Heimilistíminn - 11.01.1981, Blaðsíða 11

Tárkomu fram i augu Andreu, og röddin var
að bresta.
—Góða barn, sagði frú Wesley snögglega, og
tók utan um axlir hennar, og þrýsti henni að
sér á móðurlegan hátt. — Mikið get ég verið
klaufaleg! Að einhver þarfnist þin, og að þú
sért til hjálpar. Hvergi i heiminum er meiri
þörf fyrir þig en einmitt hér. Ég get bara ekki
afborið að sjá þig vinna daginn út og inn og
fórna þér og menntun þinni vegna einhvers á
borð við dr McCullers!
Hún ræskti sig, og það var eins og henni hefði
brugðið við að heyra sjálfa sig segja þetta. Hún
leit i kringum sig og sagði: — Guð minn góður,
sagði ég þetta i raun og veru? Skrýtið, að þakið
skyldi ekki hrynja ofan á mig. Það er næstum
guðlast að segja svona nokkuð um þennan
mikla mann.
— Ég veit það, viðurkenndi Andrea og af
raddblænum mátti greina, að hún var með i
samsærinu. Tárin hurfu úr augum hennar og
kátinan var komin aftur á sinn stað. — Það er
óguðlegt fyrir hjúkrunarkonu að hugsa svona,
hvað þá að segja þetta upphátt, og viðurkenna
með þvi, að allir þessir læknar skuli ekki vera
nokkurs konar guðir i okkar augum.
— Þar sem hvorug okkar er mikið fyrir að
segja kjaftasögur, ætti að vera i lagi, að ég
skuli hafa sagt þetta og við vitum þar með hver
hugur okkar er. Guði sé lof, að þótt veggirnir
hafi eyru, þá hafa þeir jó ekki tungu lika! sagði
frú Wesley, og gekk aftur yfir að borðinu. — En
hvað sem þvi liður, þá kemur frú Judson
hingað og þá ætla ég að ræða við hana, hvað
hægt verður að gera fyrir Simpsonbarnið.
Andrea vissi, að nú var viðræðum þeirra
lokið. Hún vissi lika, það þurfti mikla lagni og
dugnað til þess að komast i gegn um öll skjölim
og skýrslurnar, sem voru á borðinu fyrir
framan frú Wesley. Hún hafði með höndum
stjórn sjúkraskýlisins, og bar ábyrgð á þvi að
allt færi / ar vel fram, gagnvart frú Judson.
Ekki gerði það fjárhagsstjórnina auðveldari,
þar sem stofnunin var rekin af nokkrum vel-
gjörðamönnum, sem þó litu svo á, að frú Jud-
son ætti að leggja til það fé sem á þyrfti að
halda, vegna þess hve auðug hún var, og lika
vegna þess mikla áhuga, sem hún hafði á
starfseminni.
Starfsliðið allt dáðist að frú Wesley en gætti
þess þó vel að vekja ekki reiði hennar. Hún var
mjög stjórnsöm, og ákveðin, en hún var óspör á
að hrósa fólki, ef hún taldi það eiga hrós skilið.
Andreu hlýnaði um hjartað, þegar hún hugsaði
um það, hve vingjarnleg frú Wesley hafði verið
og hversu mjög hún hafði reynt að fá laun
hennar hækkuð hjá stjórninni.
Andrea gat vel imyndað sér, hvernig dr.
McCullers hefði orðið við. Hann hafði gert það
sem hann gat til þess að koma i veg fyrir að
hún gæti haldið áfram að starfa sem húkrunar-
kona, og það meira að segja meðal þessa
vesalings fólks, sem bjó hér i Frogtown. Hann
og margir aðrir læknar höfðu barizt fyrir þvi
að þetta svæði yrði rutt, og afleiðingin hefði ein-
faldlega orðið sú, að Frogtown-fólkið
hefði flutzt til annarra hverfa, þar sem ódýrt
húsnæði hefði verið að fá, og þau hefðu þá um
leið breyzt i fátækrahverfi. Fyrir þessari stað-
hæfingu höfðu þeir orðið að beygja sig, þótt það
væri þeim á móti skapi. Borgaryfirvöld vildu
sem minst um Frogtown vita, og oft var bent
á, að þetta hverfi væri utan við mörk sjálfrar
borgarinnar og þvi ekki i umsjá borgaryfir-
valda.
Andrea var að yfirgefa sjúkraskýlið eftir
matinn, og hafði reiknað með að geta nú unnið
að vild sinni á nýja heimilinu sinu, þegar hún
tók eftir dökkgrænum luxusbil, sem stóð fyrir
utan. í bilnum var miðaldra bilstjóri. Hún var
komin út á gangstéttina, þegar billinn ók upp
að henni og frú Judson hallaði sér út um glugg-
ann og kallaði til hennar.
— Hvert ertu að fara Andrea, viltu ekki
sitja i hjá mér? sagði hún með yndislega fall-
egri röddu og bliðu brosi, sem hafði orðið til
þess að fólk sagði að hún væri falleg, enda þótt
hún væri það i raun og veru ekki.
— Það er fallegt af þér að bjóða þetta, frú
Judson, Andrea gekk að bilnum. Ég var
bara að fara heim. Það var búið að lofa mér, að
senda heim húsgögnin min i dag, svo ég ætlaði
að undirbúa allt fyrir komu þeirra. Ég ætla að
halda smáveizlu á laugardagskvöldið.
— En skemmtilegt! sagði frú Judson. — Er
mér boðið.
Andrea roðnaði svolitið.
— Ó, myndir þú vilja koma? spurði hún fjót-
mæt.
— Mér þætti mjög vænt um að mega koma,
sagði frú Judson, og horfði vingjarnlega á ungu
stúlkuna. — Frú Wesley sagði mér frá húsinu,
sem þú erfðir. Mikið samgleðst ég þér.
n