Heimilistíminn - 13.04.1980, Side 10

ekki svöng, en þá skildist mér, að John hafði
komið með það til þess að sættast við mig, og
það væri jafnerfitt fyrir hann að sýna sáttfýsi
eins og fyrir mig að standa nú auglíti til aug-
litis við hann. Þess vegna tók ég hlýðin við
glasinu og saup á þvi. Svo leit ég kvíðin framan
i John. Hann brosti svolitið.
— Ég bætti ofurlitlu rommi út i það, það ætti
að hjálpa þér.
Brosið duldi þreytusvipinn, sem var á andliti
hans, sérstaklega umhverfis munninn. Ég
fann sting i hjarta, þegar ég sá þunglyndisleg-
an svipinn á»ugunum. Meðaumkunin náði tök-
um á mér, eða var þetta kannski ást. Ég vissi
það ekki fyrir vist lengur. Það eina, sem ég var
viss um, var að við máttum ekki skilja sem
óvinir.
Ég rétti fram höndina.
— John, mér þykir fyrir þvi...
Nú fyrst tók hann eftir þvi, að klæðaskápur-
inn var tómur, og pokinn lá við fætur mér.
— Þú ætlar þá að fara til Robs, sagði hann
hljómlausri röddu.
Ég hristi höfuðið. — Nei, ég ætla ekki til
Robs. En þú verður að skilja, að ég get ekki
verið hér áfram á Fernwood, John. Gerðu
þetta ekki enn erfiðara fyrir mig en þörf kref-
ur. Leyfðu mér að fara.
Hann stóð kyrr eitt augnablik, og starði á
mig. Svo sagði hann og yppti öxlum um leið, og
mér stóð ekki á sama, hversu kæruleysislega
hann talaði:
—Ef þú vilt hafa þetta svo,þá skaltufara.Það
var auðvitað skakkt af mér, að ætla að reyna
að halda i þig. Þú verður þó að biða þangað til
Jonas kemur aftur með vagninn úr bænum.
Svo getur hann ekið þér i veg fyrir póstvagn-
inn.
Ég reyndi að lesa eitthvað úr augum hans.
Var það vottur af reiði, eða sorg? Það eina,
sem ég sá var að hann hafði tekið ákvörðun, og
að það, sem hafði verið á milli okkar, heyrði
fortiðinni til. Tárin brutust fram, svo ég varð
að snúa mér undan.
— Vertu sæll John, sagði ég. — Svo heyrði ég
að hann lokaði á eftir sér og fór.
Ég velti þvi fyrir mér, hversu langt myndi
liða, þar til Jonas kæmi heim frá bænum. Það
gátu liðið nokkrir klukkutimar, kannski þrir.
Ég var eirðarlaus, og þess vegna ákvað ég að
fara út i garðinn. Ég tók glasið með mér, og
dreypti á þvi af og til, vegna þess að hvað sem
sársaukanum i hjartanu leið og áhyggjunum,
var ég enn svolitið svöng. Ég hafði rétt lokið
við að drekka úr glasinu, þegar Sid kom út úr
hesthúsinu.
—Eigum við ekki að koma i kennslustundina
10