Heimilistíminn - 11.01.1981, Blaðsíða 12

Var þetta ekki eitthvað um Tomma?
„Ju, nú heyrði hann það greinilega. Visan
var um Tomma og borgina stóru, og lagið
minnti á þá söngva, sem pabbi hafði heyrt
hljóma frá veitingahúsunum við höfnina um
nóttina. Þetta skyldi þó aldrei vera...
Pabbi starði upp eftir götunni, sem lá næst
hafnargarðinum. Og hann kom reyndar strax
auga á drenginn, sem beygði rétt i þessu inn i
götuna, — litill blökkudrengur með feykistóran
stráhatt á höfði. Þetta var vissulega Tommi.
Hann ýtti á undan sér litilli kerru og söng.
Þegar Tommi hafði lokið við lag og ljóð, var
hann kominn alveg niður að Trinítu. Þá nam
hann staðar, setti kerruna niður, ýtti hattinum
aftur á hnakka og leit upp til pabba.
„Sæli skipstjóri,” sagði hann.
„Sæll, gamli skröggur,” svaraði pabbi.
„Þetta var reglulega skemmtileg visa
Tommi.”
„Já, finnst þér það ekki,” sagði Tommi
hreykinn, ,,ég hef samið hana sjálfur.”
„Jú, þetta er bara ágætt hjá þér,” sagði
pabbi og kinkaði kolli „það heyrist til þin um
12
hálfa borgina. En hvers vegna ertu svona
snemma á fótum? Leyfði mamma þér að fara
úr svona snemma.?
„Mamma? Ég á vist ekki neina mömmu,”
svaraði hann og leit nú litið eitt undan.
„Já, einmitt það,” sagði pabbi. „En ertu þá
ekki hjá pabba þinum?”
„Nei, ég á vist heldur engan pabba,” sagði
Tommi. Hann svaraði svo fljótt, að pabbi varð
að hugsa sig dálitið um, áður en hann spurði á
ný-
Hann var töluvert undrandi, þegar hann
hugsaði um þennan litla dreng, — og jafnframt
einnig forvitinn. Drengurinn kom hingað niður
að skipi og ýtti á undan sér kerru, áður en
venjulegt fólk tók að rumska i rúmum sinum.
Þetta var óneitanlega dálitið einkennilegt.
„Sérðu þá kannski um þig sjálfur?” spurði
pabbi að lokum.
„Já, það er einmitt það, sem ég geri,” svar-
aði Tommi og spýtti út fyrir hafnarbakkann
gegnum skarð, sem var milli framtanna hans,
„ég sé um mig sjálfur.”
Pabbi horfði rannsakandi á drenginn.
„Býrðu þá ekki með neinum?” spurði hann
alvarlegur.
„Jú, ekki get ég nú neitað þvi,” svaraði
Tommi fljótt, — ég bý með Kola-Pésa.”
„Með hverjum segirðu?”
„Kola-Pésa”, endurtók Tommi. „Hann ekur
kolum i 140-götu.”
„Og hvar búið þið þá?” Pabbi varð alltaf for-
vitnari og forvitnari.
„Ja-a”, sagði Tommi og klóraði sér i
hnakknum — „oftast höldum við til i skúrnum
hans Kola-Pésa, en stundum annars hér og
þar, og þá sef ég i kerrunni.”
„Hvað er að heyra þetta?” sagði pabbi og