Heimilistíminn - 11.01.1981, Blaðsíða 10

Frú Wesley kinkaði kolli. — Það þarf að
komast til barnalæknis, sem hefur meiri tima
til að sinna þvi, en um væri að ræða á Cannon,
svaraði hún. — Ég get auðvitað engu lofað,
Andrea. En frú Judson kemur hingað i dag, og
ég ætla að tala við hana. Ég geri það sem ég
get.
Andrea svaraði hlýlega: — Ég veit, að þú
gerir það, frú Wesley. Þú ert vön þvi. Þakka
þér fyrir.
— Fáðu þér sæti, Andrea, sagði frú Wesley,
þegar Andrea ætlaði að fara aftur. Ég vonaði
að ég gæti fært þér góðar fréttir i dag. Stjórnin
kom saman og ræddi fjármálin i gærkvöldi
heima hjá frú Judson. Ég gerði það sem ég gat
til þess að fá launahækkun fyrir þig Andrea, en
það gekk ekki.
Andrea kinkaði kolli — Auðvitað, frú Wes-
ley. Það var fallegt af þér að reyna þetta, en....
— Þetta er til háborinnar skammar! Frú
Wesley var allt i einu orðin reið. — Hér ertu ein
af okkar beztu og færustu hjúkrunarkonum, og
við getum ekki einu sinni borgað þér mann-
sæmandi laun.
— Ég skil þetta vel, frú Wesley, svaraði
Andrea lágri röddu. — Ég hef ekki beðið um
launahækkun.
— Ég veit, að þú hefur ekki gert það, en þú
ættir að fá hærra kaup. Þó ekki væri nema tiu
dollurum meira á mánuði, þá væri það betra en
ekki, en ég gat ekki einu sinni fengið þvi fram-
gengt. Frú Wesley var æfareið. — Og ég veit
10
ósköp vel, að þú gætir fengið að minnsta kosti
fimmtán dollara á dag, ef þú værir i einka-
hjúkrun.
— En við vitum báðar ósköp vel, að það get
ég ekki gert, frú Wesley, og við vitum lika
hvers vegna það er, sagði Andrea ákveðin. —
Ég er svo sannarlega þakklát fyrir það, sem þú
hefur gert, en ég veit ósköp vel, hversu erfitt er
fyrir þig að fá peninga til að halda þessu
gangandi hér. Vertu þess vegna ekki að auka á
áhyggjur þinar með þvi að reyna að fá meiri
peninga fyrir mig. Ég er þér þakklát, en nú
þegar ég er búin að eignast þetta hús, þá kemst
ég áreiðanlega bærilega af.
Frú Wesley virti hana fyrir sér nokkra stund
með hnyklaðar brýr. Blá augun bakvið horn-
spangagleraugun voru athugul.
Mér þykir nógu glæmt, Andrea, að þú skulir
þurfa að vinna af eintómri góðmennsku, en
mér þykir þó enn verra, að svona skuli farið
með hæfileika þina sem góðrar hjúkrunarkonu,
byrjaði hún.
—Segðu þetta ekki, frú Wesley. Ef mér fynd-
ist sjálfri verið að kasta þekkingu minni á glæ,
myndi ég ekki geta afborið það. Ég verð að
finna, að einhver þurfi á mér að halda, og að ég
sé að hjálpa fólki, sem þarfnast min. Annars
gæti ég ekki afborið vinnuna.