá kennir hann
kannski i brjósti um okkur og leyfir okkur að
vera”.
„Hafðu ekki svona hátt, drengur”, sagði
Halli ákveðinn. „Þegar Addi strauk....”
Rétt i þessu bremsaði bill snögglega fyrir
aftan þá, og þeir hrukku ónotalega við. Þeir
litu strax aftur fyrir sig og sáu, að nýr Ford-bill
hafði numið staðar örskammt frá þeim, og